“ได้พี่แล้วเธอจะมาทำเป็นเมินพี่แบบนี้ไม่ได้นะปั้นชา”
“พะพี่หมอพูดอะไรออกมาคะ”
“เรื่องจริงไง หรือเธอจะปฏิเสธ”
ปภาวรินทร์ไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาโต้แย้ง แต่ความจริงเป็นเขาไม่ใช่หรอกหรือที่…แค่คิดปภาวรินทร์ก็รู้สึกอับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“พี่หมอต้องการอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”
“ถ้าพี่พูดออกไปแน่ใจนะว่าเธอจะรับได้”
“ก็พูดมาสิคะ”
“เธอ”
“คะ?”
“พี่ต้องการเธอ”
ปภาวรินทร์หน้าแดงแปร๊ด สบตาเขาเพียงชั่วเสี้ยวนาทีก็ต้องหลบวูบสายตา
“พี่หมอพูดอะไรออกมาคะ เลอะเทอะ ปั้นชาบอกแล้วไงคะว่าอย่ามาทำตัวรุ่มร่ามกับปั้นชาอีก”
“ทำไม”
“ทำไมจู่ๆ พี่หมอก็กลายเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากแบบนี้คะ”
“พี่เข้าใจอะไรยากตรงไหน”
“ก็พี่หมอมี มีคุณหมอเด็กคนนั้นอยู่แล้วนี่คะ”
“คนไหน”
เขายังมีหน้ามาถามกันหน้าตายทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ปภาวรินทร์อยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆ นั่นให้เลือดซิบ หากตอนนี้มือทั้งสองข้างของเธอไม่ได้ตก
