คนนี้ของมะลิ

บทที่ 4 ห้อง 2001

บทที่ 4

ห้อง 2001

กวินย่อตัววางร่างบางลงเก้าอี้ในห้องพักนักกีฬา แต่อีกฝ่ายกลับกอดคอแกร่งไว้แน่น แถมยังซบใบหน้าเล็กลงบนอกของเขาอีกต่างหาก

“น้องครับ..ปล่อยพี่ได้แล้วนะครับ”

“อ่อ..ค่ะๆ ” มะลิผละออกแล้วขยับตัวนั่งให้เข้าที่เข้าทาง ตามองตามร่างสูงที่เดินไปหยิบหลอดยาในตู้พยาบาลเล็กๆ ที่อยู่มุมห้อง มือบางรีบคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าแชทบอกนารากับแวนด้าให้กลับไปก่อน เธอคงอยู่ห้องนี้อีกนาน และเพื่อนสองคนก็ตอบกลับมาว่า

..ขอให้ได้ ขอให้โดน..

มะลิส่งสติ๊กเกอร์โอเคตอบกลับไปเป็นจังหวะเดียวกับที่กวินเดินมาคุกเข่าบนพื้น แล้วจับเท้าเธอวางบนขาของเขา ส่งผลให้ใบหน้าเนียนใสเห่อร้อนอย่างควบคุมไม่ได้

“พี่ทายานะครับ”

“ค่ะๆ ..” มะลิพยักหน้าก่อนยิ้มพอใจ มองไปตามแขนแกร่งที่ขยับยุกยิกอยู่ตรงเท้าของเธอ

..โอ๊ย ฟิน ฟินไปสามบ้านแปดบ้าน แม่เอ๊ย...

“ทนเจ็บหน่อยนะครับ..พี่ขอนวดข้อเท้าเรานิดนึง”

“ค่ะ”

คือตอบอย่างอื่นไม่ได้เลย เพราะใบหน้าหล่อเหลาที่เงยขึ้นมาเมื่อกี้ทำเอาใจเต้นโครมคราม มะลิเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เปลือกตาบางใสค่อยๆ ปิดลง จากนั้นก็จินตนาการติดเรท 18+ ว่าเขากำลังลูบไล้ขาอ่อนของเธออย่างเร่าร้อนเหมือนในหนังเอวีที่เคยดู

..งู้ย มันดีมากเลยอ่ะ..

มือบางยกขึ้นสางผมดกดำของกวินอย่างลืมตัว ก่อนจะกดศีรษะเขาให้ต่ำลงไป จนชายหนุ่มต้องผละมือออก แล้วขยับถอยห่างหน้าตาตื่นจนมือบางหลุดออกจากศีรษะ ตาสีนิลมองรุ่นน้องสาวด้วยความฉงนกับอาการไม่ปกติของเธอ

“น้องครับ..น้อง!” เสียงเรียกที่ดังชัดดึงมะลิออกจากความคิด เด็กสาวค่อยๆ ลืมตาก่อนจะเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อกวินยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม

“เอ่อ..คือ หนูเจ็บมากเลยเผลอตัวไปนิดนึงค่ะ ขอโทษนะคะ” มะลิยิ้มเจื่อนแล้วยกมือไหว้ขอโทษ จากนั้นก็เปลี่ยนมาลูบขาตัวเองทำหน้าละห้อย เพื่อเรียกคะแนนสงสาร

“พี่ว่านวดยาแล้ว..น่าจะดีขึ้นนะ”

ด้วยความที่เป็นคนมองโลกในแง่ดี กวินจึงไม่ติดใจกับพฤติกรรมแปลกๆ ของอีกฝ่าย แม้จะเริ่มตงิดใจสงสัยว่าเธอเจ็บจริงหรือเปล่า เพราะเอาจริงๆ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้หญิงพยายามใช้มายาเข้าหา แต่เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกันที่เขากลับไม่ได้รำคาญรุ่นน้องคนนี้เหมือนที่รำคาญคนอื่น

“ขอบคุณนะคะ..ที่นวดยาให้หนู” มะลิยกมือไหว้ทำตาแบ๋วๆ เลียนแบบลูกแมวที่เห็นในคลิปของกวินบ่อยๆ

..อ่อยเรี่ยราดขนาดนี้ มันต้องมีสักอย่างแหละที่โดนใจเขาบ้าง..

