“ชุดนี้ซื้อมาเพื่อใครกัน” เขาถามเสียงอู้อี้ในลำคอ ขณะก้มลงฝังปลายจมูกลงบนแก้มนวลที่แดงซ่าน
“ชมพูซื้อมาใส่เองค่ะ ไม่ได้เพื่อใครทั้งนั้น อาต้นปล่อยนะ”
เมธาพัฒน์หัวเราะร่วน “แน่ใจนะว่าไม่ได้ซื้อมาใส่ให้อาดู...” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตอย่างตกใจ ก่อนจะรีบละล่ำละลักปฏิเสธออกมา
“อาต้นหลงตัวเองเกินไปแล้ว ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” พวงชมพูพยายามสะบัดตัวหนี แต่มือหนาของเขาก็ตรึงเอวบางของหล่อนไว้ไม่ยอมปล่อย
ความนุ่มนิ่มของเรือนกายสาวทำให้เมธาพัฒน์แทบหายใจไม่ออก ยิ่งหล่อนดิ้นรนมากเท่าไหร่ การเสียดสีกันระหว่างเรือนร่างก็ยิ่งรู้สึกได้ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น และนั่นก็ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง
“แถวนี้ไม่มีใครหรอก...” เขาลากเสียงเนิบช้า ฟังแล้วชวนสะท้านหวิวไม่น้อย
“มีแค่ชมพูกับอา...” พวงชมพูเงยหน้ามองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ บางทีเขาก็ดูเย็นชา บางทีก็ดูอ่อนโยน ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงไม่เคยตามอารมณ์ของอ
