รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน

4. ยืมตังค์

4

นินิว

"อืม ซี๊ดดดด" ฉันรู้สึกตัวพร้อมกับรู้สึกเจ็บตรงระหว่างขามากจนต้องซี๊ดปากเหยเก

"ตื่นแล้วหรอ อย่าพึ่งขยับ " ฉันได้ยินเสียงผู้ชาย จึงหันควับทันที

"ไบรอันต์ โอ้ยยย" ฉันที่เห็นเขารีบลุกขึ้นนั่งลืมไปว่าตัวเองเจ็บอยู่เลยกลายเป็นว่ายิ่งเจ็บ

"บอกว่าอย่าพึ่งขยับไง" ไบรอันต์ส่งเสียงดุมาให้ พร้อมกับสายตาตำหนิ

"ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้าห๊ะ" ฉันที่เห็นเขาลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังไม่ใส่อะไรรีบปิดตาร้องด่า

"ว่าแต่ฉัน แล้วเธอหละหึ ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า" เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆฉัน ฉึก ฉันรีบก้มลงดูตัวเองทันที คว้าผ้าห่มขึ้นมาปิด คิดย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืน สิ่งต่างๆตอนนี้มันกำลังฉายให้ฉันดูเป็นตอนๆ จนพูดไม่ออก อ้าปากค้างจ้องหน้าคนตรงหน้า น้ำตามันก็ไหล

"ร้องไห้ทำไม ? " เขาดูลนลานคว้าฉันเข้าไปกอดแนบอก

"ฉันเสียซิงนะไอ้บ้า ฮือออ ฮือออ " ร้องไห้ฟูมฟายกอดไบรอันต์แน่น

"เสียให้ฉันมันจะเป็นไร เธอก็เก็บไว้ให้ฉันไม่ใช่รึไง จุ๊บ" เขาพูดปลอบแล้วก้มลงมาหอมหน้าผากฉันทีหนึ่ง

"ก็ฉันอยากให้วันแต่งงานหนิ ฮืออ"

"ตอนไหนก็เหมือนกันแหละเพราะมันคือฉันคนเดียว" เขาพูดเสียงหนักแน่นไม่รู้สื่อความหมายยังไง ฉันฟังแล้วดูงง ฉันพูดไทยชัด ฟังเข้าใจ แต่บางประโยคบางคำมันก็งง เพราะฉันคุยแต่กับแม่ไงที่อเมริกาหนะ มันเลยไม่คุ้น

"เจ็บอะ เค้าเจ็บ " เมื่อทำใจได้ลูกอ้อนมันก็มาไง

"บอกว่าพอก็ไม่พอ เอาอีกๆ แรงๆ " เขาส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ยิ้มๆ ทำให้ฉันยิ่งอายเข้าไปใหญ่หน้านี้แดงไปหมด

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะได้ไปมหาลัยแล้ว หลังจากเมื่อวานฉันบังคับให้ไบร์อันพาไปซื้อชุด ตั้งแต่วันนั้นนี้ก็จะอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ฉันอยู่กับไบรอันต์ เขาก็ไม่ได้อะไรมากนะมั้งไม่รู้อ่ะ บางทีก็นิ่งเงียบ บางทีเขาก็เอาแต่ใจ จนไม่รู้ว่าตกลงเขาเป็นคนแบบไหน เป็นคนสองบุคลิกป่ะเนี่ย

"จะไปได้ยัง ? " ตายยากจริงๆเลย คือตอนนี้ฉันกำลังแต่งตัวไปเรียนวันแรกที่ไทยไง ไม่รู้ระเบียบที่นี้ว่าเป็นแบบไหน ไม่รู้ว่าเพื่อนที่นี้จะดีมั้ย

"เสร็จแล้วๆ ป่ะ ^^" เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปควงแขนไบรอันต์

"เงินมีแค่นี้หรอ" ดูเหมือนเขาจะอารมณ์เสียนะ แต่เรื่องอะไรละเนี่ย

"อะไร????" เงยหน้ามองคนตัวสูงข้างๆที่ไม่ยอมเดินไปไหนทั้งที่เมื่อกี้เร่งฉันจะตาย

"เธอซื้อเศษผ้า มาทำกระโปรงหรอ !?"