“แล้วเราจะกลับยังครับ..ให้พี่ไปตามเพื่อนมาช่วยพยุงมั้ย”

“ไม่ต้องค่ะ!!” มะลิรีบคว้าแขนเขาไว้แล้วโพล่งออกมาเสียงดัง จนกวินขมวดคิ้วยุ่ง

“เสียงดังทำไมครับ”

“เพื่อนหนูทักมาบอกเมื่อกี้ว่ามีธุระด่วนเลยกลับไปแล้วค่ะ”

“อ้าว..ทำไงล่ะทีนี้”

กวินค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมอย่างสุภาพ เขาลูบต้นคออย่างใช้ความคิด จะทิ้งให้กลับเองก็กระไรอยู่ ครั้นจะอาสาไปส่งก็คงไม่ดีแน่ แค่คนทั้งสนามเห็นเขาอุ้มเธอเข้ามาในนี้ก็แย่พอแล้ว ไม่รู้ว่าลดาจะคิดยังไงหากรู้เรื่อง เขาแคร์ความรู้สึกของแฟนสาวมากกว่า

“เจ็บขาแบบนี้หนูคงขับรถกลับไม่ได้แน่..พี่กวินต้องรับผิดชอบนะที่ทำให้หนูเจ็บ ”

"รับผิดชอบยังไงครับ"

"พี่กวินต้องไปส่งหนู..นะคะ..น๊าาา"

มะลิทำเสียงออดอ้อน ปากจิ้มลิ้มยื่นน้อยๆ น่าเอ็นดู กวินถึงกับเสียอาการ นอกจากลดาแฟนสาวแล้ว ก็ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกเขินมาก่อน รุ่นน้องคนนี้เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างให้เขาสนใจ

ว่ากันตามตรงเขาสังเกตเห็นเธอตั้งแต่เดินมาในสนาม ด้วยสีผมที่โดดเด่น หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาบลายธ์ ทำเอาเขายืนจ้องอยู่นานโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว ตอนที่เดินเข้าไปหาเธอตรงอัฒจันทร์ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ยิ่งได้มองใกล้ๆ บอกเลยว่า เธอโคตรน่ารัก

..อย่านะเว้ยกวิน แกมีแฟนแล้ว อย่ายุ่งกับน้องเด็ดขาด..

แต่ก็นะ..

“ก็ได้ครับ..น้องนั่งรอในนี้ก่อนได้มั้ย..พี่ขอไปซ้อมอีกซักหน่อย กลับมืดนิดนึงคงไม่เป็นไรใช่ป่ะ”

ใจจริงไม่ได้อยากไปซ้อม แต่อยากให้คนในสนามออกไปหมดเสียก่อน เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น อยากเลี่ยงการซุบซิบนินทาจึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากับรุ่นน้องสาวกลับด้วยกัน

เฮ้อ..ทำเหมือนแอบมีกิ๊กเลยวะ !

“ได้ค่ะ..หนูจะรอนะคะ” มะลิตอบรับอย่างว่าง่าย ในใจนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง อะไรๆ ก็ดูง่ายไปหมด และถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป พี่กวินเหมือนจะแอบหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย

..บอกแล้วว่าขอให้เขาได้เจอเธอก่อนเถอะ ถึงจะตัดสินว่าเธอควรหยุดหรือไปต่อ..

@คอนโดมะลิ

รถBMW วิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถคอนโดหรูใจกลางเมือง กวินแอบคิดว่าเด็กสาวคงมีฐานะอยู่ไม่น้อย ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องระบบความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม และบริการที่ดีก็ต้องแลกมาซึ่งราคาที่โหดเช่นกัน เอาเป็นว่าคอนโดที่เขาอยู่ราคายังไม่ถึงครึ่งของที่นี่เลย

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” มะลิยิ้มพร้อมยกมือไหว้อย่างน่ารัก พลางคิดหาวิธีให้เขาไปส่งเธอบนห้อง

..ได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่ก็ต้องเอาไว้ก่อน โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาง่ายๆ..

“ครับ..ว่าแต่คุยกันมาตั้งนาน พี่ยังไม่รู้เลยว่าเราชื่ออะไร” กวินไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่ถามตามมารยาท แต่อีกคนกลับมีท่าทีดี๊ด๊า

“หนูชื่อนางสาวเทียนกัลยา จันกระโทก ชื่อเล่น มะลิ ปี 1 คณะบริหาร เป็นคนขอนแก่น ชอบกินอาหารรสจัด ชอบสีชมพู ชอบเต้นและก็ชอบดูการ์ตูนดิสนีย์ มีช่องชาเนลชื่อมะลิ_เทียนกัลยา พี่กวินไปกดติดตามด้วยนะคะ”

“โห้..แนะนำตัวซะยาวเลยนะครับ ฮ่าๆ ” กวินยิ้มกว้างและหัวเราะเสียงดัง ทำเอามะลิที่จ้องหน้าเขาอยู่ถึงกับใจสั่น เขาดูมีเสน่ห์มากตอนยิ้มและหัวเราะ

..ตายกูตาย รอยยิ้มชวนเสียตัวมากพ่อ!..

