ทันทีที่ก้าวพ้นประตูโรงแรมออกมา พลอยใสก็ยกมือขึ้นโบกแท็กซี่ด้วยหัวใจที่สั่นไหว มือบางสั่นจนแทบจะจับอะไรไม่อยู่ เธอทรุดตัวลงบนเบาะหลังรถ แล้วน้ำตาที่กลั้นไว้มาตลอดทั้งคืนไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้ามไว้ได้
“ไปหอพักภิรมย์ซอยแปดค่ะ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วกับคนขับ ก่อนหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ณ เวลานี้น้ำตาของหญิงสาวไหลอาบทั้งสองแก้มของเธอ หมดสิ้นกันทีทำนบน้ำตาที่เธอพยายามกลั้นมันเอาไว้ ตอนนี้มันได้พังทลายลงหมดแล้ว ความเสียใจในสิ่งที่ตนเองได้ทำไป มันกำลังทำให้เธอร้องไห้ออกมา ส่วนคนขับแท็กซี่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไร ได้แต่พาผู้โดยสารของเขาเดินทางไปยังหอพักของเธอตามที่เธอแจ้ง
ทิวทัศน์ของถนนยามเช้าเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ในสายตาของพลอยใสกลับพร่าเลือนด้วยม่านน้ำตา หัวใจเจ็บปวดจนแทบขาดเป็นชิ้นๆ
เมื่อคืนทุกสัมผัส ทุกคำพูดของเขาอบอุ่นเกินกว่าจะเป็นเพียงวันไนท์สแตนด์ มันยังติดอยู่ในสมองของเธอ เธอท่าจะบ