"_0_"

โอ้ยไอ้บ้า

ก้มลงมองกระโปรงตัวเอง มันสั้นเหนือเขามานิดเดียวเองนะไม่ได้เยอะ ก็ฉันเห็นนักศึกษาไทยใส่แบบนี้กันหนิ เมื่อวานบอกให้เลือกให้เขาก็เดินไปรอหน้าร้านเองช่วยไม่ได้ จะมาว่าฉันตอนนี้ไม่ได้นะ

"อ่าว.. รอด้วยสิ" พอเงยหน้าขึ้นมาคนข้างๆก็เดินออกจากห้องไปแล้ว ฉัน ต้องรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว ถ้าเขาปล่อยฉันไว้นี้จะทำไงละ ฉันไปไหนไม่เป็นนะเว้ย ยกเว้นผับวันนั้น อิอิ

ตลอดทางไบรอันต์ไม่คุยกับฉันเลย ดูเขาจะตั้งใจขับรถเกินไปนะ แต่ดีหน่อยที่มหาลัยกับคอนโดไม่ไกลกัน ขับมาสิบนาทีก็ถึงแล้ว ไบรอันต์เลี้ยวรถเข้าจอดหน้าตึก ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันคือตึกอะไร เขาคงเอาไว้เรียนนั้นแหละ

ปัง

ไบรอันต์ลงจากรถปิดประตูอย่างแรงไม่กลัวรถราคาเป็นสิบล้านมันจะบุบสลายเลยสักนิด รู้หรอกว่ารวย แต่ช่วยปิดเบากว่านี้ก็ได้ เห็นแบบนั้นฉันก็รีบลงรถเช่นกัน เดินตามไบรอันต์ต้อยๆเหมือนลูกเดินตามพ่อยังไงยังงั้น ไบรอันต์นั่งลงที่เก้าอีม้านั่งข้างๆผู้ชายคนหนึ่ง แต่ เอ๊ะ! ใช่กลุ่มเพื่อนเขาคืนนั้นรึเปล่านะ

แหมะ

ฉันนั่งลงข้างๆเขา ไบรอันต์หันมามองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ฉันไม่รู้ว่าฉันเรียนตึกไหนนี่?" ฉันทำจมูกย่นใส่คนตัวโตข้างๆ

"จะไปไหนก็ไป " ฉันเบิ่งตากว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดที่พ่นออกมาจากคนที่ขึ้นชื่อว่าคู่หมั้นตัวเอง ฉันหันไปมองเพื่อนๆของเขาที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติ

"ไบรอันต์ขาาา" ฉันยังไม่ได้ขยับลุกไปไหนก็ได้ยินเสียงแปดประหลอดดังมาแต่ไกล แสบแก้วหูชะมัดเลย

ตึก

"นางคิดถึงจังเลย" ยัยนางเน่านั่งแทรกกลางระหว่างฉันกับไบรอันต์ ทำให้ฉันเกือบตกเก้าอี้แหนะ หน็อย!ยัยนางเน่านี้ เพราะแบบนี้รึเปล่าเขาถึงได้ไล่ฉัน เขามีผู้หญิงของเขาอยู่นี้เองสินะ

ฉันลุกขึ้นหันไปมองไบรอันต์ที่หันมามองฉันเช่นกัน ทำให้เราทั้งคู่สบตากัน ฉันไม่รู้ว่าแววตาแบบนั้นมันหมายความว่าไง สงสารหรอ หรือสมเพชกันหละ หึ ฉันเดินออกจากโต๊ะไม่หันหลังกลับไปมองอีกเลย ไปตายเอาดาบหน้าก็แล้วกัน

ในที่สุดฉันก็มาถึง ตึกคณะ ห้องเรียนจนได้เพราะความหน้าด้านของฉันนี้แหละ ถามมาตลอดทาง วันนี้มีเรียนแค่สองวิชา ช่วงเช้า และนี้ก็เลิกเรียนแล้วด้วย แต่ฉันหิวมากๆเลยเดินไปที่โรงอาหารคนเดียว ก็คนมันยังไม่มีเพื่อนนี้ ฉันยืนมองคนเดินในโรงอาหารกันให้ควัก ไม่รู้ว่าที่นี้ใช้เงินสด บัตร หรือคูปอง ยืนมองสักพักจนแน่ใจแล้วว่าที่นี้ใช้เงินสดกัน จนเดินไปต่อแถวร้านอาหารที่เขียนว่า ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ล้วงมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าสะพายเพื่อเตรียมเอาไว้จ่าย แต่... ฉันลืมว่าตัวเองไม่มีเงินไทยสักบาท ค่าแท็กซี่วันนั้นฉันไปขโมยเงินไบรอันต์ที่ห้อง ซื้อของฉันก็ใช้แต่บัตรรูด ตูเอทีเอ็มอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ฉันเดินออกจากแถวหันซ้ายหันขวามองหาตู้เอทีเอ็ม ก็เหลือบไปเห็นไบรอันต์นั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆเขา ฉันดีใจมาก รีบวิ่งไปหาไบรอันต์ทันที

