“เรื่องราวจำไม่ได้ ความรู้สึกก็ไม่มีเลยสักนิด พี่คงไม่เคยรักหรือรู้สึกพิเศษอะไรกับริกาเลยจริงๆ” ภีมะเปลี่ยนเป็นมาโอบกอดณิชาจากทางด้านหลัง มองทิวทัศน์ด้านนอกกระจก ณิชามองแสงไฟรถและท้องถนนที่เป็นจุดเล็กๆ มันช่างเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าจริงๆ
“พี่ดีใจที่ตัวเองก็ยังคงมีหัวใจ มีความรู้สึกอยู่ พี่รักณิชา รักทั้งๆที่จำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ แต่พี่ก็ยังรู้สึกต้องการและคิดถึงณิชา”
“ณิชาคิดถึงพี่มากนะคะ ความทรมานแม้กระทั่งที่เรามีลมหายใจมันเจ็บมากนะคะ ถ้าไม่มีลูกในท้องคนนี้ ณิชาคงไม่มีโอกาสได้มาอยู่ในอ้อมแขนนี้ของพี่ภีมอีกแล้ว” ภีมะกระชับอ้อมแขน สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมสีน้ำตาลทองเข้าไปเต็มปอด เขาไม่อยากคิดตามเลย ถ้าณิชาจากไปจริงๆ เขาจะทำยังไง เขาก็อยู่ต่อไปยากเช่นกัน
“ขอบใจมากที่อดทนเพื่อพี่”
“ขอบคุณนะคะที่ไม่เป็นอะไรไปจริงๆ” พรึ่บ! ภีมะช้อนร่างของ ณิชา ตอนนี้ที่นี่ห้องทั้งห้องเป็นโลกส่วนตัวข
