"......" แต่เมื่อเวลาผ่านถึงช่วงกลางดึก เปลือกตาบางเลื่อนเปิดการรับรู้ เธอเห็นว่าร่างสูงที่นอนข้างๆ หลับสนิทไปแล้ว มือเรียวเล็กแสร้งดิ้นนิดหน่อยให้แขนแกร่งยกออกจากเอวราบ
ร่างอรชรพยามขยับตัวลงเตียงให้เบามากที่สุด มาคว้าเอากุญแจรถยนต์ที่วางเคียงข้างกระเป๋าสะพายบนโต๊ะ
เธอหันมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรักครั้งสุดท้าย แม้มันจะเจ็บปวดยังไงก็เป็นไปได้แค่ความฝัน ในเมื่อโลกของความจริงมันช่างใจร้าย...คนรักกันแต่ไปด้วยกันไม่ได้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
บรื้น~~
"ขวัญไปไหน?" ร่างสูงสะดุ้งตื่นพรวดตอนที่สัญชาตญาณการได้ยินเสียงรับรู้ จังหวะออกตัวของรถยนต์คันที่ใช้งานประจำ ข้างกายเขาไม่มีคนรักเคียงข้าง มันว่างเปล่าดึงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระตุกร่วงต่ำ
สองขาแกร่งรีบเบี่ยงขายาวลงเหยียบพื้นกระเบื้อง มาสำรวจที่วางกุญแจรถครั้งสุดท้าย ก่อนจะได้รู้ความจริงว่าเธอเป็นคนขับมันออกไปเอง
"ขวัญจะไปไหน! ขวัญรอพี่ก่อนสิ
