ตอนที่19
1191 Words
ท้ายประโยคเธอหันมาพูดกรอกหูเขาเต็มๆ ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความชิงชังอย่างสุดหัวใจ
“ถ้าจะให้ปล่อย...ง่ายนิดเดียว” ดวงตาคมของเขากวาดไปทั่วตัวหญิงสาวก่อนจะพูดต่อว่า “เธอจะยอม...หรือไม่ยอม”
ริมฝีปากบางสีสดถูกเจ้าของขบเม้มทันทีที่ได้ยิน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิดอย่างหนัก แขนเรียวทั้งสองข้างยังคงถูกยึดจับโดยไอ้ผู้ชายเลวๆตรงหน้า หญิงสาวผินไปหน้าไปมองบิดาที่ยังคงนอนอยู่บนพื้นเพราะไม่สามารถพลิกตัวขึ้นมานั่งได้เพราะร่างกายถูกมัด ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าเธอที่จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยของชัยชนะอย่างเต็มเปี่ยม
ที่สำคัญในดวงตาของเขายังมีรอยหยามหยันว่าสุดท้ายเธอก็ต้องกลายเป็นผู้แพ้!
“อย่านะลูก...เร...เชื่อพ่อ ให้พ่อตายดีกว่าที่จะเห็นลูกกลายเป็นของเล่นของเขานะลูก อย่าตอบตกลงนะลูก พ่อขอร้อง...”
เรวัฒน์ถึงกับร่ำไห้ร้องบอกทั้งน้ำตาเมื่อเห็นท่าทางของเรณุกาที่มีทีท่าว่าจะจำยอม
อโณทัยหันไปมองร่างที่นอนเกลือกกับพื้นพรมราวกับตุ๊กตาเก่าๆของผู้สูงวัยกว่าแล้วได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
ไม่ได้อยากทำร้ายคุณเลยนะคุณเรวัฒน์แต่...ช่วยไม่ได้!
“กร นายกระตุ้นคุณเรหน่อยสิ รู้สึกเธอจะคิดนานไปนะ”
เขาหันไปบอกสิรกรที่ยืนข้างๆเก้าอี้ที่เรวัฒน์นั่งเมื่อก่อนหน้านี้เสียงเรียบ สิรกรมองร่างของเรวัฒน์ที่อยู่บนพื้นกับใบหน้าตึงๆของคนเป็นนายแล้วก็ก้าวเท้าออกมา
ขอโทษนะคุณเรวัฒน์ ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย
คิดในใจพลางตอบรับคำของเจ้านาย “ครับ” แล้วก้าวเท้าตรงไปยังร่างที่นอนอยู่กับพื้น ก่อนจะสะบัดขาแกร่งของตนเองไปยังร่างที่นอนเกลือกอยู่นั้นทันที!
แม้แรงที่เตะร่างของเรวัฒน์นั้นจะไม่แรงมากนัก แต่นั่นก็แรงพอที่จะทำให้คนที่ร้องห้ามลูกสาวถึงกับจุกไปในทันที!
“โอ๊ย!”
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุด!”
เรณุกาถึงกับกรีดร้องทันทีที่ได้เห็นภาพบิดาถูกทำร้ายกับตา หญิงสาวร้องห้ามเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าสิรกรไม่ได้หยุดตามที่เธอร้องบอกสักนิด หญิงสาวมองร่างบิดาที่กำลังนอนตัวงอด้วยความเจ็บผ่านม่านน้ำตาก่อนจะหันไปมองใบหน้าเรียบเฉยของอโณทัย
“ยอมแล้ว...ฉันยอมแพ้แล้ว เลิกทำร้ายพ่อฉันสักที!”
หญิงสาวหันไปกรีดเสียงใส่ชายหนุ่ม อโณทัยโบกมือให้สิรกรเป็นเชิงบอกให้หยุด
“เร...ไม่นะลูก เร...อย่า”
เรวัฒน์ร้องห้ามเสียงพร่า ความจุกและเจ็บทำให้เขาถึงกับไอถี่ๆเมื่อพยายามจะพูด
“เมื่อกี้เธอบอกว่ายอมแพ้แล้วใช่ไหม?”
“ใช่!” หญิงสาวแหวใส่เขาเสียงแหลม ดวงตาเธอมัวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมา “แต่ฉันจะบอกอะไรคุณสักอย่าง อโณทัย วันนี้คุณอาจคิดว่าตัวคุณชนะ แต่สักวันหนึ่งเถอะฉันจะทำให้คุณรู้ว่าไอ้ชัยชนะของคุณวันนี้ มันจะทำให้คุณไม่มีความสุขไปชั่วชีวิต! จำไว้...ฉันจะทำทุกอย่างให้คนอย่างคุณรู้จักคำว่าแพ้ ฉันจะทำทุกอย่างให้คุณรู้สึกเจ็บอย่างที่ฉันเป็นในวันนี้ คอยดู!”
