ปารวีย์ถามเสียงสั่นพร่าในขณะที่เขายังคงเคลื่อนไหวร่างกายของเขาบนตัวของเธอ ปภาวรินทร์อยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆ นั้นให้เป็นรอย ทั้งๆ ที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอยังไม่เคยผ่านมือใคร ยังมาพูดให้เธอได้เจ็บใจเล่น
“ไม่ ไม่ดีเลยสักนิด ค่ะ”
ปภาวรินทร์ตอบอย่างประชดประชันด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น แม้จะได้รับคำตอบที่ไม่น่าพึงพอใจสักเท่าไรแต่ปารวีย์ก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ชวนให้ปภาวรินทร์หายใจไม่ทั่วท้อง
“ไม่เป็นไร พี่ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงที่จะทำให้ดี จะทำให้ดีจนเธอต้องร้องขอชีวิตเลย”
ปภาวรินทร์เข้าใจประโยคนั้นก็ตอนที่ริมฝีปากอุ่นจัดของเขากดแนบบนริมฝีปากของเธออีกระลอก และสะโพกสอบที่บดเบียดลงมาอย่างแนบแน่นนั่นก็ด้วย การเคลื่อนไหวที่ก่อนหน้าคล้ายกับกำลังบรรเลงท่วงทำนองเพลงรักเปลี่ยนเป็นจังหวะเร่งเร้าหนักหน่วง
ปภาวรินทร์ตอบรับทุกสัมผัสของเขาด้วยความเผลอไผล ยิ่งเขาขยับสะโพกรุกเร้ากั
