หมอสาวอ้าปากค้างไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น นึกไม่ถึงว่าพวกเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานแต่กลับมีเส้นสายถึงขนาดสั่งให้เฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังมารับถึงที่นี่ได้ ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า เฮลิคอปเตอร์กำลังหมุนวนเพื่อจอด
“อย่าพึ่งเข้าไปครับให้เขาจอดสนิทก่อน”
ผู้ช่วยที่เข็นเตียงมาปิดประตูและมองผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าเฮลิคอปเตอร์จอดแล้วจึงค่อย ๆ เปิดประตูออกมา
พนักงานในชุดสีขาวที่สวมหมวกนักบินถอดหมวกออกพร้อมกับลงมาจากเฮลิคอปเตอร์นั้น ร่างสูงราวกับนายแบบ เขายังสวมชุดกาวน์คุณหมอสีขาวอยู่ตอนที่วิ่งเข้ามาหาเธอ
“อาการเป็นยังไงบ้าง”
หมอสาวที่มัวแต่จ้องมองหมอรูปหล่อตรงหน้าถึงกับพูดไม่ออก เสียงเฮลิคอปเตอร์ยังดังอยู่จนเขาตะโกนถามเธออีกครั้ง
“ผมถามว่า…อาการอายเป็นยังไง!!”
“อ้อ…เอ่อ อาเจียนแล้วมีผื่นขึ้น กินยาแก้แพ้ชนิดเอพริเนฟรินไปแต่ไม่ดีขึ้น ยังหายใจติดขัดอยู่แต่ผื่นหายแล้วค่ะ”
“ขอบคุณ”
“คุณ
