ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกัน..
หลังได้สติกลับมาเพียงพายยังคงแสดงจุดยืนของความรู้สึกไม่เดินหนีอีกฝ่ายไปไหน ยืนประจันหน้ากับเพลิงกัลป์แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน พลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“แล้วผมต้องรับผิดชอบยังไงครับ ในเมื่อพี่ไม่เคยพูดว่าคิดยังไงกับผม” ประโยคเชิงกดดันพูดขึ้นด้วยสายตาที่จริงจัง หากปล่อยให้เรื่องราวยื้อเยื้อไปมากกว่านี้ เห็นทีคงไม่มีอะไรดีขึ้นมีแต่จะทำให้ทั้งคู่อึดอัดเปล่าๆ
ทุกอย่างต้องจบลงในวันนี้..
“พูดออกมาสิครับ” มือหนาจับพวงแก้มอย่างทะนุถนอม ถึงการแสดงออกของอีกฝ่ายในเวลานี้จะชัดเจน แต่เขาก็ยังอยากได้ยินกับหูตัวเองอยู่ดี
เพียงพายงุดหน้าจนคางชิดอกแล้วหลุกหลิกตาไปมาอย่างหาจุดวางโฟกัสไม่เจอ
“ผมอยากฟัง.. ว่าพี่ก็ชอบผมเหมือนกัน” พูดจบเพลิงกัลป์ก็เชยปลายคางอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมอง
วินาทีที่หัวใจเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าเพลิงกัลป์
