เพลย์บอยร้ายรุมรัก 3P

บทที่ 2 พี่ขอหอมคืนได้ไหม

ฉันวางสายจากนาวาพี่นาวินก็เดินมานั่งพร้อมกับถุงน้ำร้อน ไม่รู้ว่าเขามีถุงน้ำร้อนได้ยังไงคงจะเป็นเพราะว่ามีนักศึกษาสาวเข้ามาขอความช่วยเหลือบ่อยหรือเปล่าก็ไม่รู้

"ทำไมถึงมีถุงน้ำร้อนคะ?"

"เธอไม่ใช่คนแรกหรอกที่ปวดท้องประจำเดือน ทุกอาทิตย์ก็จะมีนักศึกษามาขอถุงน้ำร้อนที่ฉันเป็นประจำบางคนเดือนนึงมา 2 รอบเลย"

"ก็ไม่แปลกนะคะ ท่านรองดูจะสายเปย์ขนาดนี้"

นอกจากไม่ตอบเขายังเดินหนีกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เพื่อลงมือทำงานของตัวเองส่วนฉันได้แต่นั่งมองมือหนึ่งก็ประคองถุงน้ำร้อนเอาไว้ ปวดท้องก็ปวดอยากกลับบ้านมันเสียตอนนี้เลย

"ไหวไหม?"

"ปวดท้องปวดหลังด้วยค่ะ"

"ก็นอนไปสิ จะนั่งให้มันปวดหลังทำไม"

"ไม่กลัวว่าใครจะเข้ามาเห็นหรือคะ"

เหมือนพี่นาวินจะรำคาญเขาเอื้อมมือไปกดอะไรบางอย่าง จนเสียงประตูห้องดังกึก ไฮเทคชะมัดกดปุ่มที่โต๊ะทำงาน ประตูห้องก็ล็อกทันที

เป็นแบบนี้ฉันค่อยสบายใจจึงเอนตัวลงนอนแต่ก็ยังประคองถุงน้ำร้อนเอาไว้ พี่นาวินยกมือขึ้นเช็คอุณหภูมิแอร์ก่อนจะปรับให้อุณหภูมิคงที่ จากนั้นฉันก็หลับตาลงช้าๆ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันสะดุ้งตื่น พี่นาวินนั่งมองหน้าฉันในขณะที่ฉันกำลังหลับ ฉันจึงรีบลุกขึ้นนั่งเช็ดน้ำลายที่ยืดจนเปื้อนหมอนแล้วหันไปมองหน้าเขาสลับกับประตู

"กระโปรงนักศึกษาทำให้มันดีๆ หน่อย คิดว่าฉันอยากมองขาเธอนักหรือไง"

"ชิ!"

เมื่อฉันแต่งตัวเรียบร้อยพี่นาวินก็กดปุ่มปลดล็อกประตูห้องและคนที่เข้ามาก็คือนาวากับน้ำชา ทั้งสองเห็นฉันกำลังนั่งกอดถุงน้ำร้อนน้ำชาก็รีบวิ่งมาหาฉัน เธอดูเหมือนจะเป็นห่วงฉันมากส่วนนาวาถอนหายใจแล้วนั่งลงที่โซฟาอีกตัว

"แกเป็นประจำเดือนแล้วทำไมไม่บอก ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลไหมเดี๋ยวฉันประคองแกไปเอง"

"ไม่เป็นไรฉันว่าฉันจะกลับบ้านเลย เดี๋ยวโทรให้คนขับรถมารับ ท่านรองคะฉันขอกลับบ้านนะคะรู้สึกว่าวันนี้จะไม่ไหวแล้วจริงๆ"

"ให้ฉันไปส่งไหม พี่เดี๋ยวผม..."

"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง ส่วนมึงไอ้วาพาน้ำชาไปเรียนเถอะ กูจะออกไปทำธุระข้างนอกพอดี"

สองพี่น้องมองหน้ากันสุดท้ายนาวาก็ต้องหันมาเรียกน้ำชาเพื่อเดินไปเรียนด้วยกัน ฉันจึงถอนหายใจเพราะคิดว่าเมื่อกี้จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า สายตาของทั้งคู่มันเหมือนมีกระแสสายฟ้าผ่าลงมาเลย

ในขณะที่ฉันนั่งรถของพี่นาวินออกมาด้านนอกขอพ้นรั้วมหาวิทยาลัยพี่นาวินก็ถอนหายใจแล้วหันมามองหน้าฉัน เวลานี้ฉันไม่ต้องเรียกท่านรองแล้วใช่ไหม

"หิวหรือเปล่าเดี๋ยวพี่จะพาแวะไปกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านประจำที่พวกเราชอบไปกินกัน"

"หิวค่ะอยากกินน้ำเฉาก๊วยด้วย"

