ขอเป็นพี่เลี้ยงของคุณหมอพ่อลูกติด

ผมอยากนอนกับคุณ

ตอนที่ 16

ผมอยากนอนกับคุณ

บรรยากาศในรถเงียบไปครู่ใหญ่

น้ำผึ้ง เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อตระหนักในความจริงที่ว่าคำขอร้องของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย คงไม่มีใครอยากจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงและวุ่นวาย เพราะแค่เขาให้การรักษาน้องชายเธอโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายก็มากเพียงพอแล้ว

แต่หญิงสาวก็เชื่อว่าถึง น้ำเหนือ จะรักษาหายแล้ว และส่งมอบของคืนให้คนเหล่านั้นจริง เธอก็ไม่แน่ใจว่าน้องชายและตัวเองจะปลอดภัยหรือไม่

ทว่าตอนนี้เธอกลับเชื่อว่าเขาช่วยทำให้เธอปลอดภัยได้

แต่เธอจะเอาอะไรไปตอบแทนเขาละ?

“คือถ้าคุณหมอช่วยผึ้งกับน้อง ผึ้งสัญญาว่าจะตอบแทนให้คุณหมออย่างแน่นอน ถึงแม้ตอนนี้ผึ้งจะยังไม่มีเงินเยอะแต่ผึ้งจะหาทางนำมาคืนให้ได้”

“ผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน”

ลืมไป ...

ว่าเขาคือ คุณหมอนกุล ณรงค์โชติ เจ้าของโรงพยาบาลเอ็กซ์วัน

“.......”

“คนพวกนั้นมีอิทธิพลและเส้นสายอยู่ทั่ว หากดูแล้วได้ไม่คุ้มเสียผมก็ไม่อยากจะไปวุ่นวายให้เสียเวลา เพราะธุรกิจแบบนี้มันมีทั่วอยู่แล้วเป็นปกติ ไม่ต่างจากมดแมลงหรือเหลือบไร ที่คอยเกาะกินอยู่ในสังคม”

มันเป็นวงโคจรปกติของสังคมมนุษย์ ที่คนมีเงินมีอำนาจจะทำแบบนั้น แต่จะดำหรือขาวหรือเทา เขาไม่คิดอยากจะใส่ใจ แค่อย่ามาข้องเกี่ยวกับส่วนธุรกิจของเขาก็พอ

“ละ..แล้ว คุณหมออยากให้ผึ้งตอบแทนเป็นอะไรคะ”

เธอกลั้นใจถามในสิ่งที่ต้องการรู้

ถ้าเขาไม่ต้องการเงิน เธอเดาว่าเขาคงต้องการให้เธอดูแลลูกสาวเขาในฐานะพี่เลี้ยงไปจนกว่าลูกแฝดเขาจะโตแน่นอน เพราะสัญญาเธอระบุไว้ว่าจะเป็นแค่หนึ่งปีเท่านั้น

ถ้าเป็นเงื่อนไขนี้เธอเองก็พร้อมจะทำอย่างเต็มที่

คุณหมอรูปหล่อนิ่งเงียบไปสักพัก จนน้ำผึ้งรู้สึกเหมือนบรรยากาศในรถเริ่มจะอึมครึมขึ้นกว่าเดิม ด้วยตอนนี้รถเริ่มเคลื่อนตัวจากถนนใหญ่เข้ามาในซอยเข้าบ้านที่เงียบสงบ หญิงสาวมองตามแนวต้นไม้ข้างทางที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ พลางลุ้นไปด้วยว่าคุณหมอจะตอบว่าอย่างไร

จวบจนรถเคลื่อนเข้ามาจนถึงหน้าบ้านสีขาวหลังใหญ่

ลุงสมชาย วิ่งมาเปิดประตูรั้ว

เขาเคลื่อนรถเข้าไปในบ้านแล้วจอดตรงบริเวณลานน้ำพุ ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผมอยากนอนกับคุณ”

ถ้อยคำของเขาเหมือนระเบิดที่โยนมาใส่เธอ น้ำผึ้งรู้สึกหูชาและมือไม้เหมือนขยับไม่ได้ชั่วขณะ ด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้ยินถ้อยคำนี้จากปากของคุณหมอรูปหล่อที่แสนสุภาพนี้

เธอจึงได้แต่นั่งอึ้ง อึ้ง และอึ้ง

คุณหมอกระตุกเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะหันมามองเธอ

“ผมแค่อยากมีเซ็กซ์กับคุณเท่านั้น ที่ผ่านมาผมค่อนข้างเลือกคนที่จะมีเซ็กซ์ด้วย ตอนนี้ผมอยากทำกับคุณ แต่ไม่อยากต้องบังคับฝืนใจใคร และที่ผ่านมาผมไม่เคยรุ่มร่ามกับพี่เลี้ยงและคนใกล้ตัวทั้งนั้น”

