บ่วงรักในรอยแค้น

กฏ...2

"พรุ่งนี้เธอมารับงานกับคุณพิมก่อนที่เธอจะเกษียณ" อินทัชรวบรัดตัดตอนในทันที เพราะเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งเดือน คุณพิมพรรณเลขาของเขาก็จะเกษียณอายุ

"งั้นก็ปล่อยฉันก่อนสิ" ปลายฝนเอ่ยตำหนิอินทัช เพราะเขากอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

"ยังมีอีกเงื่อนไขหนึ่งที่เธอต้องรู้ เธอต้องไปอยู่ที่คอนโดที่ฉันเตรียมไว้ให้" อินทัชเอ่ยขึ้นหลังจากเพิ่งคิดแผนการรวบรัดหญิงสาวได้หมาดๆ

"คุณจะบังคับอะไรฉันนักหนา ฉันอยู่ที่เดิมของฉันก็ดีอยู่แล้ว นี่ใจคอคุณจะบังคับฉันทุกเรื่องเลยหรือไง แค่ฉันยอมทำงานกับคุณฉันก็ฝืนใจจะแย่อยู่แล้ว" ปลายฝนกล่าวออกไปด้วยความไม่พอใจ

“เธอยังมีเรื่องต้องฝืนใจกว่านี้อีกเยอะ” อินทัชกระซิบที่ข้างหูปลายฝน พร้อมทั้งห้อมที่แก้มนวลสวย ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ภาพที่เขาทำร้ายเธอมันตามหลอกหลอนเขามาตลอดสามปี เขาอยากจะขอโอกาสแก้ตัวสักครั้ง

“คุณทำบ้าอะไรของคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย นึกอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้ก็ได้เหรอ” ปลายฝนหันไปดุชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ นอกจากเขาแล้วเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนขนาดนี้เลย

“ยิ่งกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แค่นี้มันน้ำจิ้ม” อินทัชยังคงไม่หยุดคุกคามหญิงสาว เขาสูดดมความหอมที่แก้มสวยอย่างเนิ่นนานด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร

“กรุณาอย่ารื้อฟื้นเรื่องที่มันจบไปแล้วขึ้นมาอีกเลยค่ะ ปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ทำงานกับคุณ” ปลายฝนเริ่มใจสั่นกับการเข้าหาของชายหนุ่ม

อินทัชจำใจยอมปล่อยปลายฝนด้วยความเสียดาย ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่โซฟาภายในห้อง ในขณะที่ปลายฝนยืนเก้ๆกังๆอยู่กลางห้อง

“มานั่งคุยกันก่อน” อินทัชตบโซฟาข้างๆตนเองเรียกปลายฝน

ปลายฝนเดินมานั่งตรงข้ามชายหนุ่ม เธอไม่ยอมไปนั่งข้างเขาตามที่เขาต้องการ หญิงสาวครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้ว ที่มันคอยตอกย้ำเธออยู่ตลอดเวลา จะว่าไปแล้วมันอาจจะไม่ได้เรียกว่าการข่มขืนทั้งหมด เพราะครั้งหลังๆปลายฝนก็โอนอ่อนตามชายหนุ่ม ด้วยชั้นเชิงที่เป็นต่อของเขา

“คุณมีอะไรจะคุยกับฉันอีก” ปลายฝนเอ่ยถามหลังจากที่เธอนั่งลงแล้ว

“ฉันมีกฎอีกหนึ่งข้อที่ยังไม่ได้บอกเธอ คือเธอต้องทำตามทุกอย่างที่ฉันต้องการไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น” อินทัชกล่าวพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณจะบ้าเหรอ ใครจะไปยอมรับกฎแบบนี้ คุณตั้งกฏนี้มาเพื่อเอาเปรียบฉันใช่มั้ย” ปลายฝนสวนกลับชายหนุ่มทันควัน

“ฉันเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ เพราะฉะนั้นการทำงานกับฉัน เธอมีหน้าที่อย่างเดียวคือแค่ตามใจฉันก็พอ” อินทัชกล่าวพร้อมกับกระชากร่างบางของปลายฝนเข้ามานั่งบนตักอุ่นของเขา