แสงแดดอบอุ่นที่กำลังสาดแสงอ่อนๆทำให้เรณุกาสูดลมหายใจลึกเอาอากาศบริสุทธิ์ที่ในยามอยู่ในเมืองหลวงเธอไม่มีโอกาสได้สัมผัส หญิงสาวยกแขนสองข้างวางไว้ตรงระเบียงไม้เบื้องหน้าก่อนจะโน้มตัวน้อยๆเพื่อมองไร่ดอกไม้ที่อยู่ไกลลิบนั้น ใบหน้าสวยแหงนเงยมองท้องฟ้าสีอ่อน ตอนนี้เห็นนกน้อยกำลังโผบินเพื่อออกไปหากิน หญิงสาวจ้องภาพนั้นก่อนจะลดระดับสายตาลงมามองไร่ดอกไม้ที่ตอนนี้ดอกไม้กำลังบานเต็มไร่ชูช่ออวดความสวยกันอย่างเต็มที่ แล้วริมฝีปากก็คลี่รอยยิ้มบางๆออกมา
“เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนหลับสบายไหม”
เสียงถามของคนที่มาหยุดยืนซ้อนหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ดังขึ้นก็ไม่รู้ แต่มันมีอานุภาพพอที่จะลบรอยยิ้มที่มีบนใบหน้าหวานนั้นลงได้ หญิงสาวไม่คิดจะหันกลับไปมองว่าเป็นเสียงของใครเพราะเธอรู้แน่แก่ใจว่าคนที่ทักเธอแบบนี้นั้นมีเพียงคนเดียว...อโณทัย
“ก็ดีค่ะ...” เรณุกาตอบรับ ดวงหน้าสวยไม่ได้หันไปมองร่างสูงของเขาที่บัดนี้เคลื่อนกา
