รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน

6.หวานๆ ncนิดๆ

6

ผมออกมานั่งรอยัยปีศาจที่โต๊ะอาหาร รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้ก็ยัยปีศาจจะได้กินอาหารฝีมือผมเป็นครั้งแรกในชีวิตหนะสิถึงจะเป็นแค่ข้าวต้มก็เถอะ ผมทำอาหารเป็นแต่ไม่เก่ง!และไม่ค่อยชอบทำมันสักเท่าไหร่ ยกเว้นว่าพวกไอ้ซีโน่มันจะมาห้องแล้วไม่มีใครซื้ออะไรมากินนั้นแหละผมถึงจะทำ

"เสร็จแล้วๆ มีอะไรกินบ้างอะ " ยัยปีศาจวิ่งออกจากห้องนอนมาที่ห้องครัวทำท่าทางดี้ด่าอารมณ์ดีสุดๆ "ง่ะ ข้าวต้มหมู" ท่าทางที่ดี๊ด๊าเมื่อกี้หายไปหมดเหลือเพียงแต่หน้าที่ผิดหวังสุดๆที่เห็นว่าอาหารเช้าของวันเป็นอะไร ผมนี้เฟลเลยขอบอก

"ทำไม ก็ทำได้แค่นี้ จะกินก็กินไม่กินก็เททิ้ง" ผมพูดไม่สบอารมณ์สุดๆ คนอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้แต่ดูหน้ายัยนี้สิ ทำไมข้าวต้มหมูทำไม กินไม่ได้รึไงกัน ชิ

"นายทำหรอ?_?" ยัยปีศาจนั่งลงตรงข้ามกับผมทำหน้าสงสัยสุดๆ

"เอ่อ"

"พูดไม่เพราะ " พูดจบก็ก้มลงคนข้าวต้มหมูไปมา ตักขึ้นเป่า

ฟู~~ ฟู~~

"หื้อออออออออออออออ... อร่อยอะ" จะหื้อยาวไปไหนผมนี้ลุ้นจนตัวโก่งไปหมดแล้ว โคตรๆลุ้นเลย แต่พอเธอบอกว่าอร่อยแค่นั้นแหละหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของผมก็ยิ้มออก "นายนี้ก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะนี้"

"มันแน่อยู่แล้ว" ผมกอดอกเชิดหน้าไหวไหล่ภูมิใจสุดๆ (มั่นหน้า)

ฟู~~ ฟู~~

ยัยปีศาจก้มลมตักโจ๊กกินเรื่อยๆไม่สนใจผมเลยสักนิด แล้วผมจะสนใจทำไมหละ ชิ นี้ผมเป็นอะไรงอนยัยนี้เพราะถูกเมินหรอ ไม่ใช่หรอกน่า ก้มลงตักข้าวต้มในถ้วยตัวเองกินไปเงียบๆจนหมดถ้วยถึงลุกขึ้นเดินไปเอายาที่ห้องนอนออกมาให้ยัยปีศาจ

"อ่ะ นี้ยา " ผมแกะยาที่ต้องกินหลังอาหารมื้อเช้ายื่นให้

ยัยปีศาจรับไปโดยดีแต่สีหน้าดูขยาดๆกับเม็ดยาอยู่เหมือนกัน สงสัยคงไม่ชอบกินยาหนะสิ ยัยนั้นมองเม็ดยาอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจโยนมันเข้าปากตามด้วยน้ำ

อึก อึก

"ขอบใจนะ ^^" ยัยนี้เป็นน้องผมนะเธอน่าจะพูดว่า 'ขอบคุณ' ไม่ใช่หรอ ผมต้องสอนภาษาไทยให้ยัยนี้ด้วยรึเปล่าเนี่ย

"อืม"

"ว้าย..." ผมก้มลงไปอุ้มยัยปีศาจขึ้นจากเก้าอี้ทำให้เธอกรี๊ดร้องโวยวาย กอดคอผมแน่น

ผมอุ้มยัยปีศาจเดินมาที่โซฟาหน้าทีวีแล้วค่อยๆวางเธอลงไม่เบาไม่แรง ก็แค่อยากแกล้งเล่นเฉยๆ

"วางเบาๆไม่ได้รึไง " ผมไม่ได้วางแรงขนาดนั้นนะยัยนี้ก็พูดซะ

หลังจากวางยัยปีศาจลงก็เดินไปหยิบกล่อยปฐมพยาบาลที่เอามาจากมหาลัยเมื่อวานแล้วเดินกลับมาหายัยปีศาจที่นั่งอยู่โซฟาไม่ไปไหนแค่สอดส่องสายตามองตามตลอด ผมวางกล่องปฐมพยาบาลลงที่โต๊ะแก้วเตี้ยๆหน้าโซฟาพลางนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกับยัยปีศาจแต่อีกฝั่ง

นินิว

กรี๊ดดดดด อยากกรี๊ดให้ห้องแตกไปเลย วันนี้มีเทพบุตรมาปลุกฉันด้วยแหละและเขาก็ยังทำข้าวต้มหมูให้ฉันด้วยทีแรกฉันกะว่าจะไม่กินแล้วก็ฉันอยากกินอะไรที่มันเป็นเส้นๆหนิ แต่พอเขาบอกว่าเขาทำ แล้วหน้าตายังไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่ฉันผิดหวังกับอาหารมื้อแรกของวัน แค่นั้นแหละฉันก็จัดการซัดมันเรียบเลยแต่ขอบอกว่าเขาทำอาหารอร่อยมาก ไม่ได้อวยว่าที่สามีเลยนะ จริงๆ 555

