ทางด้านอโณทัย
ในตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเผชิญหน้ากับเรวัฒน์ ผู้ชายที่จนบัดนี้เขาก็ยังคงเคารพนับถือชายสูงวัยคนนี้ไม่เคยเปลี่ยน แต่สำหรับความรู้สึกของชายสูงวัยคนนี้...ท่านอาจจะเกลียดเขาไปแล้วก็ได้
“ผมมาขอโทษคุณเรวัฒน์”
ชายหนุ่มค้อมศีรษะลงยามเมื่อพูดคำนั้น...ขอโทษ ดวงตาของผู้สูงวัยจับไปที่ใบหน้าเรียบเฉยผิดกับคำพูดของอโณทัย...แต่เมื่อมองสบกับดวงตาคมกริบคู่นั้น ในแววตาคู่นั้นกลับมีความเสียใจของเจ้าตัวอย่างเต็มเปี่ยม
“เฮ้อ...” ผู้สูงวัยกว่าถอนใจยาวก่อนจะคลี่ยิ้มแม้ไม่แจ่มใสนักหากแต่มันก็เป็นรอยยิ้มแรกในรอบสามเดือนที่ผ่านมา “ผมจะยอมรับคำขอโทษของคุณก็ต่อเมื่อคุณจะบอกผมว่า...คุณมาขอโทษผมเรื่องอะไร?”
อโณทัยเม้มริมฝีปากของตนแน่น เขากลั้นหายใจยามเมื่อสบตากับคนที่สูงวัยกว่า...ชายที่เป็นพ่อของคนที่เขา...รัก
“ผม...มาขอโทษในทุกสิ่งที่ผมทำลงไป...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเรณุกาหรือเรื่องอื่น”
อโณทัยพูดพลางค้อ