"ไบรอันต์^^" ฉันยืนอยู่หัวโต๊ะที่มีไบร์อันนั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือติดกับหัวโต๊ะ

ไบรอันต์เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวรวมทั้งเพื่อนๆเขาด้วย เขาเลิ้กคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร ขี้เก็กว่ะ

"ยืมตังค์ค์หน่อย อยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนู้น" ฉันชี้ไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวที่ต้องการ

"กินได้?" เขาเลิกคิ้วถาม

"กินได้สิ ^^" ฉันยิ้มหวานให้เขา

แหมะ

ไบรอันต์ดึงฉันนั่งลงแล้วลุกขึ้นเดินออกไป เอ้า ฉันมายืมเงินนะไม่ได้มานั่งกับกลุ่มเขา

"ไม่ต้องไปหรอก เดียวมันก็มา " เพื่อนเขาคนหนึ่งที่เห็นฉันกำลังจะลุกตามไบรอันต์ไปพูดดักไว้ก่อน ฉันหันไปยิ้มให้พี่เขาแล้วนั่งลงตามเดิม

"ถึงขั้นมายืมเงินไบรอันต์แบบนี้ ต้องการอะไร " ฉันที่พึ่งสังเกตุเห็นไม่สิ ต้องบอกว่าพึ่งรู้ว่ายัยนางเน่านั่งอยู่ในกลุ่มข้างไบรอันต์ก็ตอนยัยนี้กระซิบข้างหูฉันนี้แหละ

"ก็ต้องการเงินไง" ฉันตอบไปตามตรงแล้วหันหน้าไปยิ้มให้เพื่อนๆไบรอันต์ กลุ่มไบรอันต์มีผู้ชาย 4 คน มีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น กินกันไม่ลงเลยแหละ

"แหม่ พูดได้เต็มปากเลยนะค่ะ ไบรอันต์เขาให้น้ำละเท้าไหร่หละ" ยัยนางเน่ากระซิบข้างหูทำหน้ากวนบาทาสุดๆ

"อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองสิคะ" ฉันตอกกับยัยนางเน่าเสียงปกติไม่ได้กระซิบเพื่อนๆในกลุ่มไบรอันต์เลยหันมามองเราสองคน

"อะแฮ่มๆ พี่ชื่อเทรเลอร์นะ ส่วนไอ้นี้ ซีโน่ ส่วนนั้นไอ้มอส " พี่หน้าหล่อที่ชื่อเทรเลอร์นั่งอยู่ตรงข้ามฉันแนะนำ

"สวัสดีคะ นินิวคะ^^" ฉันยกมือไหวพี่ๆเขาแล้วแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร ยกเว้นยัยนางเน่าที่นั่งอยู่ข้างๆนี้ ก่อนที่เราจะพูดคุยกันไบร์อันก็เดินมานั่งข้างๆฉันเสียก่อน

"ขอบใจนะ" ฉันยื่นมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวจากไบรอันต์วางลงตรงหน้า พร้อมกินแต่...

"ชิมดูก่อน" ความฝันที่จะกินคำแรกอย่างอร่อยต้องดับลงเมื่อคนตัวโตบอกให้ชิม

ฟู~ ฟู~

ฉันเป๋าน้ำก๋วยเตี๋ยวให้เย็นก่อนจะตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยแต่...

"O M G "

อึก อึก อึก อึก

ฉันรีบคว้าน้ำขึ้นมาดื่มเสียงดังอึกๆมันเผ็ดมาก ขนาดกินไปแค่นิดเดียวเอง

"เผ็ด " ฉันหันไปบอกทำหน้าย่นใส่คนตัวโตที่นั่งอมยิ้มขำฉันอยู่ข้างๆ

"อะ กินนี้ไม่เผ็ด " เขาเลื่อนจานข้าวของตัวเองมาให้ฉันแล้วเอาชามก๋วยเตี๋ยวของฉันไปกินเอง

