กลกุลวุฒิ

ตอนที่ 7 ฉันอยู่ตรงนี้

แต่เหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างสมภารที่ไม่อยากกินไก่วัด เพราะหลังจากวันนั้นผ่านมาอีกเดือนกว่าเขากับเธอก็ได้อยู่ใกล้กันในสภาพที่สุ่มเสี่ยงอย่างที่สุดเมื่อเขาลืมของเอาไว้ที่บ้านแล้วก็โทรไปบอกป้าสายให้สาวใช้นำของมาส่งที่ค่ายมวย แต่ป้าสายใจกลับส่งหลานสาวของตัวเองมาซึ่งเขาก็เข้าใจว่าท่านคงไว้ใจหลานตัวเองมากกว่าคนอื่น เพราะของที่เขาลืมไว้ค่อนข้างสำคัญและมีราคาแพง

แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือทำไมวันนี้เธอจะต้องใส่ชุดนักศึกษามาตอกย้ำเขาว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลยสิน่า และสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าการเจอเธอก็คือสายตาของนักมวยในค่ายที่จ้องเธอราวกับว่าพวกมันไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนเลยในชีวิต

กุลวุฒิทำตาดุใส่หนุ่มๆ กล้ามแน่นที่ฟิตซ้อมกันอยู่บนสังเวียน ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปหาคนที่ยืนงงๆ อยู่ในดงนักมวยเพราะยังมองไม่เห็นเขา

“ไม่มีเรียนหรือไง ถึงว่างมาส่งของให้ฉันได้น่ะ” เสียงเขาทำให้เธอรู้สึกโล่งใจและน้อยใจไปพร้อมกัน

โล่งใจที่เธอไม่ต้องรู้สึกอึดอัดกับสายตาหลายคู่ที่มองมา

น้อยใจที่คำถามของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้อยากเจอเธอเลยจริงๆ

ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันทุกวัน แต่เหมือนอยู่ไกลกันคนละขอบฟ้า

“หนูเรียนเสร็จแล้วค่ะ พอเข้าบ้านไปป้าก็บอกว่าคุณลืมของไว้ เลยให้หนูมาส่งของค่ะ นี่ค่ะ” เธอยื่นของในมือให้กับเขาซึ่งชายหนุ่มก็รับไปเปิดดูของในกระเป๋าว่าครบทุกอย่างที่ต้องการจึงได้ปิดมันลง

“ขอบใจ”

“ค่ะ งั้นหนูกลับเลยนะคะ”

“อืม”

เขาพยักหน้ารับ ทว่าหญิงสาวเดินไปยังไม่ถึงประตูทางออก อยู่ดีๆ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักทำให้เธอชะงักเท้าในทันที ยิ่งเมื่อมีเสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยง! ร่างเล็กก็ทรุดฮวบลงไปด้วยท่าทางหวาดกลัว ทำให้กุลวุฒิต้องรีบเข้าไปประคองเธอขึ้นมา

“ปีใหม่ เป็นอะไร กลัวเสียงฟ้าร้องเหรอ”

“คุณกุล...หนู...” คนสวยหน้าซีดและตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนให้ตรงได้ด้วยซ้ำซึ่งเขาคิดว่าเธออาจจะมีอาการแพนิกเพราะเหตุการณ์น้ำท่วมและการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต

“เดี๋ยวฉันพาไปนั่งพักในห้องทำงานก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยคุยกัน”

หญิงสาวไม่ได้ตอบเขาเป็นคำพูด แต่เธอแค่พยักหน้ารับช้าๆ แล้วปล่อยให้เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องทำงาน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของนักมวยและครูมวยที่แม้หลายคนอยากจะโห่แซวเจ้านายที่อุ้มสาวเข้าไปในห้องทำงาน แต่พอเห็นสายตาดุๆ เหมือนจะบอกว่าถ้าใครกล้าแซวเขาจะซ่อมมันให้น่วม ทุกคนก็เลยได้แต่ต้องแกล้งเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แล้วทำหน้าที่ของตนต่อไปเท่านั้น

“ดื่มน้ำก่อน” หลังจากวางเธอลงบนโซฟาเขาก็เดินไปรินน้ำเย็นจากเหยือกลงในแก้วให้กับเธอ

“ขอบ...ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยื่นมือที่สั่นเทาไปรับแก้วแล้วมาจรดริมฝีปาก ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ แล้วใช้มือข้างหนึ่งลูบศีรษะของเธอ

“ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว ค่อยๆ หายใจเข้าไปลึกๆ นะ”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลและอบอุ่นเมื่อเห็นแววตาตื่นตระหนกคู่นั้น

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นปณิสราจะมีอาการแบบนี้มาก่อน ไม่แน่ใจว่าเธอไม่เคยเป็น หรืออาจจะเป็นตอนที่เขาไม่เห็นก็ได้

เมื่อเห็นว่าเธอดูจะสงบลงได้แล้ว เขาจึงได้เริ่มคุยต่อ

“เธอเคยเป็นแบบนี้มาก่อนมั้ย”

“ค่ะ ตั้งแต่เกิดเรื่อง...หนูก็จะกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าแบบนี้ตลอด เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น...มัน...”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปนึก ไม่ต้องไปพูดถึงมันอีกยิ่งคิดเธอจะยิ่งเจ็บปวดกับมันเปล่าๆ”

“แต่...หนูจะผ่านมันไปยังไงคะคุณกุล ถ้าฟ้าร้องทุกครั้งแล้วหนูก็จะต้อง...”

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ร่างเล็กผวาเข้ากอดเขาแน่นเมื่อได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง เขาจึงได้ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ พร้อมกับคำปลอบโยนที่ไม่เคยมอบให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน รวมถึงอ้อมกอดอบอุ่นนี้ด้วย

“ฮือ... คุณกุลขาหนูกลัว...” เธอบอกเสียงสั่นและคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะร้องไห้เพราะสติกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว

“ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้ อยู่กับเธอนี่ไง ไม่มีอะไรต้องกลัว มันก็แค่เสียงฟ้าร้องเป็นแค่...แค่ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติเท่านั้น เดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็จะผ่านมันไปได้แน่นอน เชื่อฉันนะ”

“แล้วหนูจะผ่านมันไปได้ยังไงคะ ทุกครั้งที่ฟ้ามันร้องหนูก็จะคิดถึงคืนที่ฝนตกหนักแล้วน้ำป่ามันก็ไหลมา พ่อกับแม่หนูกำลังเตรียมมื้อเย็นกันอยู่หลังบ้าน แค่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น...พวกท่านก็...หายไป...หายไปทั้งคู่เลย ฮือ...พวกท่านหายไปหมดเลย”

เธอปล่อยโฮออกมาอย่างหนักเมื่อภาพความทรงจำอันเลวร้ายได้ย้อนคืนมาอีกครั้ง แม้ว่ามันจะผ่านมานานกว่าครึ่งปี แต่มันก็ไม่เคยเลือนหายไปเลยแม้แต่วันเดียว

กุลวุฒิพอจะนึกภาพออกในสิ่งที่เธอบอกมา เพราะว่าเขาดูข่าวทุกวันและได้เห็นว่าความรุนแรงและความโหดร้ายของธรรมชาติว่ามันน่ากลัวขนาดไหน บ้านทั้งหลังถูกพัดปลิวไปกับตาราวกับเป็นสิ่งของไร้น้ำหนัก และเมื่อทุกอย่างจบลง สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ก็มีแต่ดินโคลนและความเจ็บปวดของคนที่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนเธอในตอนนี้