อโณทัยกวาดสายตาแลหาหญิงสาวของใครบางคนที่เขารู้ดีว่าไม่มีวันพบเธอออกมายืนรอรับเขาอย่างเด็ดขาด แต่มันก็เป็นกริยาที่อดที่จะทำไม่ได้ ทั้งๆที่ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมานั้นไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะได้พบกับหญิงสาวของเธอ
“คุณเรอยู่ไหน?”
ชายหนุ่มถามคนใช้คนหนึ่งที่เดินมารับเสื้อสูทจากมือของเขา
“อยู่ในห้องนั่งเล่นมั้งคะ?” เจ้าหล่อนตอบในขณะที่ถือเสื้อสูทของนายหนุ่มไว้ในมือ แล้วถอยห่างออกมายืนรอเผื่ออโณทัยจะใช้อะไร แต่พอได้ยินคำตอบอย่างนั้นแล้วอโณทัยเลยโบกมือไล่ให้คนของเขาไปพร้อมกับพูด
“ขอบใจ ไปทำอย่างอื่นต่อเถอะ”
“ค่ะ”
ร่างสูงของชายหนุ่มเดินผ่านเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น กวาดสายตารวดเดียวก็เห็นหญิงสาวของหญิงสาวจมจ่อมอยู่บนโซฟาตัวนุ่มที่เดิมมุมเดิม พร้อมกับหนังสือเล่มหนาในมือ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาเห็นจนชินตาในระหว่างช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่เขาและเธอแต่งงานกัน
อโณทัยและหญิงสาวแต่งงานกันมาหล