อโณทัยที่ได้ยินถึงกับหัวเราะ คนอย่างเขานี่หรือจะแพ้...ไม่มีวัน
“ถ้าเธอทำได้อย่างนั้น...ฉันก็จะคอยดูนะเรณุกา แต่อย่าให้ถึงวันที่ฉันตายไปก่อนล่ะ!”
พูดเสร็จชายหนุ่มก็หันไปมองหน้าสิรกรที่ตอนนี้ยืนนิ่งทำสีหน้าเรียบเฉยแล้วมองเลยไปยังลูกน้องอีกสองคนที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นประดับที่มุมห้อง
“เชษฐ์ กานต์ พวกนายพาคุณเรวัฒน์ไปพักที่ห้องได้แล้ว ส่วนคุณเรณุกา...” ชายหนุ่มหันมาพูดกับผู้หญิงที่อยู่ในกำมือ “อยากตามสองคนนั้นไปดูพ่อคุณก็ตามใจ แล้วเดี๋ยวผมจะตามไป เพราะเรามีรายละเอียดที่ต้องคุยกันอีกยาว อ้อกานต์! ต่อไปนี้ช่วยไปบอกทุกคนภายในบ้านหลังนี้ด้วยว่า ใครปล่อยให้คุณเรณุกาออกไปนอกบ้านได้ฉันจะไล่คนๆนั้นออกให้หมด! ไปได้แล้ว”
ทันทีที่สิ้นคำสั่งเขา ทั้งสองคนก็ปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว เรณุกาที่ไม่ได้สนใจฟังในสิ่งที่เขาพูดก็รับถลาตามบิดาออกไปทันที ทิ้งให้ภายในห้องนั้นเหลือเพียงอโณทัยและสิรกรอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น
“...”
ท่ามกลางความเงียบที่ครอบคลุมตัวพวกเขาทั้งสอง สิรกรกลับเป็นคนที่ยอมแพ้โดยการยอมพูดออกมาก่อน
“ไม่รุนแรงเกินไปเหรอครับคุณไทม์...”
อโณทัยเม้มริมฝีปากแน่น คิ้วเข้มขมวดมุ่นใส่หน้าคนสนิทของเขาทันที
“ฉันไม่เห็นว่ามันจะรุนแรงตรงไหน?”
“ไม่เห็นหรือครับ...แต่สิ่งที่ผมเห็นเมื่อครู่มีแต่ภาพของผู้ชายใจดำคนหนึ่งที่ทำทุกอย่างได้เพราะความต้องการบ้าๆเพียงอย่างเดียว” สิรกรพูดจบก็หายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ “แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมคุณถึงลงทุนทำทุกอย่างถึงขนาดนี้ ถ้าผู้หญิงไม่ยอมผมไม่เคยเห็นคุณทำอย่างนี้มาก่อนเลยคุณไทม์...เอาเถอะตอนนี้คุณอาจจะไม่รู้ตัวแต่ผมอยากบอกอะไรคุณสักอย่าง ผมว่าคุณคงไม่มีวันได้หัวใจของคุณเรณุกาอีกต่อไปแล้วล่ะ...เพราะสิ่งที่คุณทำกับเธอในวันนี้คือการฆ่าเธอทั้งเป็น! ถ้าคุณรักเธอ ชอบเธอ แค่เปิดใจและลดไอ้อีโก้บ้าๆของคุณลงแล้วจีบเธอตามปกติคุณยังมีสิทธิ์ได้ครองหัวใจเธอ แต่ตอนนี้ผมบอกได้คำเดียวว่า...ไม่มีวัน!”
“ฉันไม่ได้รักยัยนั่น เธอมันแค่ผู้หญิงอวดดี!”
“ตอนนี้คุณอาจไม่รู้ตัว แต่เชื่อผมเถอะ...อย่างที่เธอบอกไว้ สักวันคุณจะต้องเสียใจในสิ่งที่คุณทำในวันนี้...คุณไทม์!”
พูดจบเขาก็ออกไปจากห้องนี้อีกคนทิ้งให้อโณทัยยืนอยู่คนเดียว
เสียใจอย่างนั้นเหรอ...
เขาไม่เห็นว่าเขาจะต้องมาเสียใจตรงไหน...คนอย่างเขาไม่มีทางทนคบผู้หญิงคนไหนครบปีได้เสียที แล้วอย่างนี้มันจะเป็นอย่างที่นายกรพูดได้ยังไง
ผู้หญิงคนนั้น นอกจากหน้าตาที่ถูกใจเขาแล้วไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง ปากเสีย อวดดีก็เท่านั้น ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากจะสั่งสอนเจ้าหล่อนด้วยนั่นแหละว่าอย่าริมาท้าทายคนอย่างเขา!
เหอะ! เขาไม่มีทางหลงรักผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน!
- Writer