วันนี้ไบรอันต์น่ารักแต่เช้าเลยเมื่อคืนเขาก็น่ารักมั้ง แต่รู้แค่ว่าตอนนี้ดีต่อใจมากเลย^^ และตอนนี้เขากำลังล้างแผลให้ฉันอยู่หนะสิ เขาไม่มีทีท่าจะรังเกียจเลยเขาจับเท้าฉันขึ้นมาไว้บนตักแล้วค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกเบาๆและทันทีที่ฉันเห็นนิ้วเท้าตัวเองก็ตกใจแบบเวอร์ไปเลย เล็บหัวแม่เท้าฉันเหลือแค่เสี้ยวเดียว ถ้าจะเหลือไว้แค่นี้เอาออกหมดเถอะ_ _! แล้วฉันจะใส่ร้องเท้าอะไรได้ละทีนี้ยิ่งชอบใส่แต่ร้องเท้าผ้าใบอยู่ด้วย ให้ตายเถอะ

"โอ๊ยยย เจ็บ" ฉันชักเท้ากลับทันทีที่เขาเอาแอลกอฮอล์แตะแผลฉัน มันทั้งเจ็บทั้งแสบพร้อมๆกัน

"แป๊ปเดียว " เขายื้อเท้าฉันเข้าไปหาอีกรอบ แต่ใครมันจะไปยอมหละ

"ไม่ ไม่เอานะไบรอันต์ " ตอนนี้ฉันเตรียมจะลุกเดินหนีแล้วแต่ไบรอันต์คว้าตัวไว้ก่อน

"ไม่ล้างแผลเดียวมันก็เน่าได้ตัดนิ้วทิ้งนะนินิว " เขาพูดอย่างจริงจังจ้องหน้าฉัน ผลักฉันกลับไปนั่งตามเดิน ส่วนเขานั่งหันหลังให้ฉันจับเท้าฉันไปวางไว้บนตักแล้วลงมือล้างแผล

"โอ๊ยยย แสบๆๆๆ ไบรอันต์!" ฉันชักขาคือ ทั้งดิ้นขาจนสุดแรง แต่เขาก็แรงเยอะกว่ากดขาฉันไว้

"อยู่นิ่งๆสิ ไม่งั้นฉันปล้ำเธอแน่" เขาหันกลับมาตวัดสายตาให้แล้วพ่นคำพูดใส่หน้า และมันก็ได้ผลฉันหยุดดิ้นเป็นปลาแช่แข็งไปเลย

ฉันนั่งมองหลังคนตัวโตที่ก้มๆเงยๆอยู่กับเท้าฉันอย่างตั้งใจ ไบรอันต์เป็นคนตัวโตสูงมากๆเลยแหละเมื่อเทียบกับฉันที่สูง165 ซม. เขามีรูปร่างที่สมส่วนมากๆตัวเขาจะค้อนข้างหนาแต่ไม่ได้หนามากแบบสมส่วนอะ วันนี้เขาใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์สีฟ้าอ่อน แค่นี้เขาก็ดูดีเป็นบ้าเลย

"เสร็จแล้ว " เขาบอกพลางเอาเท้าฉันวางลงที่พื้นเบาๆ แล้วหันกลับไปจัดการเก็บอุปกรณ์ล้างแผล

จุ๊บ

"ขอบคุณนะ" ไม่รู้มีอะไรดึงดูดให้ฉันกล้าเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังแถมยังจุ๊บหลังเขาอีกตางหาก นี้ฉันต้องบ้าแน่ๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่อยากผละออกจากหลังกว้างๆนี้เลยนะ ฉันแนบหน้าลงบนหลังไบรอันต์แล้วสูดดมเอากลิ่นอายของตัวเขาให้ชุ่มปอด

จุ๊บ

"เป็นไร หึ" เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน ยกมือขึ้นกุมแก้มทั้งสองข้างของฉันก้มลงหอบหน้าผาก แล้วถาม

"เปล่า แค่อยากกอด" ฉันตอบเข้าแล้วดึงเขาเข้ามากอดอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันแนบแก้มกับหน้าอกล่ำๆของเขาด้วยแหละ กลิ่นกายเขามันช่าง...

"อื้อ..." เขาผลักฉันออก ก้มลงประกบปากกับปากฉันอย่างรวดเร็วจนฉันตั้งรับไม่ทัน เขาค่อยๆละเมียดละไมดูดริมฝีปากฉันเบาๆก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อลิ้นฉันในปาก จูบมันหวานแบบนี้เองหรอ ฉันเหมือนลอยอยู่บนปุยนุ่นสีชมพูแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง แดงขึ้นเรื่อยๆ ก็ตอนนี้เขาเริ่มลุกฉันหนักขึ้นมันเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงกระชากวิญญาณไปแล้วตอนนี้ และฉันก็เริ่มจะหมดอากาศหายใจแล้วด้วย

"อื้อออ!" ฉันผลักเขาออกมาหายใจอย่างยากลำบาก

เฮือก เฮือก!

ฉันเหนื่อยหอบจนหายเข้าแรงๆให้ถึงปอดก่อนที่จะเป็นลมตายไป

"แค่จูบเหนื่อยแล้วหรอ หึ " ไอ้คนตรงหน้ายิ้มเยาะ ผลักฉันล้มนอนบนโซฟาขึ้นคร่อม ปัดปอดผมที่ติดแก้มออกให้

จุ๊บ

เขาหอมแก้มฉัน

"หายใจไม่ทันนี่" ฉันเถียงเขากลับหน้าง่ำ

จุ๊บ

เขาจุ๊บปากฉันอีกแล้ว แล้วยังจะมาทำหน้าตาหล่อๆใส่ฉันอีก แค่นี้ก็จะละลายตายอยู่แล้วนะ