ลิขิตพิศวาส

ตอนที่5

ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักเจ้าอี้หนังตัวใหญ่ของตนเองช้าๆ ดวงตาคมทอดมองร่างชายสูงวัยที่กำลังสบสายตาของเขาด้วยสายตาเว้าวอนและขอร้อง

“คุณไทม์...ผมขอร้อง...ผมขอผ่อนงวดละห้าล้านแทนได้ไหม ละ...แล้ว...อย่าเอาตัวยัยเรไปเลย ยัยเรเป็นแก้วตาดวงใจของผม ผมทนไม่ได้ถ้าจะยอมให้แกไปอยู่กับคุณเฉยๆ”

“ไอ้จะผ่อนผมก็ไม่ว่านะคุณเรวัฒน์” ร่างสูงจุดยิ้มเยาะตรงมุมปากยามเมื่อมองสบใบหน้าของคนสูงวัยกว่าตรงๆ “แต่ผมว่าคุณไม่มีปัญญาจะผ่อนผมแล้วมากกว่า แล้วตอนนี้ระยะเวลาที่ผมให้คุณมันก็หมดลงแล้วด้วย เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆกับผมทั้งสิ้นคุณเรวัฒน์!”

เรวัฒน์ถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินคำขาดของชายรุ่นลูก แต่เขาจะทำอย่างไรได้ในเมื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นถูกต้องทุกอย่างต่อให้อโณทัยผ่อนผันให้เขาได้แต่เขาก็ไม่มีปัญญาหามาใช้เหมือนเดิม

“แต่ว่าคุณไทม์...ผมไม่อยากให้ยัยเรลูกสาวผมรู้เรื่องนี้จริงๆ ผมขอเถอะครับจะให้ผมทำอะไรก็ได้แต่อย่ายุ่งกับแกเลย”

อโณทัยที่ได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาทันที ชายหนุ่มผละลุกจากเก้าอี้แล้วอ้อมเดินมาหยุดเบื้องหลังของเรวัฒน์ ในขณะที่มือหนาก็วางลงบนบ่าของผู้สูงวัยกว่า “เรื่องนี้ผมช่วยไม่ได้คุณเรวัฒน์...คุณเป็นคนตกลงกับข้อเสนอนี้เอง...ผม ‘ช่วย’ อะไรคุณไม่ได้จริงๆ” พูดจบเขาก็หัวเราะเสียงแผ่วในลำคอที่ทำให้ผู้สูงวัยกว่ารู้สึกว่าตนเองจนตรอกจนไม่เหลือทางสู้อื่นใดได้เลยนอกจากต้องจำยอมทำตามในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ

“แต่...ผมขอเถอะ...ถ้าคุณจะเอาตัวยัยเรไปตอนนี้ผมยอมไม่ได้จริงๆ อีกไม่กี่เดือนแกก็จะจบปริญญาอยู่แล้ว ถ้าผมให้แกมาทำแบบนี้แกคงจะเสียใจมาก”

“เรื่องนี้ผมไม่รู้หรอกคุณเรวัฒน์มันเป็นเรื่องที่คุณต้องไปจัดการเอง” ชายหนุ่มบอกปัดอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะกลับไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่อีกครั้งแล้วหันไปเรียกคนสนิทของเขาที่ยืนนิ่งสงบอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง “กร...เอาสัญญาโอนทุกอย่างที่เป็นของกิจจานุลักษณ์มาให้คุณเรวัฒน์เซ็นได้แล้ว”

พูดจบสัญญาที่เขาต้องการก็ถูกนำมาวางลงตรงหน้าทันที ในขณะที่ชายหนุ่มก็โยนปากกาด้ามทองของเขาส่งให้เรวัฒน์ทันทีเช่นกัน

“เซ็นซะ...แล้วเรื่องทุกอย่างของเรามันจะได้จบลงเสียที...ส่วนเรื่องของเรณุกาคุณไม่ต้องห่วงผมจะจัดการเอง!” ชายหนุ่มหยัดยิ้มใส่ตาของคนนั่งตรงข้ามอีกครั้งก่อนจะพูดต่อว่า “คุณมีหน้าที่ทำตามที่ผมสั่งแค่นั้นก็พอ...อ้อ...แล้วจำไว้ว่า นับตั้งแต่นี้ไปลูกสาวคุณคือสมบัติของนายอโณทัย ศรันยภัทรคนนี้เท่านั้น!”

เรวัฒน์ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่มหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากพบกับผู้ชายคนนั้น... ทั้งๆที่แอร์ภายในห้องรับแขกเย็นฉ่ำแต่ความร้อนรุ่มที่เป็นดั่งไฟสุมใจเขากลับทำให้เขารู้สึกร้อนรนทุรนทุราย แล้วยิ่งคิดถึงภาพสุดท้ายก่อนที่เขาจะกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้ก็คือการเซ็นทุกอย่างที่เขามียกให้เป็นของผู้ชายคนนั้น และเอกสารสำคัญอีกอย่างที่บอกว่านับแต่นี้ไปเขาจะไม่มีสิทธิ์ใดๆในตัวของเรณุกาอีกต่อไป

‘อโณทัย’ เขาเรียกชื่อจริงของคนอ่อนวัยกว่าทำให้ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าที่แสดงถึงความอึดอัดใจของเขาอย่างชัดเจนนิ่ง ‘คุณสัญญาได้ไหม? ว่าจะดูแลยัยเรของผมให้ดีที่สุด’

อโณทัยได้แต่จุดรอยยิ้มที่มุมปาก ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกเหมือนกันหายใจไม่ออก...ในใจได้แต่พร่ำเสียใจและอยากจะร่ำไห้กับความผิดพลาดของตนเอง...ยัยเร...พ่อขอโทษ

‘ผมไม่สัญญาว่าผมจะดูแล้วลูกสาวคุณได้อย่างดีที่สุด!’ ดวงตาสีนิลที่มีประกายลึกล้ำคมกริบทอดมองเขานิ่ง ‘แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอกคุณเรวัฒน์...ขึ้นชื่อว่าเป็นสมบัติของผมผมดูแลอย่างดีเสมอ!’

แม้จะตะขิดตะขวงใจกับน้ำคำของอีกฝ่าย...แต่เรวัฒน์ก็รู้สึกโล่งใจนิดหน่อยเพราะเขารู้ดีว่าคนอย่างอโณทัย...ผู้ชายที่มีอายุคราวลูกของเขาคนนี้...เป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอ!