“นายแม่ให้ฉันมาเชิญเธอไปกินข้าวที่บ้าน สงสัยได้ยินข่าวลือว่าฉันเอาเมียมาจากกรุงเทพฯ คงอยากรู้จักลูกสะใภ้ละมั้ง”
สิตาลเลิกคิ้วมอง แต่ดวงตาจ้องหน้าเขาเขม็ง “นี่คงเป็นการมาเชิญไปกินข้าวที่เถื่อนที่สุด แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ไปล่ะ”
“ฉันไม่ยอมให้เธอเสียมารยาทกับแม่ผัวแน่ ฉันไม่อยากให้นายแม่แอนตี้เมียลูกชาย” พูดเหมือนเรียบเรื่อย แต่น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
เท่านั้น สิตาลก็จ้องเขาตาเขียวปั้ด “คุณราเมศ!”
ครึ่งชั่วโมงถัดมา...
ราเมศเลี้ยวรถผ่านประตูรั้วอัลลอยด์เข้าไปด้านในเนื้อที่บ้านกว้างขวาง ตัวอาคารโดดเด่นแต่ร่มรื่นด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ มีป้ายไม้แกะสลักคำว่า ‘เรือนมุกตะวัน’ ทางด้านหลังเห็นเป็นทิวปาล์มทอดยาวไปจนลับตา หากเป็นวันหยุด ที่นี่จะเงียบเหงาหน่อยเพราะคนงานจะขออนุญาตข้ามฟากขึ้นฝั่งเพื่อไปซื้อของหรือทำธุระ
ที่หน้าบ้าน ด้านซ้ายมือมีรถสปอร์ตสีขาวของราณีจอดอยู่ที่ริมสวนหย่อม ราเมศพารถของเขาไปจอดเ
