โซ่ล่ามรัก Chain of Love

EP 4 : กลับไปซะ

โซ่ล่ามรัก : ตอนที่ 4

การถ่ายแบบยังดำเนินต่อไป แต่ที่ทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดเพราะมีสายตาที่คอยจับจ้องการถ่ายแบบอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้บริหารหนุ่มจะลงมาดูการถ่ายแบบนี้ด้วยตัวเอง ทั้งๆที่โมเดลลิ่งยังไม่ได้ไปรายงานเลยว่าจะมีนางแบบใหม่มาแทนนางแบบประจำ แต่ทุกความเคลื่อนไหวในบริษัทต่อให้ไม่มีคนไปรายงานคริสเตียนจะรู้ทุกเรื่อง แม้แต่พนักงานในบริษัททะเลาะกันเอง

“ถ้าทำได้แค่นี้ก็กลับไปซะ” น้ำเสียงเข้มพูดขึ้นทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักทันตาเห็น เท้าแกร่งเดินตรงไปยังนางแบบสาวด้วยท่าทางมาดนิ่ง

มิเกลดูท่าไม่ดีทำให้เท้าเรียวเล็กก้าวถอยหลังแต่มันก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี และในตอนนี้ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตาคมคู่นั้นมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่นั่นไม่หวาดหวั่นเท่ากับมือหนาเอื้อมมาจับชายเสื้อของเธอ หัวใจดวงน้อยตกไปที่ตาตุ่ม

“จะทำอะไรคะ” เธอพูดตะกุกตะกักพร้อมกับปัดมือนั้นออกด้วยความลืมตัว ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ แต่สายตาดันไปประสานกับสายตาคมคู่นั้นและความใกล้ทำให้เธอเห็นเงาสะท้อนตัวเองจากนัยส์ตาสีเท่าหม่น เขาเล่นประชิดตัวจนเธอตกใจ

“หึ” มือนั้นเข้าไปกระชากเสื้อเชิ้ตตัวบางจนขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี ทำให้เสื้อเชิ้ตตัวนั้นร่วงลงพื้น เผยในเห็นหน้าอกอันใหญ่โตที่ปิดแทบไม่มิดด้วยบราเซียลูกไม้เต็มตา

“นี่คุณ” แขนเรียวเล็กรีบเอาปิดหน้าอกตัวเองและยืนบิดตัวเพื่อให้ขาเรียวสวยบดบังช่วงล่างกลางหว่างขา ก่อนหน้านี้ถึงจะถ่ายชุดว่ายน้ำแต่มีเสื้อเชิ้ตปกปิดร่างกายบางส่วนทำให้ไม่เขินอายมากนัก แต่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตตัวนั้นถูกกระชากจนขาดวิ่นไม่สามารถเอามาสวมใส่ได้

“บริษัทฉันเป็นบริษัทระดับโลก ไม่ใช่งานถ่ายชุดว่ายน้ำเด็กอนุบาล” คริสเตียนตะคอกใส่หน้าหญิงสาวและส่งสายตาดูถูกให้รับรู้

“บอสคะ เดี๋ยวป้อมบรีฟงานน้องเกลใหม่นะคะพอดีน้องเขาพึ่งมาวันแรก ป้อมเลยให้น้องเขาถ่ายเบาๆไปก่อน” โมเดลลิ่งหนุ่มพยายามอธิบายงานให้เจ้านายเขาฟัง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือใบหน้าที่เรียบนิ่ง ไม่พูดอะไร ทำให้โมเดลลิ่งรับรู้ได้ในทันทีว่าควรทำอย่างไร โมเดลลิ่งหนุ่มจึงเดินไปหาเด็กสาวแล้วบรีฟงานอีกครั้ง

"ช่วยพี่หน่อยได้ไหมน้องเกล แค่อึดใจเดียว"

“เกลว่ามันจะโป๊เกินไปนะคะ เกลคงทำไม่ได้แน่ อีกนิดเดียวจะถึงขั้นเปลือยกายแล้วนะคะ”

“พี่เชื่อว่าน้องมิเกลทำได้แน่นอนค่ะ ช่วยพี่หน่อยนะ ขอร้องล่ะ”

โมเดลลิ่งหนุ่มกำลังจะยกมือไหว้ขอร้องเธอ แต่เธอเห็นแบบนั้นรีบจับมือห้ามทันที ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ

“เกลจะลองทำดูค่ะ แต่ถ้าเจ้านายพี่ไม่พอใจก็หานางแบบคนอื่นได้เลยนะคะ เกลทำได้แค่นี้จริงๆแล้วเกลจะไม่รับเงินถือว่าวันนี้เกลมาทดลองงาน”

