ตอนที่ 6 หมอนวดหน้าใส
1059 Words
วันต่อมา
“ปีใหม่ ยกกาแฟดำไปให้คุณกุลที่โต๊ะริมสระหน่อยลูก แล้วก็ถามคุณเค้าด้วยว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมรึเปล่า”
“ได้จ้ะป้า”
ปณิสราเดินเข้าไปรับถาดเครื่องดื่มจากมือของป้า ก่อนจะยกออกไปนอกห้องครัวอย่างคล่องแคล่ว
เกือบหกเดือนแล้วที่เธอได้ย้ายมาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ แม้จะได้อยู่ในฐานะหลานสาวของแม่บ้านคนเก่าคนแก่และมีหน้าที่ไม่ต่างจากสาวใช้ แต่เธอก็อยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุขดีเพราะมีโอกาสได้เรียนหนังสือแถมยังมีงานทำและมีรายได้ที่ดีอีกด้วย
หญิงสาววัยสิบเก้าเดินผ่านทางเดินด้านหลังที่ทะลุไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ แล้วเธอก็มองเห็นเจ้าของบ้านดำผุดดำว่ายอยู่ที่กลางสระนั้น
หลังจากที่เมื่อคืนนี้เขาพาเพื่อนๆ มาดื่มกินที่บ้านจนดึก กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง พอเพื่อนกลับแล้วเขาก็มาว่ายน้ำเล่นในสระ
เธอชอบแอบมองเขาแบบนี้ มองในเวลาที่เขาจะไม่มีวันรู้ตัว...
หญิงสาววางถ้วยกาแฟเอาไว้บนโต๊ะแล้วยืนรอจนกระทั่งเขาว่ายน้ำจนเหนื่อยและก้าวขึ้นมาบนสระอวดรูปร่างกำยำไม่ต่างจากพวกนักมวยในค่ายเลยสักนิด
“มายืนทำอะไรตรงนี้” เสียงเขาเรียกสติของสาวน้อยที่เกือบกระเจิดกระเจิงเพราะกางเกงว่ายน้ำสีดำตัวนั้น
“เอ่อ...หนูเอากาแฟมาส่งค่ะ ป้าเค้าบอกให้รอถามคุณว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมรึเปล่าค่ะ”
“ตอนนี้ไม่ต้องการอะไรหรอก ขอบใจมาก”
“ค่ะ งั้นหนูขอตัวนะคะ” หญิงสาวหมุนตัวกลับแต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน เขาก็เรียกเธอเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว”
“คุณกุลมีอะไรจะให้หนูรับใช้คะ”
“นวดเป็นมั้ย”
“คะ?”
“เมื่อกี้เหมือนจะว่ายน้ำผิดท่าเลยปวดบ่าน่ะ เธอนวดบ่าเป็นมั้ย”
“อ๋อ ก็พอจะนวดได้ค่ะ เคยนวดให้ป้าบ่อยๆ”
“งั้นมานวดให้ที” บอกแล้วเขาก็นั่งลงที่เก้าอี้แล้วหันไปยกกาแฟขึ้นมาจิบ เธอจึงได้ก้าวไปยืนอยู่ด้านหลังของเขา
“บ่าข้างไหนคะ”
“นวดทั้งสองข้างนั่นแหละ”
“ได้ค่ะ” มือเล็กแตะลงบนบ่ากว้างแล้วเริ่มออกแรงบีบนวดอย่างช้าๆ และเป็นจังหวะ
“แรงอีกหน่อย”
“ค่ะ” ตอนแรกผ่อนแรงไว้เพราะกลัวเขาเจ็บ แต่เมื่อเขาอยากได้แรงกว่านี้เธอก็จัดให้
“โอ๊ย!” เสียงเขาร้องเล่นเอาเธอสะดุ้งเฮือกจนต้องรีบยกมือขึ้นมาพนมไหว้ทันที
“ขอโทษค่ะคุณกุล เจ็บมากรึเปล่าคะ”
“ฉันไม่ได้เจ็บเพราะเธอบีบ แต่เหมือนมีอะไรมากัดที่แก้มนี่น่ะ เธอมาช่วยดูหน่อยซิ” แล้วเขาก็เอียงแก้มข้างขวามาให้เธอดู เมื่อหญิงสาวก้มหน้าลงก็พบว่ามีรอยแดงๆ เหมือนโดนตัวอะไรกัดจริงๆ
