“ถ้าโกหกแล้วมันไม่ดี ทำไมเราไม่ลองมาเป็นแฟนกันจริงๆ ไปเลยล่ะครับ”
“คะ!”
คนพี่ยิ้มละมุนแล้ววางมือหนาโยกศีรษะคนตัวเล็กเล่นอีกครั้ง นานมากแล้วที่น่านฟ้าไม่เคยอยากคุยกับใครด้วยประโยคยาวๆ แบบนี้ นอกเสียจากเรื่องงานที่โรงพยาบาล พอรู้จักเธอคนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกว่าหัวใจแกร่งมันแง้มเปิดมากขึ้น คงจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักที ทว่า....
“เราลองมาเป็น...”
“นี่คุณน่านรู้ตัวมั้ยคะว่าพูดอะไรออกมา อิงว่านะถ้าคุณไม่กินยาผิดซองก็ต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ อย่าหาทำค่ะ” อิงดาวพูดยียวนแล้วหัวเราะร่วน ทำเหมือนเรื่องที่น่านฟ้าเอ่ยเป็นเพียงเรื่องตลก
ดวงตาสีรัตติกาลหม่นหมองลง เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ใจตรงกัน แต่ชั่วพริบตาก็ปรับให้เป็นปกติแกล้งเกาคอเขินแก้เก้อ
“หึ... ผมกะจะเล่นบทแฟนให้สมจริงสักหน่อย เห็นข้างบ้านกำลังชะเง้อคอมอง” คนตัวสูงยิ้มบางๆ ให้อิงดาวแล้วกดรีโมตเปิดรถ ปากก็พูดไปทว่าภายในใจนั้นสั่