ทุกคนสแตนด์บายถ่ายกันใหม่ทั้งหมด แต่รอบนี้เธอถ่ายออกมาแนวเซ็กซี่สุดๆ ด้วยหน้าอกของเธอที่ใหญ่แทบจะล้นออกมาจากบราเซีย ทรวดทรงองค์เอวของเธอชวนหลงใหล จนทีมงานอึ้งไปตามๆกัน ตอนแรกว่าเซ็กซี่แล้ว ตอนนี้ยิ่งทวีคูณความเซ็กซี่มากขึ้นกว่าเดิม

คริสเตียนยืนมองการทำงานของทีมงานกับนางแบบใหม่อยู่เงียบๆ ค่อนข้างพอใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เด็กสาวผู้ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้แต่ทำให้เขาพอใจกับงานที่ได้รับ สายตายังจดจ้องอยู่กับผิวขาวเนียนนั้นอยู่พักใหญ่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าล่อตาล่อใจไม่น้อยต่อให้เห็นหุ่นนางแบบมานักต่อนัก ล่าผู้หญิงมาหลายคน แต่ไม่เคยมีใครน่าดึงดูดเท่าเด็กคนนี้

แต่แล้วร่างสูงเดินออกจากห้องถ่ายแบบไปอย่างเงียบๆเมื่อได้ผลงานที่พึงพอใจ

การถ่ายแบบผ่านไปด้วยความราบรื่น ไม่มีใครขัดขวางการทำงานอีก ทุกคนพึงพอใจกับการร่วมงานกับเด็กใหม่แต่ต้องอยู่ที่บอสหนุ่มอีกทีว่าจะพอใจมากน้อยแค่ไหน แต่ดูท่าคงพอใจไม่น้อยเพราะออกจากห้องไปแล้ว ถ้าไม่พอใจคงเข้าไปขัดขวางเหมือนก่อนหน้านี้อีก

“โอเค เรียบร้อยครับ”

เสียงปรบมือดังทั่วสตูดิโอเมื่อการทำงานผ่านพ้นไปด้วยดี ทุกคนต่างชื่นชมในการทำงานของเด็กใหม่

ดวงตากลมโตสาดส่องไปยังจุดที่เคยมีชายหนุ่มร่างสูงยืนกดดันแต่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา โชคดีที่เขาไม่เข้ามาวุ่นวายกับเธออีก

"เก่งมากลูก พี่ป้อมภูมิใจในตัวเกลเหลือเกิน" โมเดลลิ่งหนุ่มเข้ามาหาเด็กปั้นคนใหม่ที่ดูทรงแล้วจะโกยรายได้เข้าบริษัทไม่น้อย ทุกภาพที่ออกมาดีกว่านางแบบมืออาชีพด้วยซ้ำ ไม่งั้นบอสคงไม่ออกไปแบบเงียบๆโดยไม่มีข้อติ

"เกือบไม่รอดค่ะ"

"แต่ก็รอดมาได้ ไปเปลี่ยนชุดกับพี่เมย์นะลูก ค่าเหนื่อยวันนี้พี่เมย์จะจัดการให้"

มิเกลยิ้มรับคำบอกกล่าวของโมเดลลิ่งหนุ่ม

“ค่าเหนื่อยวันนี้” พี่เลี้ยงสาวส่งซองสีขาวที่มีเช็กอยู่ด้านในให้กับมิเกลหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาอยู่ในรูปแบบการแต่งกายปกติ ค่อนข้างแปลกใจกับตัวเลขใจเช็กแต่ไม่กล้าถามใครเพราะเช็กนี้ออกโดยบอสหนุ่ม

มิเกลรับซองมาและส่งยิ้มให้กับพี่เลี้ยงคนสนิท แต่ด้วยความอยากรู้ค่าเหนื่อยวันนี้ทำให้เธอเปิดซองและหยิบเช็กขึ้นมาดู ดวงตากลมโตเบิกตาโพลงด้วยความตกใจในตัวเลขที่อยู่ในเช็ก จะว่าเขียนศูนย์เกินก็ไม่ใช่เพราะมีคำอ่านของตัวเลขอยู่ด้วย

"หนึ่งแสนบาทถ้วนเหรอคะ"

พี่เลี้ยงสาวพยักหน้าและอมยิ้มให้กับสีหน้าและแววตาตกใจของเด็กสาว

"เลขนี้ชัวร์ใช่ไหมคะพี่เมย์"

“ชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์และไม่ใช่เช็กเด้งแน่นอน พรุ่งนี้เอาไปขึ้นเงินได้เลย"

“แต่มันเยอะมากเลยนะคะ"

