อโณทัยกระซิบขู่เสียงแผ่ว ทำเอาใบหน้าของหญิงสาวซีดลงด้วยความกลัว...กลัวว่าเขาจะทำอะไรบิดาเธอ เลว! เลวที่สุด! เรณุกาได้แต่นั่งนิ่งกัดริมฝีปากสีสดของตนเองแน่น เธอถอนใจยาวพยายามระงับอารมณ์โกรธาของตนเอง
เพื่อคุณพ่อยัยเร...ท่องเอาไว้...คุณพ่อจะปลอดภัย
“ขอโทษค่ะ”
แม้น้ำเสียงจะยังมีแววกระด้างที่ปิดไม่มิด แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำอโณทัยใจเย็นลงมาบ้าง...นิดหน่อย มือหนาคลายออกจากแขนเรียวของหญิงสาวที่บัดนี้ปรากฏเป็นรอยนิ้วมืออย่างเห็นได้ชัด พอเห็นอย่างนั้นอโณทัยก็แอบสงสารเธอ...นิดหน่อย
ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาเป็นอะไร...เพราะพอเขาก้าวเข้ามาภายในงานเลี้ยงนี้ปุ๊บ หญิงสาวข้างกายเขาก็เป็นเหมือนตัวจุดชนวนความโมโหชั้นดีของเขา ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปเสียหมด แล้ววันนี้ดูเธอแต่งตัวสิ! ไหนบอกไม่อยากมาๆ ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้! กลับจากงานนี้ไปเห็นทีเขาจะต้องกลับไปต่อว่านายกรเสียแล้ว...ที่เป็นคนเลือกชุดน
