แม่นมคนนี้พ่อขอนะลูก

สามีไม่เอาคืน

น้ำฟ้าลอบมองผู้หญิงที่นั่งเป็นสง่า ในห้องรับแขกในช่วงเย็นของอีกวัน หลังจากที่หญิงสาวนำน้ำเข้าไปเสิร์ฟ ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาช่างสะสวยนัก ผิวก็ขาวเนียนจนแทบจะเป็นสีชมพู รูปร่างก็บอบบางน่าทะนุถนอม จนผู้หญิงด้วยกันมองแล้วยังนึกชื่นชมไม่ได้

“ป้านวลจ้ะ” สุดท้ายน้ำฟ้าก็ทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว

“มีอะไร”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอจ๊ะ สวยเชียว ท่าทางน่าจะเป็นผู้ดี” ป้านวลหันซ้ายแลขวา ขยับเข้ามาใกล้น้ำฟ้าอีกนิด หันกลับไปมองยังด้านหลังอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ผู้หญิงคนนั้นชื่อคุณรุจีมาศ เป็นแม่ของคุณหนู” หัวใจของน้ำฟ้ากระตุกวูบลงมาทันที เมื่อได้ยินความจริงในส่วนนี้ เป็นแม่ของคุณหนู นั่นก็แสดงว่าเป็นภรรยาของคุณท่านอย่างนั้นน่ะสิ

“แต่เป็นแค่แม่นะ ไม่ได้เป็นเมียคุณท่าน” ประโยคต่อมา ทำให้หัวใจที่เจ็บแปลบรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด

“ทำไมล่ะจ๊ะ”

“เรื่องนี้ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าพอคุณหนูคลอดออกมา คุณรุจีมาศก็ไม่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกเลย และคุณท่านก็ประกาศหาแม่นมให้คุณหนู ป้าก็เข้าใจว่าคงเลิกรากันไป แต่จะด้วยเรื่องอะไร อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ในเมื่อเจ้านายไม่พูด เราเป็นแค่คนใช้จะไปถามก็ไม่ใช่เรื่อง แต่ป้าก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ว่าทำไมอยู่ดีๆ วันนี้คุณรุจีมาศถึงมาที่นี่ได้”

“คงมาเยี่ยมคุณหนูมั้งคะ”

“แต่คุณท่านสั่งไว้ไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้หนูน้ำฟ้าพาคุณหนูลงมาจากห้อง จนกว่าคุณท่านจะกลับมา”

“ก็ใช่ค่ะ งั้นหนูไปดูคุณหนูก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ”

“นี่หล่อน บอกปาร์ยแล้วใช่ไหมว่าฉันมาหา” เสียงแหลมที่ขัดกับใบหน้าสวยหวานเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นน้ำฟ้าเดินผ่านจะขึ้นบันได

“ป้านวลโทรไปแจ้งคุณท่านเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“แล้วลูกชายฉันอยู่ไหน ไปพาลงมาซิ”

“คุณท่านบอกว่า ให้รอคุณท่านกลับมาก่อนค่ะ”

“แล้วเธอเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นหน้า” ร่างบอบบางเดินเข้ามาหาน้ำฟ้า สายตาไล่มองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

แม้ผู้หญิงตรงหน้าจะไม่ได้ผิวขาวเนียนดั่งเช่นเธอ ทว่าหน้าตาก็สวยคม จัดว่าสวยในระดับหนึ่ง ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใด ไหนจะขนาดหน้าอกที่อวบใหญ่ จนดันเสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอสวมใหญ่ออกมาอีกล่ะ ช่างน่าอิจฉานัก

“หนูเป็นแม่นมของคุณหนูค่ะ” คำตอบที่ได้รับกลับมา ทำให้รุจีมาศชักสีหน้าไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง มองสำรวจผู้หญิงที่บอกว่าตัวเอง คือแม่นมของลูกชายตัวเองอีกครั้ง

