ปภาวรินทร์ไม่เข้าใจประโยคนั้นจนกระทั่งริมฝีปากร้อนระอุของปารวีย์ฉกวูบลงบนริมฝีปากของเธอ หญิงสาวสะบัดหน้าหนี แต่ไม่ว่าจะหลบไปทางไหนปารวีย์ก็ตามประกบริมฝีปากลงมาได้อย่างแม่นยำ
“ปล่อยปั้นชานะ”
ปภาวรินทร์ร้องท้วงเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ พยายามดึงมือออกจากการพันธนาการแข็งแกร่งของปารวีย์ที่ตรึงข้อมือเล็กเอาไว้กับผนังห้อง แต่ความพยายามของปภาวรินทร์ไม่เป็นผล เพราะยิ่งเธอดิ้นรนมือหนาก็ยิ่งตรึงข้อมือเล็กแน่นขึ้น และยังคงเอาแต่ใจกับริมฝีปากของเธออย่างไม่ปราณี
เรียวลิ้นอุ่นที่ขยับแทรกเข้ามาในเรียวปากอิ่มทำปภาวรินทร์สมองขาวโพลนก่อนที่เขาจะแนบริมฝีปากร้อนๆ ลงบนผิวเนื้อนุ่มตรงลำคอแบบนั้นปภาวรินทร์ก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปแทบทั้งตัว
“พี่หมออย่าทำแบบนี้นะคะ”
เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระ ปภาวรินทร์ก็ใช้การรับรู้ที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดเอ่ยห้ามปรามแม้จะไม่เต็มเสียงนักเพราะถูกเขาปั่นป่วนอย่างหนัก ฝ่ามืออุ่นร้อ
