ในเวลาเดียวกัน
ท่ามกลางเวลาบ่ายที่แสนจะร้อนระอุ หญิงสาวของหญิงสาวสองคนที่จดๆจ้องๆมองประตูรั้วสูงสีดำสนิทต่างก็ซึมชื้นไปด้วยเหงื่อที่กำลังไหลย้อยท่ามกลางแสงแดดที่กำลังแผดจ้า ทำให้ผิวขาวๆของทั้งสองสาวต่างก็แดงก่ำ
“เธอแน่ใจนะคีว่าบ้านของนายอโณทัยคือบ้านหลังนี้”
“แน่ใจสิพี...หลังนี้ไม่ผิดแน่ๆ”
มือบางคนที่ถูกเรียกว่า ‘พี’ โบกพัดไปอากาศไปมาด้วยความหวังว่าความร้อนรอบๆตัวเธอนั้นจะลดลง
“อาจจะเหลวนะคี เราสองคนก็มาเฝ้าตั้งแต่เช้าแล้วนะ แต่ไม่เคยเห็นยัยเรมันโผล่ออกมาจากบ้านเลย”
พีรดาบ่นอุบ พลางเช็ดเหงื่อไปด้วย แต่ยังไม่ทันได้บ่นอะไรต่อ แขนของเธอก็ถูกเขย่าพร้อมกับเสียงของคีตยาที่ร้องออกมา
“นั่นไงๆพี ยัยเรอยู่ที่นี่จริงๆด้วย คีบอกแล้ว”
นิ้วเรียวของคีตยาชี้ไปที่ร่างเล็กๆของเรณุกา แต่ยังดีใจไม่เท่าไหร่เมื่อจู่ๆคีตยาก็พูดขึ้น
“แต่เราจะเข้าไปหาเรยังไงล่ะ พีดูโน่นสิ เหมือนคนพวกนั้นจะตามเรตลอดเลยนะ”
