บ้านตนุนันท์สงวนรัชต์
“แปลกมาก แม่ชวนหนูปั้นชามากินข้าวที่บ้านเรา แต่หนูปั้นชาปฏิเสธตลอดเลย ทำไมช่วงนี้หนูปั้นชามีงานวันอาทิตย์บ่อยจัง”
คุณหญิงอตินุชนิ่วหน้าด้วยความสงสัย หล่อนโทร.ชวนปภาวรินทร์ถึงสามครั้งแล้วกระมังแต่เจ้าตัวก็เอาแต่ปฏิเสธจนหล่อนอดแปลกใจไม่ได้
ปุลวัชรเลิกคิ้วมองปารวีย์ที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ตั้งแต่วันที่พี่ชายของเขาลากตัวปภาวรินทร์ออกไปจากร้านอาหารในโรงพยาบาลเขาเองก็ยังไม่เจอปภาวรินทร์อีกเลย
“มองพี่ทำไม”
ปารวีย์เลิกคิ้วถามหน้าตาย ปุลวัชรคันปากอยากจะถามออกไปหากไม่ติดว่ามีสายตาของบิดาและมารดาจับจ้องอยู่ เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างปารวีย์และปภาวรินทร์
แต่คนอย่างปุลวัชรถือคติดีชั่วรู้หมดแต่อดไม่ได้
“แต่สองสัปดาห์ก่อนพี่บูมลากยัยคุณหนูดาราออกไปตอนที่เธอมาหาผมที่โรงพยาบาลนี่ครับ”
“อะไรนะ หนูปั้นชาไปหาลูกที่โรงพยาบาลแล้วพี่ชาย
