อายค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แม้แต่แกล้งหลับเขาก็รู้ ทำไมหมอเจษถึงได้รู้ทันเธอไปทุกเรื่องแบบนี้นะ แต่สีหน้าและแววตาที่จ้องมาที่เธอนี่สิที่เธอกลัวมากกว่าว่าเขาจะพูดอะไร
“เป็นยังไง ดีมากเลยใช่ไหมไปฝึกงานวันแรกก็ได้เรื่องเลย เห็นแก่กิน!!”
อายหลับตาและไม่มองเขาอีกจนเขาเริ่มโมโหหนักขึ้น
“ลืมตาขึ้นมา!!”
“พูดมาสิคะอายฟังอยู่”
“พรุ่งนี้…”
“ไม่ค่ะ อายไม่ย้ายที่ฝึกงานเด็ดขาด”
“เธอยังจะดื้ออีกเหรอ เกือบเอาชีวิตไปทิ้งแล้วยังไม่สำนึกอีก รู้แบบนี้…..”
“เป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น ไม่มีใครรู้นี่คะแล้วก็ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นด้วย”
หมอเจษเดินมาพร้อมกับใช้มือสองข้างคร่อมเธอเอาไว้พร้อมกับสายตาที่โกรธจัด เขามองเธอราวกับอยากจะจับเธอขึ้นมาแล้วฉีกกินเสียเดี๋ยวนี้เลยหากเธอไม่ป่วยแบบนี้
“แค่อุบัติเหตุงั้นเหรอนี่ยังไม่สำนึกอีกงั้นเหรอ เธอรู้ไหมว่าพ่อของเธอร้องไห้จนเดินแทบไม่ไหว พ่อฉันพากลับไปแล้วพร้อมกับเรียกตาอิ