"เฉาก๊วยช่วยดับร้อน ก็ดีเหมือนกันเลือดลมเราจะได้หมุนเวียนดีหน่อย"

รถหรูของพี่นาวินขับมาจอดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านประจำของครอบครัวพวกฉัน ร้านนี้ตกแต่งด้วยต้นไม้นานาชนิด ทำให้บรรยากาศร่มรื่นเพียงแค่เดินมานั่งพนักงานก็จำได้ว่าฉันกับพี่นาวินเป็นลูกค้าประจำจึงรีบพากันเดินมาต้อนรับเป็นอย่างดี

"เอาเส้นเล็กต้มยำ 2 ครับแล้วก็น้ำเฉาก๊วย 2"

"ได้ค่ะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ"

"อยากกินอะไรอีกไหมจะได้สั่งทีเดียว"

"ไม่ค่ะวันนี้รับแค่นี้ก็พอค่ะ"

"งั้นรอสักครู่นะคะคุณลูกค้า"

ไม่ถึง 10 นาทีก๋วยเตี๋ยวต้มยำก็ถูกยกมาเสิร์ฟ วันนี้เป็นวันธรรมดาและไม่ใช่ช่วงเวลาพักกลางวัน ลูกค้าจึงยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งซดน้ำลูกชิ้นหมูในชามของพี่นาวินก็ถูกส่งมาให้ฉัน ฉันจึงขอบคุณเขาก่อนจะคีบถั่วงอกในชามก๋วยเตี๋ยวของฉันให้เขาบ้าง

"อาการปวดท้องเป็นยังไงบ้างต้องไปโรงพยาบาลไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ ผู้หญิงเวลาเป็นประจำเดือนวันแรกก็จะปวดท้องแบบนี้ ปกติถ้าวันไหนเป็นประจำเดือนฉันจะไม่มาเรียนแต่เมื่อเช้าตอนเดินทางประจำเดือนฉันมาพอดีมันก็เลยปวดท้องกะทันหัน"

"วันนี้พ่อเธออยู่หรือเปล่า พี่จะสั่งขนมกลับบ้านด้วยจะได้แวะไปคุยกับพ่อเธอหน่อย"

"วันนี้คุณพ่อไม่อยู่ค่ะ ท่านไปจีนหลายวันฉันอยู่บ้านคนเดียวแต่ก็มีแม่บ้านคอยดูแล"

"งั้นเดี๋ยววันนี้พี่อยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอเอง"

ฉันไม่ได้แปลกใจไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกปกติแล้ว ทั้งสองบ้านเราก็ค่อนข้างสนิทกันมีเวลาผู้ใหญ่ก็จะนัดเจอกันทานข้าว บางครั้งก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน

กลับมาถึงบ้านแม่บ้านฉันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ฉันเดินออกมาถามคนสวนถึงได้รู้ว่าวันนี้ทุกคนลางานกันหมด พวกเขาคิดว่าฉันคงยังไม่กลับจะเข้ามาอีกทีแต่ตอนมื้อเย็น

"พี่นาวินจะกลับก่อนไหม ฉันจะขึ้นไปนอนปวดท้องไม่ไหวแล้ว"

อาการปวดท้องมันทำให้ฉันแทบจะยืนไม่อยู่พี่นาวินรีบมาประคองก่อนจะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาว ทำเอาฉันตกอกตกใจแต่ก็รีบกอดคอเขาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะตกลงมา

"พี่นาวิน! ฉันตกใจหมดพี่ทำอะไรเนี่ย"

"เดี๋ยวพาขึ้นไปบนห้อง เดินขึ้นไปเองเกิดเป็นลมตกบันไดลงมาจะทำยังไง"

สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้พี่นาวินอุ้มฉันขึ้นมาด้านบน พอเขาวางร่างฉันลงบนเตียงมือของฉันที่มันโอบกอดคอของเขาเอาไว้ ก็ค่อยๆ คลายออกช้าๆ สายตาของเขาจ้องมองมาที่ดวงตาของฉันไม่มีคำพูดอะไรมีแต่ลมหายใจของเราสองคน

"ตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ดื้อกับพี่มาตลอดเลยนะ"

"พูดอะไรของพี่ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ"

"ตอนเด็กๆ เธอชอบอ้อนให้พี่หอมแก้มจำได้ไหม"

เขามาพูดอะไรตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ยิ่งเวลารอยยิ้มของเขามันผุดขึ้นมาหัวใจของฉันก็เต้นตึกตักเฉยเลย

"เขินทำไมพี่ยังไม่เห็นเขินเลย เมื่อก่อนพี่ต้องหอมแก้มเราทุกวัน"

"ตอนนั้นฉันยังเด็กฉันยังไม่รู้ความ พี่อย่าถือสาเลยนะ"

"งั้นตอนนี้พี่หอมคืนได้ไหม?"

"โอ๊ะ!"

O.O!