แม่นมคนนี้พ่อขอนะลูก

ขอความช่วยเหลือจากคุณท่าน

เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของน้ำฟ้าดังขึ้น เรียกให้หญิงสาวที่กำลังเก็บชุดของคุณหนูเข้าตู้เสื้อผ้า ต้องละมือจากงานที่ทำ เดินมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

“จ้ะแม่”

(ฟ้าหนูมีเงินสักห้าพันไหมลูก) น้ำฟ้าทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างเตียงอย่างคนหมดแรง เมื่อได้ยินประโยคที่ดังมาตามสาย เงิน อีกแล้ว

“แม่จะเอาไปทำอะไรจ๊ะ เยอะขนาดนั้น”

(ก็ไอ้ศาลมันไปก่อเรื่องน่ะสิ ไปเอาเด็กอายุไม่ถึงสิบแปด พ่อแม่เขาจะเอาตำรวจมาจับ แม่ก็เลยไปคุย เขาจะเรียกค่าเสียหายให้ลูกสาวเขาหมื่นหนึ่ง แต่เงินมันมีไม่พอ แม่ก็เลยว่าจะโทรมาถามเอ็งว่าพอมีไหม ก็เห็นว่าเอ็งมีเงินเดือนเยอะ เจ้านายใจดี เผื่อเอ็งจะหยิบยืมเจ้านายได้บ้าง)

“แล้วทำไมแม่ไม่ให้พี่ศาลมันหาเงินเองบ้าง ไม่ใช่ขยันหาแต่เรื่องมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน”

(เอ็งก็อย่าไปว่าพี่นักเลย มันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน) ทุกทีสินะ แม่เธอเข้าข้างพี่ชายตลอด ไม่ว่าพี่จะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้มากแค่ไหนก็ไม่เคยด่า

(ตกลงมีไหมล่ะ แม่จะได้ออกไปกดมาให้เขา)

“เดี๋ยวหนูไปขอยืมเจ้านายก่อนแล้วกันแม่ ถ้าได้จะโอนไปให้ และนี่จะเป็นก้อนสุดท้ายแล้วนะ ที่หนูจะให้ หนูไม่มีให้แม่แล้ว”

(ขอบใจมากลูก เอ็งไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังจริงๆ แม่จะรอนะลูก) ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงดีใจ และตัดสายทิ้งไป

ทว่าความหนักใจทั้งหมด กลับมาตกอยู่ที่น้ำฟ้าเพียงคนเดียว เธอจะต้องหน้าด้านบากหน้าไปยืมเงินคุณปาร์ยอีกแล้ว ครั้งนั้นก็รอบหนึ่งแล้ว นี่ยังจะมีครั้งที่สองอีก

ปาร์ยที่กำลังเล่นอยู่กับลูกน้อยภายในห้องนั่งเล่น เหลือบสายตามองแม่นมของลูกชาย ที่เดินข้ามานั่งลงที่พื้นด้านล่าง ตรงข้ามกับตัวเอง

“คุณท่านคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาไม่มั่นใจ เอ่ยเรียกออกมา ทำให้ปาร์ยอุ้มลูกชายมานั่งบนตักและมองหน้าน้ำฟ้าเป็นเชิงถาม

“หนู หนูมีเรื่องจะรบกวนคุณท่านค่ะ” ยิ่งอีกคนเอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดอะไรตอบกลับ ความประหม่ายิ่งไหลเข้ามาสู่หญิงสาว จนต้องกำมือแน่นเพื่อข่มความกลัวไว้ กลั้นใจเอ่ยออกไป

“หนูขอจะขอเบิกเงินเดือน ของเดือนหน้าก่อนสักห้าพันได้ไหมคะ พอดีแม่มีเรื่องต้องใช้เงินค่ะ”

บางครั้งปาร์ยก็อยากจะถามน้ำฟ้าเช่นกัน ว่าที่บ้านของหญิงสาว เห็นเธอเป็นเครื่องผลิตเงินหรืออย่างไร ถึงได้โทรมาขออย่างกับเธอผลิตเงินขึ้นมาได้เองแบบนี้

นอกจากจะขอนอกรอบแล้ว ทุกสิ้นเดือนน้ำฟ้าก็ต้องโอนไปให้ทางบ้านใช้อีกทุกเดือน ส่วนตัวเองก็เหลือใช้ไม่กี่พัน นั่นคือสิ่งที่ป้านวลหลุดปากพูดออกมา ปาร์ยจึงรับรู้ปัญหาของหญิงสาวในเรื่องนี้

“ฉันไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่ายในเรื่องส่วนตัว เรื่องครอบครัวของเธอหรอกนะ แต่ที่ฉันไม่เข้าใ คือทำไมครอบครัวของเธอ ถึงไม่คิดจะทำงานหาเงินกันบ้าง เอาแต่รอเงินจากเธอเพียงคนเดียว”

นี่คือสิ่งที่น้ำฟ้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ทุกคนที่บ้านต่างนั่งเล่นนอนเล่นกันอย่างเดียว งานการไม่ทำเป็นชิ้นเป็นอัน ทำนา ทำสวนก็ไม่ไปดูแล ผลผลิตออกมาก็ได้ไม่มาก ยิ่งทำก็เหมือนจะยิ่งเป็นหนี้ท่วมหัวด้วยซ้ำ

“จะเอาเมื่อไหร่ล่ะ” เมื่ออีกคนเอาแต่ก้มหน้า ใบหน้างามเศร้าสลด ปาร์ยก็ไม่คิดจะฟังคำตอบ จึงเลือกที่จะเอ่ยถาม

“วันนี้ได้ไหมคะ”

“อืม” มือหนาคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางบนโต๊ะหน้าโซฟา มาโอนเงินให้หญิงสาวตามจำนวนที่อีกคนบอก

“ฉันโอนไปแล้ว”

“ขอบคุณนะคะคุณท่าน” แววตาที่เป็นกังวลเมื่อสักครู่ ฉายแววดีใจออกมาเป็นประกาย

“ฉันไม่ได้ต้องการแค่คำขอบคุณ” น้ำฟ้าหน้าซับสีเรื่อขึ้นมา เรียวปากอิ่มเม้มแน่น เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้านายหนุ่มเอ่ยบอก ยิ่งสบสายตาคมแพรวพราวของเจ้านายที่มองมา น้ำฟ้าก็รู้สึกวาบหวามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“คะ คุณท่าน อยากให้หนูทำอะไรให้คะ”

เรียวปากหยักยกยิ้มถูกใจ สายตาคมแพรวพราวเป็นประกาย จ้องไปที่เต้าอวบใหญ่ของน้ำฟ้าอย่างมีความหมาย

“ที่นี่ เดี๋ยวนี้”