บำเรอลับ 5 | (หวง) ขาดสติ
1292 Words
“ขายครั้งละเท่าไหร่ ลองเสนอราคามาสิ ฉันจะช่วยซื้อให้เผื่อเธอจะมีเงิน แล้วออกไปจากที่นี่เร็วขึ้น”
คำถามของวรานนท์ยังคงก้องอยู่ในหัวของไพลินจนเธอจุกหน่วงไปทั้งใจ เธอได้แต่มองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาผิดหวัง ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเคารพและรักตั้งแต่แรกเจอจะพูดกับเธอแบบนี้ แล้วยิ่งสายตาที่เขามองมา ก็ยิ่งตอกย้ำว่าเขาก็รังเกียจเธอเหมือนแม่และน้องสาวของเขา หัวใจดวงน้อยบีบรัดจนปวดหนึบ
“ว่าไง!! ปกติเธอขายครั้งละเท่าไหร่”
วรานนท์ตะคอกออกไปด้วยน้ำเสียงโกรธจัด แทบความคุมสติไม่อยู่ เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องหน้าของเขา แทนที่จะอธิบายความจริงให้เขาเข้าใจ
“คุณนนท์จะถามทำไมคะ สนใจใช้บริการผู้หญิงอย่างลินด้วยเหรอ”
ไพลินกลั้นใจถามออกไปอย่างเหลืออด ไม่ว่าจะทำยังไงเธอไม่เคยดีในสายตาของเขาอยู่แล้วหนิ
“ฉันรู้... ว่าเธอรู้ความหมายในสิ่งที่ฉันพูด อย่าแกล้งทำตัวใสซื่อไปหน่อยเลย”
วรานนท์พูดออกไปอย่างโกรธจัดแล้วบีบแขนของเธออย่างแรง ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อหญิงสาวตอนนี้มันหายไปเกือบหมด ไม่คิดเลยว่าสาวน้อยในวันนั้นจะกลายมาเป็นสาวกร้านโลกแบบนี้
“ถ้าคุณนนท์คิดแบบนั้น ลินก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว แล้วไม่ต้องห่วงว่าลินจะอยู่ที่นี่นานหรอกค่ะ ลินเองก็อยากจะไปจากที่นี่จะแย่”
ไพลินพูดประชดประชันออกไปอย่างไม่เกรงกลัว เพราะยังไงเธอก็ตั้งใจจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว ไปตายเอาดาบหน้า ยังดีกว่าโดนดูถูกเหยียบย่ำอยู่แบบนี้
แต่การกระทำและคำพูดของเธอทำให้ความอดทนของอีกคนขาดสะบั้น แขนเรียวถูกกระชากให้เดินตามเข้ามาในบ้านใหญ่อย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาเห็น ที่จริงเวลานี้ก็ไม่มีใครเพ่นพ่านอยู่ในบ้านอยู่แล้ว
“คุณนนท์!!! ปล่อยลินนะคะ”
ไพลินพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม แต่ยิ่งเธอขัดขืนเท่าไหร่ คนอารมณ์ร้ายก็ยิ่งกระชากแขนเธออย่างแรง ทั้งสองคนทุลักทุเลจนมาถึงหน้าบันไดทางขึ้นห้องของเจ้าของบ้าน
“ร้องดังๆ สิ คนจะได้ตื่นมาดูกันทั้งบ้าน” วรานนท์หันมาบอกคนข้างหลังด้วยน้ำเสียงดุดัน จนไพลินไม่กล้าที่จะโวยวาย เธอก็ยังพยายามดิ้นให้หลุด แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เมื่อเขาลากเธอมาจนถึงหน้าห้องของเขาแล้ว
วรานนท์เปิดประตูห้องแล้วดันร่างสวยเข้าไปในห้องนอนของเขาทันที ตอนนี้เขาอยากจะพิสูจน์เต็มทนว่าเธอทำอาชีพนั้นจริงหรือเปล่า และถ้าเธอทำจริงๆ เขาก็จะเป็นลูกค้าวีไอพีเหมาจ่ายให้เธอเอง โดยที่เธอไม่ต้องไปดิ้นรนหาลูกค้าให้ยาก
ฟุบ!!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงกว้าง แล้วถูกตามมาทาบทับด้วยร่างกำยำ กลิ่นหอมอบอุ่นจากคนบนร่างทำให้สติของหญิงสาวหยุดไปชั่วขณะ เธอนอนนิ่งมองใบหน้าหล่อที่อยู่ห่างกันเพียงคืบเดียว ก่อนจะตั้งสติได้เมื่อใบหน้าหล่อซุกไซ้ที่ซอกคอของเธออย่างดิบเถื่อน ฟันคมขบลงที่ซอกคอขาวจนเกิดรอยแดง
“ไม่!! คุณนนท์!!! อย่าทำแบบนี้!”
