ร่างบอบบางเดินไปยืนอยู่ริมระเบียง ตอนที่ราเมศลงไปจัดการเรื่องส่งพระ สิตาลได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมาจึงหันไปมองนานจนกระทั่ง
“คุณราณี”
เสียงเหยียดราวกับเกลียดชังรุนแรง “ใช่ ฉันเอง เธอลงทุนมากไปหรือเปล่าสิตาล ถึงกับยอมแต่งงานกับพี่ราเมศทั้งที่ไม่ได้รัก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ทันเธอนะ สายตาของเธอไม่ได้มองพี่ราเมศแบบคนรักเลยแต่เหมือนจะทำร้ายเขายังไงไม่รู้”
สิตาลจ้องตาคนที่กล่าวหาเธอลอยๆ ราณีรู้ได้อย่างไรว่าเธอรักหรือไม่รักราเมศ ราณีมองผิดเธอไม่ได้คิดจะทำร้ายทุกคนที่เป็นญาติกับคนทำผิดสักหน่อย
“หน้าตาอย่างฉันแสดงความงี่เง่าขนาดนั้นเลยเหรอคะ ฉันแยกแยะเป็นค่ะ ว่าของชิ้นไหนควรค่าเก็บรักษาหรือปาทิ้งน้ำ”
ราณีกำมือแน่น
“อย่ามาแสร้งเป็นคนมีเห็นผล เพราะฉันมองเธออก“
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณมองออกว่าฉันคิดอะไรอยู่ งั้นคุณช่วยบอกฉันหน่อยสิคะว่าฉันคิดอะไร”
ราณียิ้มเยาะ “ฉันคิดว่าเธอหลอกใช้พี่ชายฉันอยู