"เราเป็นลูกจ้างมีหน้าที่รับเงินค่าจ้าง อย่างอื่นไม่ต้องสนใจ" พี่เลี้ยงสาวบอกกล่าวเพื่อให้เด็กสาวไม่ต้องติดใจอะไร

"ขอบคุณนะคะ" มิเกลเก็บเช็กเข้ากระเป๋าด้วยความงุนงง

"เดี๋ยวมีเซ็นสัญญาการทำงานด้วยนะ ทางบริษัทเราเห็นว่าน้องเกลเหมาะกับสายงานนี้เลยอยากให้น้องเกลมาเป็นนางแบบประจำ แต่ไม่ต้องห่วงค่าเหนื่อยเลย ทางบริษัทให้เกินคุ้นอยู่แล้วดูจากวันนี้สิ"

"แต่คือเกลยังเรียนอยู่ด้วยนะคะ"

"แค่บอกตารางเรียนพี่ ที่เหลือพี่จะจัดการนัดคิวไม่ให้กระทบเรื่องเรียนเอง ถือว่านี่คือโอกาสนะน้องเกลพี่อยากให้เรารับไว้ ถ้าเป็นคนอื่นพี่คงไม่พูดแบบนี้"

"เอาไว้เกลจะคิดดูอีกทีนะคะ" มิเกลไม่ได้ปฏิเสธแต่ขอกลับไปทบทวนอีกครั้ง แต่ด้วยจำนวนเงินที่ได้มันมากอย่างน่าเหลือเชื่อเลยค่อนข้างจูงใจ ชีวิตนี้เกิดมาไม่เคยได้จับเงินแสน ทำงานแทบตายยังไม่เคยได้ขนาดนี้มาก่อน นี่แค่ถ่ายแบบไม่กี่ชั่วโมงเงินแสนก็มาให้จับ

หญิงสาวร่างเล็กเดินมารอลิฟต์เพื่อจะลงไปชั้นล่างและกลับบ้าน ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกทำให้เท้าเรียวเล็กจะก้าวไปข้างหน้าแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเจอคนที่ทุกคนหยามเกรง ไม่ว่าจะเจอกันครั้งไหนเขายังดูน่ากลัวในสายตาเธอทุกครั้ง ไม่คิดว่าคนที่ไร้มนุษยสัมพันธ์จะเป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่โต

“จะยืนอีกนานไหม” หนึ่งในบอดีการ์ดที่คุ้มกันเจ้านายหนุ่มพูดขึ้น

เท้าเรียวเล็กตัดสินใจก้าวเข้าไปในลิฟต์ตัวเดียวกับเขา แต่มันคือการตัดสินใจที่ผิดเพราะมันอึดอัดจนแทบหายไม่ออก แต่พอนึกถึงเรื่องเช็กที่ได้จากการทำงานทำให้เธออยากไขความกระจ่างที่ถูกจ้างงานได้เงินเยอะขนาดนี้

"ฉันขอถามได้ไหมคะว่าทำไมถึงให้เงินค่าจ้างฉันเยอะขนาดนี้ทั้งที่ฉันถ่ายแบบไม่กี่ชั่วโมง"

"ถ้าไม่เอาก็ฉีกทิ้งไปซะ" น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกตอบกลับโดยที่ไม่มองหน้าหญิงสาวเลยแม้แต่นิด เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูลิฟต์เปิดออกทำให้ร่างแกร่งพุ่งออกก่อนจนชนร่างเล็กที่ยืนขวาง

ปึก

มิเกลเซถอยหลังจนเกือบล้มและมองชายหนุ่มร่างสูงที่เดินออกไปก่อนด้วยความไม่พอใจกับกิริยาที่เขาทำแบบนี้ แต่ได้แค่คิดไม่กล้าที่จะโวยวาย

"ฉันต้องทำงานกับเจ้านายแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย" เธอได้แต่พึมพำกับตัวเอง

@หอพักนักศึกษา

หญิงสาวร่างเล็กนั่งมองเช็กจำนวนเงินหนึ่งแสนบาทที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างคิดไม่ตก ถ้าเธอทำงานถ่ายแบบหลังเลิกเรียนก็เท่ากับว่าเธอต้องออกจากงานร้านกาแฟซึ่งพี่นัททิวเป็นพี่ที่สนิทจนเหมือนพี่ชายแท้ๆของเธอไปแล้ว ช่วยเหลือทุกอย่าง ความลำบากใจมีอยู่เต็มอก อีกคนก็มีพระคุณ ส่วนงานใหม่ก็ได้เงินเยอะจนสามารถตั้งตัวได้เลยทีเดียว ดีกว่าจบแล้วทำงานบริษัทในฐานะนักบัญชีด้วยซ้ำ

“เฮ้อ...” มิเกลถอนหายใจออกมาเบาๆ

ตึ๊ง~ เสียงแอปพลิเคชันไลน์ทำให้มิเกลหยุดคิดเรื่องที่กำลังกังวลและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอ่านเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนสาวคนสนิทส่งมา

Line

น้ำหวาน : วันนี้เป็นไง โอเคไหม?

