“ณิชาเสียใจค่ะ...แต่ไม่เท่ากับไม่มีพี่ภีมเคียงข้าง จำอดีตที่ผ่านมาไม่ได้แต่เรายังคงมีอนาคตร่วมกันใช่มั้ยคะ” ณิชาโน้มตัวโอบกอดภีมะไว้ ตอนนี้เธอไม่กังวลอะไรอีกแล้ว เขาจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ แต่เขาไม่เสียความรู้สึกรักที่มีต่อเธอ แค่นี้ก็มากพอแล้ว
ภีมะโอบกอดณิชาแนบกายอย่างแนบแน่น ทั้งสองโอบรัดวงแขนมากขึ้น กอดนี้เหมือนเป็นยารักษาโรคคิดถึงของพวกเธอสองคนเลยจริงๆ
“แล้วผู้หญิงคนนั้น”
“ตอนที่พี่เจ็บหนัก กาหลงดูแลพี่อย่างดี”
“พี่รักเธอมั้ยคะ” ณิชาเข้าใจ จะให้เธอทำอย่างไรได้ ในบางเรื่องทำได้เพียงแค่พยายามยอมรับความจริง แต่จะทำได้หรือเปล่า
“พูดไปเหมือนเห็นแก่ตัว พี่ผิดต่อณิชาจริงๆ แต่ถ้าให้ตอบว่ารักกาหลงมั้ย พี่บอกณิชาได้เลยว่าพี่ไม่หลงเหลือความรู้สึกนี้ให้ใครได้อีก” ณิชากัดปากตัวเองไว้แน่น เธอยังจำใบหน้ารูปร่างหน้าตาผู้หญิงที่ชื่อกาหลงได้เป็นอย่างดี
“ณิชาเข้าใจค่ะ แต่ณิชาไม่ขอรับปากพี่น
