เธอคิดว่าหากคนเราตายจากกันแล้ว อยากบอกอะไร อยากพูดอะไรก็ไม่มีโอกาสอีก ตอนมีชีวิตอยู่อยากบอกใคร อยากแสดงความรักกับใครต้องรีบทำ เพราะถ้าหมดโอกาส มันไม่สามารถได้ทำอีกแล้ว
“พลอยอยู่ยังไงคนเดียวแบบนี้” เพลิงถามอย่างงุนงง เธอตาบอดแต่อยู่บ้านหลังนี้ยังไง
“พลอยนึกจินตนาการเอาน่ะค่ะว่าวางอะไรมุมไหน ตรงไหนทางเดิน ตรงไหนทางขึ้นลง พลอยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก พี่วิคอยช่วยด้วย บอกว่าให้พลอยช่วยเหลือตัวเองยังไง วางของใช้ส่วนตัวเอาไว้ตรงไหน พลอยเลยพออยู่ได้”
“คงลำบากแย่”
“ไม่ลำบากเลย”
“เพราะเพลิง พลอยเลยเป็นแบบนี้”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ แค่เพลิงมองเห็นอีกครั้งพลอยก็ดีใจแล้วนะ” เขาดึงเธอมากอดหอม มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย คนถูกกอดจูบถึงกับหน้าแดง เบี่ยงหลบเป็นพัลวัน
“ไม่เอานะเพลิง เห็นว่าพลอยมองไม่เห็นจะฉวยโอกาสหรือไง”
“เพลิงเปล่านะ แค่อยากอดคนที่รัก ไม่อยากให้เขาห่างตัวไปอีกแล้ว ย้ายไปอยู่กับเพลิงท
