นายแพทย์เธียรไทยเลิกงานค่อนข้างเร็ว หมอเธียรขับรถออกมาจากโรงพยาบาลของรัฐตั้งแต่บ่ายสี่โมงครึ่ง เป็นวันสุดท้ายที่เขาทำงานที่นี่ในฐานะแพทย์โรงพยาบาลรัฐ
ช่วงเวลาสามปีหลังเรียนจบ หมอเธียรทำงานแทนทุนรัฐบาล จนสามารถใช้ทุนหมด ประจวบเหมาะกับตัวเขาเองต้องเข้าไปช่วยบริหารกิจการโรงพยาบาลเอมเมอร์ราจของตระกูลกิตติรัตนสุวรรณ นายแพทย์เธียรไทยจึงต้อง (จำใจ) จบชีวิตการทำงานในฐานะหมอโรงพยาบาลรัฐไปอย่างถาวร
อีกอย่างไม่อยากจบก็ต้องจบเพราะหมอเธียรรับค่าแรงล่วงหน้าจากอาป๊ามาถึงยี่สิบล้านบาทแล้ว หมอเธียรไม่อยากถูกข้อหาฉ้อโกงบุพการี หากได้เงินแล้วไม่ยอมกลับไปช่วยเหลือบุพการีทั้งสองดูแลโรงพยาบาลเท่ากับเขาเป็นคนที่เนรคุณต่อผู้ปกครอง
นายแพทย์เธียรไทยมองกล่องลังกระดาษที่เบาะหลัง
บางครั้งการสิ้นสุดของบางสิ่งอาจเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ดีกว่า
หมอเธียรคิดถึงหน้ายัยตัวเล็กลอยไปลอยมา เมื่อไม่ได้ทำงานในโรงพยาบาลของร