ชายหนุ่มเอ่ยบอกตามตรง

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมพี่เลี้ยงสาวคนนี้ถึงทำให้อารมณ์เขาพลุ่งพล่านได้ ไม่แน่ว่าเพราะกลิ่นกายหอมละมุนหรือเนินเนื้อฉ่ำหวานติดลิ้นที่เขาได้ลิ้มลองไปวันนั้นกันแน่

แต่มันก็ทำให้เขางุ่นง่านจนไม่มีสมาธิจะทำอะไร

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เมื่อความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นกับพี่เลี้ยงของลูก เขาก็อยากจะปลดปล่อยมันออกไปซะ! เพราะไม่อยากจะต้องให้มีอะไรมารบกวนสมาธิตัวเองทั้งนั้น

ก็แค่อยากมีเซ็กซ์เท่านั้น

“....”

แต่เหมือน น้ำผึ้ง จะอึ้งยิ่งกว่าเดิมกับถ้อยคำตรงๆของเขา

แต่ก็เข้าใจเขาเป็นคุณหมอก็จริง แต่เขาก็คือนักธุรกิจเพราะเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาล อย่างไรเขาต้องคิดอะไรเป็นกำไรต้นทุนอยู่แล้ว และลักษณะการพูดจากับเธอในตอนนี้ก็เหมือนการพูดคุยข้อตกลงแลกเปลี่ยนเชิงธุรกิจกัน

แทบไม่มีความรู้สึกอื่นใดมากกว่านั้น

“คือ คุณหมอ...”

กระนั้นเธอก็กระดากอายจนกว่าจะเอ่ยออกไป

“เราแค่ปลดปล่อยความต้องการของกัน โดยยังทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม ผมแค่เสนอเท่านั้นถ้าผึ้งตกลง ผมและเพื่อนจะจัดการเรื่องของวิมานทรัพย์ให้”

ถ้อยคำของเขายังคงสุภาพ ไม่ได้สร้างความกดดันให้เธอแม้แต่น้อย เข้าใจว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไปที่มีความต้องการทางเพศ แต่อาจเพราะความช่างเลือกของเขาเอง ทำให้คุณหมออาจมีข้อจำกัดหลายอย่าง

“.....”

“ถ้าผึ้งปฏิเสธผมก็ไม่ว่าอะไร ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม แต่ถ้าตกลงคุณจะเป็นทั้งพี่เลี้ยงและคู่นอนของผม”

คู่นอน....

นี่คือคำจำกัดความของความสัมพันธ์นี้ซินะ!!

“......”

แต่เธอก็ยังคงอึ้ง และอึ้งอยู่เช่นเดิม

“ผมต้องการคำตอบหลังมื้อเย็นก่อนสี่ทุ่มคืนนี้ หากส่งเด็กเข้านอนแล้วคุณตกลงก็เข้าไปหาผมที่ห้องนอนเลย หากหลังจากนั้นแล้วผมจะไม่รับพิจารณา”

เอ่ยเสร็จคุณหมอก็เปิดประตู แล้วก้าวลงจากรถ เมื่อเห็น พลอยสวย วิ่งออกมารับอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้มสดใส นั่นทำให้น้ำผึ้งจำต้องก้าวตามลงมาจากรถด้วย

“ทำไมวันนี้คุณพ่อขากลับพร้อมพี่ผึ้งคะ?”

“พอดีญาติของพี่ผึ้งไม่สบาย พี่ผึ้งเลยไปโรงพยาบาลค่ะ” พี่เลี้ยงสาวเป็นคนเอ่ยบอก เมื่อเห็นพลอยใส เดินตามออกมาด้วย “วันนี้พี่ผึ้งเลยไม่ได้ไปรับคุณหนูที่โรงเรียนเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ผึ้งมาดูก่อนๆ พลอยใสระบายสีกระโปรงของเอลซ่าใหม่แล้ว มาดูก่อนค่ะๆ แล้วค่อยไปกินข้าว”

พลอยใสคะยั้นคะยอพร้อมจูงมือของเธอให้เดินตามเข้าไปด้านใน นั่นทำให้หญิงสาวต้องรีบเดินอย่างรวดเร็ว ทว่าก็ยังคงเปรยตามองร่างหนาของคุณหมอเจ้าของบ้านที่อุ้มพลอยสวยแฝดผู้น้องเดินตามมาด้วย