มิเกล : ก็ดี

มิเกล : (สติกเกอร์เหนื่อย)

มิเกล : ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม

น้ำหวาน : ได้เสมอเมื่อเพื่อนต้องการ “ร้านเดิม”

@Zip Pub

สองสาวนั่งอยู่ในผับดังใจกลางเมือง แต่ไม่ได้สนุกสนานเหมือนทุกครั้ง เพราะคนหนึ่งเหมือนกำลังมีเรื่องเครียด ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังสงสัยในความเครียดของเพื่อน

“แกช่วยอธิบายที ไม่ใช่มาถึงแล้วกระดกเหล้าแบบนี้ ใครหน้าไหนมันทำอะไรแก” น้ำหวานอดทนนั่งมองเพื่อนดื่มเหล้าต่อไปไม่ไหว

“ฉันแค่เลือกไม่ถูกเฉยๆ ว่าฉันควรทำงานไหนดี ร้านกาแฟฉันก็เกรงใจพี่นัททิว แต่งานนางแบบเงินก็ดี”

“นังบ้า ฉันก็นึกว่าใครทำอะไรแกเป็นฉันก็เลือกเงินก่อนอยู่แล้ว ต่อให้แกไม่ทำงานที่ร้านกาแฟ แกก็ยังเป็นน้องที่สนิทกับพี่นัททิวอยู่ดี ถ่ายแบบเสร็จแกก็ยังมาหาพี่เขาได้ โอ๊ยฉันละปวดประสาทกับแกจริงๆ เรื่องเรียนคิดได้ตอบได้ทีเรื่องนี้คิดไม่ได้”

“เออจริงสิ...ทำไมฉันคิดไม่ได้นะ แต่ฉันยังเกรงใจพี่นัททิวที่เขาคอยช่วยเหลือฉันอยู่ดี”

“ทำเหมือนว่าแกไม่รู้จักนิสัยพี่นัททิวอย่างนั้นแหละ พี่นัททิวเข้าใจแกทุกอย่าง”

"ก็จริง มีแค่แกกับพี่นัททิวที่เข้าใจฉัน"

เวลาล่วงเลยมาสักพัก ความไม่สบายใจเริ่มคลี่คลายลงบ้างเมื่อได้พูดคุยกับเพื่อนสาวคนสนิท

“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” มิเกลลุกขึ้นและไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนสาวที่กำลังสนุกสนานกับแสงสีเสียง

"รับทราบค่ะคุณเพื่อน"

ด้านของคริสเตียน

“อาวุธล็อตนี้เรียบร้อยดีไหม” น้ำเสียงเข้มถามลูกน้องคนสนิท ริมฝีปากหนาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากไปด้วยทำให้โดยรอบเต็มไปด้วยควันสีขาวคลุ้ง บนโต๊ะกระจกมีเหล้าราคาแพงตั้งอยู่เอาไว้จิบเบาๆระหว่างคุยงาน

“เรียบร้อยดีครับ ผมกับไอ้ฟาโรห์ไปตรวจของด้วยตัวเอง”

“อื้มดี แล้วศพไอ้เวรนั่นเรียบร้อยดีใช่ไหม อย่าให้ใครสืบถึงกูได้”

"เรียบร้อยดีครับ ไม่มีส่งกลิ่นแน่นอนเพราะนอนเป็นเหยื่ออยู่ในทะเลไปแล้วครับ"

"หึ...สาสมกับสิ่งที่มันทำ" น้ำเสียงเยือกเย็นพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ สะใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ดวงตากลมโตเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินคำบางประโยคเล็ดลอดออกมาจากมุมหนึ่งของผับ ซึ่งน้ำเสียงนั้นมันชั่งคุ้นหูและทำให้เธอเสียวสันหลัง ทั้งที่มุมนี้ไม่รู้มาก่อนว่ามีคนอยู่ด้านใน

ครืด ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้มิเกลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยอาการลนลานและกดปิดเสียงก่อนรีบเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

สายตาคมมองไปยังเสียงโทรศัพท์ที่เล็ดลอดเข้ามาพลางยกยิ้มมุมปาก ปกติแล้วเขาจะคุยงานด้านบนแต่วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งมุมลับของตัวเองบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องให้ตื่นเต้นเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว สายตาคมตวัดมองลูกน้องคนสนิทโดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