“ก็หนูอยากให้พี่รู้จักหนูเยอะๆไงคะ..”

“งั้นก็..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องมะลิ” กวินพูดเฉยๆ แต่อีกคนกลับยื่นมือมา พร้อมกับพยักพเยิดหน้าให้เขายื่นมือมาจับกับเธอ

“อ่าๆ ..โอเคๆ ” กวินจับมือบางก่อนเขย่าเบาๆ แล้วปล่อยอย่างสุภาพเป็นการให้เกียรติอีกฝ่าย

..สุภาพ แสนดีแบบนี้ ไม่หลงยังไงไหว งื้ม..

“งั้นหนูไปแล้วนะคะ..”

“ครับ”

ทีแรกกวินกะจะถามว่าเธอเดินไหวไหม แต่เมื่อเธอเอี้ยวตัวเปิดประระตูรถลงไปเขาเลยปล่อยเลยตามเลย แต่เสียงอุทานด้วยความเจ็บปวดก็ทำเอาเขาตกใจ รู้สึกเป็นเป็นห่วงเธอขึ้นมาทันที

“โอ๊ย..เจ็บอ่ะ เดินไม่ไหวแน่ๆ เลย ทำไงดีน๊า”

บ่นเบาๆ แหละ แต่ได้ยินไปไกลแปดพันเมตร เด็กสาวแอบยิ้มเมื่อกวินรีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาจับแขนเรียวเอาไว้

“ให้พี่ช่วยพยุงไปส่งที่ห้องดีกว่านะครับ ถ้าลงน้ำหนักที่เท้ามากไปพรุ่งนี้อาจบวมได้”

“มันจะดีเหรอคะ”

..ดีสิดีมาก กรี้ดดด ต้องได้ ได้แน่ๆ ..

“ถ้าเราไม่สะดวก..ก็ไม่เป็นไรครับ”

“หนูกลัวจะดูไม่เหมาะค่ะ แต่หนูอยู่ชั้น 20 ห้อง 2001 นะคะ”

“ตกลงเอาไงครับ..จะให้พี่ขึ้นไปส่งมั้ย? ” กวินยิ้มขำกับคำพูดย้อนแย้งของมะลิ

“แหะๆ ไปสิคะ..หนูเจ็บเท้าขนาดนี้คงเดินไม่ไหวแน่”

“โอเค..ค่อยๆ เดินนะครับ”

ปีนี้รางวัลออสก้าต้องเป็นของมะลิ เพราะตีบทแตกเหลือเกิน ท่าเดินกะเผลกๆ กับใบหน้าเหยเกเวลาลงน้ำหนักที่เท้า ทำให้กวินต้องดึงเธอเข้าใกล้ตัวเขามากขึ้นเพื่อพยุงไม่ให้ล้ม

ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าห้องสุดหรู ทั้งชั้นมีเพียงสองห้อง กวินถึงกับประหม่ารู้สึกว่ามะลิดูไฮโซเกินไป เธอบอกว่าเป็นคนขอนแก่น แต่น่าจะเป็นลูกสาวมหาเศรษฐีในจังหวัดเลยทีเดียว

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

“0 1 2 5”

เสียงพูดรหัสห้องชัดๆ เน้นๆ ทำเอากวินยิ้มขำ เขาส่ายหน้าเบาๆ ก็รู้แหละว่ามะลิกำลังอ่อย มันตงิดๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องพักนักกีฬาแล้ว แต่เพราะห่วงอาการบาดเจ็บของเธอเขาเลยมองข้ามประเด็นนี้ไป

จนตอนนี้ก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอเจ็บจริงหรือเปล่า แต่พอเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่มองเขาตาแป๋ว ชายหนุ่มก็ตัดความสงสัยทิ้งไปในทันที

..คงเจ็บจริงล่ะมั้งดูจากสีหน้าท่าทาง..

แกร็ก..

“พี่กวินเข้ามาในห้องมะลิก่อนสิคะ”