เมื่อมาถึงเรือนมุกตะวัน ฝั่งที่เป็นเรือนพักของราเมศ ที่หน้าห้องมีป้าเพ็ญยืนสีหน้าไม่สู้ดีอยู่
“นางเพ็ญมายืนทำอะไรลับๆ ล่อๆ ตรงนี้”
“นายแม่มาพอดีเลย คุณสิตาลสิคะ ไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่บ่ายเลยค่ะ ทานแต่น้ำ เพ็ญบอกให้ทานข้าว คุณสิตาลก็บอกแต่ว่าไม่หิว ไม่อยากทาน ถ้าหิวจะหาทานเอง”
นายแม่มาหยาถอนหายใจ “เป็นอะไรกันไปหมดนะ สองคนผัวเมีย คนนึงก็บ้าทำงาน อีกคนก็ไม่กินข้าว” นายแม่มาหยาบ่น แล้วจะเอาแรงที่ไหนช่วยกันทำหลานให้ฉัน
นางเพ็ญเขินกับคำพูดนายแม่ “อุ๊ยนายแม่พูดเข้า”
“ก็จริงไม่ใช่หรือ ฉันพูดผิดหรือไง ฉันหรือแกช่วยเขาทำได้หรือเปล่า นางเพ็ญเคาะประตูบอกคุณสิตาล ว่าฉันมา”
“ค่ะๆ” เพ็ญรีบวางถาดสำรับลงแล้วเคาะประตูห้องสองครั้ง “คุณสิคะ นายแม่มาหาคุณสิค่ะเปิดประตูหน่อยค่ะ”
คนที่กำลังคิดอะไรอยู่ภายในห้องหลุดจากภวังค์ความคิด แล้วลุกขึ้นจากเตียง จนป้าเพ็ญจะเคาะซ้ำ บานประตูก็ถูกเปิดออก ร่างบางสวยก็เดินอ
