เช้าวันรุ่งขึ้นที่เพียงพายตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเพลิงกัลป์อีกครั้ง แต่ยังไม่เคยชินเลยสักครั้งที่ต้องรับมือกับความรู้สึกเหล่านี้ภายในใจ
ดวงหน้าหมดจดเงยขึ้นมองสันกรามคมคนตรงหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากสีระเรื่อของเพลิงกัลป์ที่เจ้าตัวนอนหลับสนิท ผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเพราะเสียพลังงานจากกิจกรรมในที่ร่มเมื่อคืน
“หึ” เพียงพายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่ออีกฝ่ายปรือตาแล้วหลุบมองมา
“กี่โมงแล้วครับ”
“หกโมง..”
“ผมมีเรียนเก้าโมง”
“อือ เดี๋ยวฉันปลุกเอง”
เพลิงกัลป์พยักหน้ารับแล้วเปลี่ยนเป็นมุดเข้าไปซุกซอกคอขาวตามประสาคนชอบนัวเนีย ส่งเสียงครางในลำคออย่างออดอ้อนตอนที่เพียงพายลูบหัวเขา
ร่องรอยสีช้ำจ้ำแดงบนร่างกายเป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนว่าเพียงพายถูกประทับตีตราการเป็นเจ้าของเสียแล้ว หนำซ้ำเมื่อคืนเขายังมีความสุขจนเผลอทิ้งรอยขีดข่วนจากตัวเองไว้บนแผงอกเพลิงกัลป์อีกต่างหาก
นอกจากเรื่