“ทำหน้าที่แค่แม่นม?” จะว่าเยาะหยันดูถูกก็คงไม่ปฏิเสธ

ส่วนคนถูกถามถึงกลับหน้าชา เผลอชักสีหน้าไม่พอใจใส่รุจีมาศ นั่นยิ่งทำให้รุจีมาศแน่ใจ ในความคิดของตัวเอง เรียวปากที่เคลือบด้วยลิปสติกราคาแพงเหยียดยิ้ม เดินวนรอบตัวของน้ำฟ้าช้าๆ

“น้ำนมของเธอ คงไม่ใช่แค่ลูกฉันหรอกมั้งที่ได้ดูด” เอ่ยออกมาเสียงห้วน แววตาแข็งกระด้าง เมื่อหยุดยืนอยู่ตรงหน้าน้ำฟ้า มองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจที่ปิดไว้ไม่มิด

แม้เธอจะเลิกรากับปาร์ย แต่เธอก็ยังอดเสียดายชายหนุ่มไม่ได้ เพราะปาร์ยให้ได้ทั้งความสุขสบาย ทรัพย์สินเงินทอง และหน้าตาทางสังคม

“ว่าไงล่ะ ฉันพูดถูกหรือไง ถึงได้เงียบไปแบบนี้”

“เข้ามาวุ่นวายอะไรที่นี่” เสียงเข้มของปาร์ยดังแทรกเข้ามาเสียก่อน ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง น้ำฟ้าจึงยื่นมือไปรับเสื้อสูทมาจากชายหนุ่ม พร้อมด้วยแฟ้มเอกสาร

“ขึ้นไปดูตาหนูไป”

“ค่ะคุณท่าน”

รุจีมาศมองตามร่างบางของแม่นมสาว ขึ้นบันไดไปจนลับสายตาด้วยความไม่พอใจ ส่วนปาร์ยก็มองคนที่มาเยือนถึงบ้าน ด้วยความไม่พอใจไม่ต่างกัน

“ตกลงมาที่นี่อีกทำไม จำไม่ได้เหรอว่าผมพูดอะไรไปบ้างวันนั้น” น้ำเสียงราบเรียบห่างเหิน ดึงสายตาของรุจีมาศให้หันกลับมามอง รีบปรับสีหน้าให้เศร้าลง

“รุจีคิดถึงลูกค่ะ ขอรุจีเห็นหน้าลูกหน่อยได้ไหมคะ”

“หึ!” คล้ายกลับกำลังเย้ยหยันในคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า

ปาร์ยเดินหนีมานั่งที่โซฟาภายในห้องรับแขก รุจีมาศจึงรีบเดินตามมา และยังถือวิสาสะเข้ามานั่งข้างอดีตสามี จับแขนไว้เหมือนดั่งวันวาน แต่ปาร์ยกลับเลือกที่จะจับมือของรุจีมาศออก ราวกับขยะแขยงหญิงสาวเสียหนักหนา

“อย่าเข้ามาใกล้ผม”

“นี่คุณเกลียดรุจีมากขนาดนี้เลยหรือไงคะ รุจีผิดมากเลยใช่ไหม”

“ผิดไม่ผิด คุณรู้อยู่แก่ใจรุจี” เมื่อเสียงอีกคนเข้มขึ้น ใบหน้าก็แสดงออกอย่างชัดเจน ว่ารู้สึกเช่นไรกับสิ่งที่หญิงสาวกระทำไว้ รุจีมาศจึงรีบสงบปากสงบคำ

“มาทำไม คงไม่ได้มาเพราะคิดถึงลูกหรอก” ผ่านมากี่เดือนแล้ว ที่ลูกชายลืมตาขึ้นมาดูโลก แต่ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ กลับเพิ่งจะสำนึกได้ว่าคิดถึงลูก มันชั่งน่าตลกสิ้นดี

“ปาร์ยคะ รุจีมีเรื่องเดือดร้อน อยากให้คุณช่วย” เรียวปากหยักแสยะยิ้มออกมา คิดอยู่แล้วเชียว ว่าต้องเรื่องอะไรมาให้เขาช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้หรอก