“สงสัยจะเป็นยุงรึเปล่าคะ”
“ยุงอะไรจะกัดเจ็บขนาดนี้ เธอดูดีๆ สิ แมลงมีพิษรึเปล่า”
แล้วเธอก็ก้มหน้าลงไปให้ใกล้กว่าเดิมตามที่เขาบอกเพื่อดูให้แน่ใจ
“หนูว่าไม่น่ามีพิษนะคะ มันไม่ได้อักเสบอะไรแค่รอยแดงธรรมดาค่ะ แต่ถ้าคุณกุลกังวลใจให้หนูโทรไปตามคุณหมอมาตรวจดูก่อนมั้ยคะ”
“ไม่ต้องหรอก ถ้าไม่อักเสบก็แล้วไป เดี๋ยวเธอไปขอยาที่ป้าสายมาทาให้ฉันหน่อยละกัน”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” แล้วเด็กสาวก็รีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน โดยมีสายตาของกุลวุฒิมองตามอย่างพอใจ เมื่อคิดถึงกลิ่นแก้มสาวที่เขาได้แอบสูดดมไปก่อนหน้านี้
อืม...แก้มเด็กนี่ก็หอมใช้ได้เลยนี่นา
คนที่ประกาศกร้าวกับเพื่อนไปเมื่อคืนว่าไม่ชอบบริโภค ‘เด็ก’ แอบคิดในใจ ก่อนจะนึกไปถึงคำพูดของดารภาก่อนหน้านี้
“แต่เด็กก็ต้องมีวันโตนะคะ ไม่มีใครอายุสิบเก้าไปทุกปีหรอกค่ะ ปีหน้าก็ยี่สิบ ปีถัดไปก็ยี่สิบเอ็ด ยี่สิบสอง ยี่สิบสาม แล้วก็...”
“แล้วเมื่อไหร่จะโตซะทีนะ”
เขาพึมพำพูดกับตัวเอง
“ยามาแล้วค่ะคุณกุล”
ปณิสราเดินกลับมาหาเขาพร้อมกับยื่นยาในมือให้
“ฉันจะทาเองยังไงล่ะ มองไม่เห็นซะหน่อย เธอทาให้ฉันทีสิ”
“อ๋อ...เอ่อ...ค่ะ”
หญิงสาวเปิดหลอดยาแล้วโน้มตัวลงมาเพื่อทายาที่แก้มสากนั้น โดยลืมไปว่าเธอสวมเสื้อคอกลมและคอมันก็กว้างพอจะทำให้เขามองเห็นเจ้าก้อนซาลาเปาสองก้อนที่ซุกซ่อนอยู่ใต้บราสีหวานได้อย่างชัดเจน
ไม่เด็ก...แบบนี้ไม่เด็กแล้วแน่ๆ
คนหื่นแอบคิดอกุศลก่อนจะเบือนหน้าหนีความงามนั้นเพราะกลัวจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วดึงเธอมาจูบเสียตอนนี้เลย
“เสร็จแล้วค่ะ”
เสร็จอะไรวะ?
อ๋อ...ทายาเสร็จแล้วสินะ
“ขอบใจ มีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันจะไปว่ายน้ำต่อ”
“แล้วหายปวดบ่าแล้วเหรอคะ หนูเพิ่งจะนวดไปได้แปบเดียวเอง”
แต่ถ้าเธอขืนอยู่ต่อ เขาจะจับเธอนาบเอาน่ะสิ!
“หายแล้ว รีบไปเถอะ”
“แต่ว่า...”
“ฉันบอกให้ไปไง!”
เขาตะคอกเสียงดังพลางขยับสองขาเข้าหากันเพราะกลัวเธอจะมองเห็นบางสิ่งบางอย่างใต้ร่มผ้าที่ดันตื่นตัวขึ้นมาง่ายๆ เพียงแค่ได้เห็นเจ้าซาลาเปาอวบๆ นั้น
“ค่ะคุณกุล” ปณิสราก้มหน้างุดก่อนจะรีบสาวเท้าออกมาให้ห่างจากเขาโดยเร็วที่สุด
บางทีเขาอาจจะไม่ชอบหน้าเธอก็ได้ เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่ควรไปยุ่งกับเขาหากว่าเขาไม่เรียกใช้อีก
หลังจากวันนั้นเธอจึงได้พยายามหลบหน้าหลบตากุลวุฒิตลอด ซึ่งเขาเองก็คิดว่าดีแล้วที่เขากับเธออยู่ห่างกัน เพราะเขาไม่อยากคิดอะไรกับเด็กมากไปกว่านี้อีกแล้ว
- Writer