ฉันทำหน้าย่นใส่เขาอีกทีก่อนจะจำใจกินข้าวจานข้างหน้า ฉันไม่ชอบกินข้าว ฉันชอบกินอะไรที่มันเป็นเส้นๆหนิ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กินก๋วยเตี๋ยวอย่างอร่อยไม่สนใจโลก ชิแย่งของฉันนี่หว่า

"โอ้ยยย " ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นิ่วหน้าอย่างทรมาร

"น้องนินิวเป็นอะไรหรอคะ" ยัยนางเน่าทำท่าลนลานถามพร้อมกับเบะปากมาให้ฉันอย่างสะใจ

"เหยีบเท้านินิวทำไม โอ๊ย! เจ็บ " ฉันว่ายัยนั้นก่อนจะหันไปหาไบรอันต์

"พี่เปล่านะ "

ฉันไม่สนใจยัยนางเน่า ก้มลงไปดูเท้าตัวเอง แต่ก็แทบเป็นลม เลือดๆ ก็ตอนนั่งรอไบรอันต์ฉันเมื่อยเท้าเลยถอดรองเท้า แล้วเหยียบที่พักเท้าข้างล่างอะ แล้วด้วยความที่เล็บฉันยาวมันไปเกี่ยวกับไม้ที่พักเท้าแล้วยัยนางเน่าเหยียบเท้าฉันลงจังหวะนั้นนั้นเอง เลยทำให้เล็บเท้าฉันฉีก ว่าแล้วทำไมเจ็บแบบนี้

"บ้าเอ้ย !" ไบรอันต์สบถออกมาแล้วอุ้มฉันขึ้นเดินออกไปจากโรงอาหารอย่างรีบเร่ง

ฉันกอดคอซบอกหอมๆของเขาไว้แน่นจนถึงตึกคณะแพทย์ ที่เป็นเหมือนโรงพยาบาล ให้นักศึกษาที่ป่วยเข้ารักษาได้ พอดีตึกนี้อยู่ใกล้กับโรงอาหารพอดี ฉันพึ่งอ่านตรงทางเข้าเมื่อกี้นี้แหละ อิอิ

"ไบรอันต์ เจ็บ " ฉันกอดเอวไบรอันไว้แน่น ขณะที่ว่าที่คุณหมอกำลังทำแผลที่เท้าให้ ไบรอันต์ไม่พูดอะไรเพียงแค่ลูบหัวฉันเบาๆเป็นการปลอบ

"เสร็จแล้วคะ หมอตัดเล็บที่ฉีกออกให้หมดแล้วนะคะ คนไข้อย่างพึ่งเดินมากในระยะสองสามวันนี้แล้วก็ให้ล้างแผลทุกๆวันจนกว่าจะหายดีไม่งั้นจะติดเชื้อได้นะคะ หมอสั่งยาให้แล้ว รับยาข้างนอกได้เลยคะ " ว่าที่หมออธิบายระเอียดแล้วให้ออกไปรับยาด้านนอก

ไบรอันต์อุ้มฉันออกจากตึกคณะแพทย์เดินดิ่งมาที่คณะตัวเองก็เห็นเพื่อนๆกลุ่มเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเมื่อเช้า

"กูกลับก่อน" ไบรอันต์บอกเพื่อนที่กำลังเดินมาหาเมื่อเห็นไบรอันต์อุ้มฉันอยู่

"เอ่อ นี้รองเท้านินิว" พี่มอสยื่นรองเท้าใส่มือไบรอันต์

"กระเป๋าครับน้องนินิว "พี่เทรเลอร์ยื่นกระเป๋ามาให้ ฉันยิ้มให้พี่เขาแล้วจับเอากระเป๋ามาคล้องแขนไว้ มืออีกข้างยังกอดคอไบรอันต์ไว้อยู่

"น้องนินิวเป็นไงบ้างจ๊ะ" ยัยนางเน่าจีบปากจีบคอถามฉันมาแต่ไกล แต่ไบรอันต์พาฉันเดินออกไปก่อน ตอนนี้ดูไบรอันต์จะไม่พอใจเอามากๆไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเหมือนกันแต่ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเขาโมโหให้ยัยนางเน่า

ฉันหันกลับไปมองยัยนางเน่าที่ยืนอยู่กับเพื่อนๆของไบรอันต์ แลบลิ้นใส่ยัยนั่นไม่ให้ไบรอันต์เห็น

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

เสียงหัวเราะของเพื่อนๆไบรอันต์ที่เห็นฉันแลบลิ้นใส่ยัยนางเน่านั้น