ไพลินตะคอกออกไปไม่ดังนักเพราะกลัวคุณหญิงวรมลที่อยู่ห้องตรงข้ามจะตื่นมาได้ยิน ถ้าเป็นอย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย หรือนี่เป็นวิธีการโก่งค่าตัวของเธอ” ใบหน้าหล่อเหยียดยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วถอดเสื้อของตัวเองโยนทิ้งไปที่พื้นห้องอย่างไม่ใยดี
“เธอไม่ต้องใช้มันกับฉันหรอกนะ แล้วต่อไปนี้เธอก็ไม่ต้องลำบากออกไปหาลูกค้าจนดึกดื่น ฉันจะเป็นลูกค้าให้เธอเอง ถ้าเธอบริการดีรับรองว่าเธอได้ค่าตอบแทนสูงกว่านอนกับไอ้พวกนั้นแน่ๆ”
วรานนท์เหยียดยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะฉุดร่างสวยให้ลุกขึ้น แล้วกระชากแขนเรียวให้เดินตามมายังห้องน้ำ ร่างบางถูกผลักไปใต้ฝักบัว ก่อนที่มือหนาจะยื่นไปเปิดน้ำราดลงมาที่ร่างสวย จนเปียกโชกไปทั้งร่าง
“คุณนนท์ อย่า!!!!”
ไพลินได้แต่ร้องห้าม เพราะแขนทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว
ผ่านไปสักพักร่างบางเริ่มสั่นระริกด้วยความเย็นจากน้ำไหลลงมาไม่ขาดสาย
“หนาวก็ต้องทน เพราะฉันไม่ชอบ กลิ่นผู้ชายที่ติดตัวเธอมา!” วรานนท์พูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ยิ่งนึกว่าได้ใช้บริการเธอต่อจากผู้ชายคนอื่น ก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าโกรธจัดอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน ถึงจะรังเกียจแค่ไหน ในใจก็ยังอยากจะลิ้มลองเธออยู่ดี
วรานนท์ยังคงเปิดน้ำใส่ร่างบาง โดยที่ตัวเองก็เปียกเหมือนกันเพราะจับร่างบางไว้ไม่ให้ขัดขืน ใบหน้าหล่อจ้องที่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน ไม่รู้ว่าเขาเผลอไปกอดเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนี้ร่างบางสั่นระริกในอ้อมแขน มันช่างเนียนนุ่มน่าสัมผัสไปหมดทุกส่วน
ไพลินยืนนิ่งไม่ขัดขืนเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอหนาวจนสั่นไปทั้งตัว แต่ความอบอุ่นของร่างกำยำก็ลบความเย็นลงไปได้บ้าง
อยู่ๆ ความเงียบก็เข้าปกคลุมในห้องที่คับแคบ สายตาของทั้งคู่สบตากันโดยไม่ตั้งใจ นานสองนาน แต่กลับไม่มีใครหลบตา
ดวงตากลมโตของเธอที่มองมา มันช่างเย้ายวนราวกับเชิญชวนให้ลิ้มลองตลอดเวลา จนวรานนท์ห้ามตัวเองไม่ได้ เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้แก้มเนียนก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประกบปากบางอย่างหื่นกระหาย ไร้ความปราณี จนร่างบางหายใจไม่ทัน และพยายามเบือนหน้าหนี แต่ความช้ำชองของอีกฝ่ายทำให้เธอเผลอจูบตอบไปอย่างลืมตัว
มือหนาเลื่อนผ่านเอวเล็กไปลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนจนร่างบางสะดุ้ง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาได้ปลดตระขอบลาตัวสวยออกไปซะแล้ว เพียงไม่กี่วินาที ชุดสวยก็ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งไป เช่นเดียวกับแพนตี้น้อยที่ถูกเกี่ยวติดมือออกไปอย่างง่ายดาย
สายตาคมจ้องมองร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม เขาไม่อาจปฏิเสธความสวยของเธอได้เลย เธอสวยจนเขาอยากจะครอบครองเธอเสียตอนนี้
ฟุบ!!
ร่างบางถูกวางบนเตียงใหญ่อีกครั้ง หลังจากโดนเล้าโลมอารมณ์ตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำ ตอนนี้เธอพร้อมจะเป็นผู้หญิงอย่างว่าตามคำกล่าวหาของเขาแล้ว
วรานนท์มองใบหน้าของคนใต้ร่างด้วยสายตานิ่งๆ สมองกำลังสับสนกับสิ่งที่ทำอยู่ แม้จะรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่ก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้
เมื่อความต้องการของร่างกายมันประทุขึ้นมาจนจะระเบิด วรานนท์จึงไม่รอช้า เขาจัดการสวมเครื่องป้องกันแล้วสอดแทรกความเป็นชายเขาไปในร่างสวยทันที โดยไม่คำนึกว่าเธอจะเจ็บ
เพราะเขาคิดว่าเธอผ่านมือชายมานักต่อนักแล้ว แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด…
- Writer