“พ่อขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวลงมาทานข้าวกัน”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงบอกลูกสาวทั้งสองคน ที่นั่งอยู่ระหว่างเธอ ลมหายใจผ่าวร้อนนั้นเป่ารดรวยรินบริเวณเนื้ออ่อนข้างลำคอ จนหญิงสาวรู้สึกว่าขนอ่อนในกายเริ่มลุกชูชัน

เธอได้แต่นั่งนิ่งและกำมือเข้าหากันแน่น

ตลอดมื้ออาหารเย็น แทบจะมีแค่ คุณนวลอนงค์ ที่คุยกับพลอยสวย เกี่ยวกับการซักถามเรื่องที่โรงเรียน เด็กหญิงเองก็เล่าอย่างภาคภูมิใจ คล้ายต้องการอวดคุณย่าและพี่เลี้ยง ส่วนคุณหมอนั้น เขาจัดการกับอาหารตัวเองอย่างเงียบๆและตอบลูกสาวทั้งสองบ้างเป็นบางคำ

“ได้ข่าวว่างานที่โรงพยาบาลมีปัญหาเหรอลูก?”

คุณนวลอนงค์เอ่ยถามบุตรชาย

“นิดหน่อยครับแม่แต่ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลครับ”

นี่เป็นสิ่งที่เขาทำมาตลอดตั้งแต่สมัยบิดายังมีชีวิต แม้เบื้องหลังธุรกิจโรงพยาบาลเอ็กซ์วันจะมาจากเงินทุนของมารดาเป็นหลัก แต่บิดาและเขาก็ร่วมบริหารมาเกือบสิบปีตั้งแต่เขายังเรียนหมอศัลยแพทย์

เขาเป็นลูกคนเดียวที่บ้านจึงเรียกว่า คุณหนึ่ง

และเขาไม่อยากเอาความไม่สบายใจมาให้มารดารับรู้เลยแม้เพียงนิด ยิ่งตอนนี้นวลอนงค์ป่วยออดๆ แอดๆ เขาอยากให้แม่อยู่บ้านสบายๆมากกว่า

“แต่ยังดีนะที่ตอนนี้ มีหนูผึ้งมาช่วยดูเจ้าสองแฝดนี่ ตอนนี้แม่เลยเบาขึ้นเยอะเลย”

“ครับ”

คุณหมอขอตัวขึ้นไปพักผ่อนด้านบนเมื่อทานข้าวเสร็จ ขณะที่น้ำผึ้งกับป้าว่านพาคุณหนูทั้งสองเข้านอน ชายหนุ่มเดินตามเธอมาห่างๆ แต่ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง เขาโน้มหน้าลงมาใกล้เธอและกระซิบเสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินเพียงสองคน

“ผมไม่ล็อคประตูนะครับ”

น้ำผึ้งพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองอย่างยิ่งยวด พลางครุ่นคิดใคร่ครวญขณะพาเด็กอาบน้ำและใส่ชุดนอนพาเข้าห้อง อ่านหนังสือและกล่อมเพื่อให้เด็กหลับ พลางมองนาฬิกาไปด้วย หลังจากเสร็จภารกิจการเป็นพี่เลี้ยงแล้วเธอจึงกลับเข้าห้องพักตัวเอง จัดการอาบน้ำทำธุระส่วนตัว

เวลาสามทุ่มห้าสิบหกนาที ร่างบางในชุดนอนซาตินสีขาวโดยมีเสื้อคลุมทับก็มายืนอยู่หน้าห้องนอนใหญ่ของบ้าน

เธอกลั้นหายใจอยู่เพียงครู่ ก่อนจะเปิดประตูที่แง้มไว้เข้าไป

ร่างหนาของคุณหมอนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง เขาใส่เสื้อยืดสีขาวสะอาดกับกางเกงผ้าสีเดียวกัน ในมือถือแก้วไวน์แดงไว้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นกำลังจ้องมองมาทางเธอ

เขากระดกไวน์ในแก้วหมดในรวดเดียวเมื่อประตูห้องถูกปิดลง ดวงตาคู่สีนิลแวววับเมื่อมองร่างบางในชุดนอนที่แม้มีเสื้อคลุมไว้ ทว่ารอยแยกที่ผ่าลึกไปจนเห็นเนินอกอิ่มนั้น ก็ทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอ

เธอสวยแม้ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆบนใบหน้า

นกุล วางแก้วเปล่าในมือลง ก่อนจะเหยียดกายลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเดินมาใกล้เธอ พร้อมเอ่ยเสียงแหบพร่า

“ถอดเสื้อคลุมออกซิครับ”

***************