“พี่ภีมนะคะ ไปเจอกับพี่เหนือนะคะ” ภีมะมองณิชาอย่างไม่พอใจ ก็มันอดไม่ได้ แม้จำอดีตไม่ได้ แต่ภาพความใกล้ชิดที่เห็นในงานเลี้ยงล่าสุดเขาไม่ชอบเอามากๆ มันน่าจะเกิดจากจิตใต้สำนึกของเขา
“ทำไมพี่ต้องใจดีกับคนที่ฆ่าพี่ไม่สำเร็จด้วย” ณิชาหงอยไปทันที เพราะตอนนั้นเธอก็โกรธไม่พอใจเหนือสมุทรไม่น้อย นี่ถ้าไม่เพราะเป็นห่วงลูกในท้อง เธอก็คงไม่แสดงละครฉากใหญ่แบบนั้นแน่ๆ ทั้งๆที่เรื่องนี้เธอก็ได้บอกไปแล้ว แต่...
“พี่ภีมก็ร้ายกับเขาไม่น้อยนะคะ”
“แต่พี่ก็ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตพี่ชายตัวเอง ก็แค่ให้พ้นหูพ้นตาไปเท่านั้น”
“พี่ภีม!”
“อย่ามาขอร้องแทนมัน!”
“พี่ภีมมมมม...” ณิชาลากเสียงยาวเหยียด ออดอ้อนเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ภีมะอดไม่ได้ที่จะเผลอมองใบหน้าเหมือนลูกแมวที่ซบแขนสะบัดไปมา แล้วแบบนี้เขาจะใจแข็งต่อไปได้อีกเหรอ
“ตกลง” ณิชาร้องเย้เสียงดังโผเข้ากอดหอมแก้มภีมะหลายครั้งในทันที แม้จะเคยโกรธ บาดหมางกันแต่มา
