7 อึดดีหนิ
944 Words
หลังคุยกับลูกค้าเสร็จ พิชชาก็เดินมาที่ห้องทำงาน แต่มองดูโดยรอบก็ไม่เห็นเรยา
“คุณจิตราคะ เพื่อนพิ้งไปไหนคะ”
“อ้อ!!คุณเรยากลับไปแล้วค่ะ เห็นบอกมีธุระด่วน”
พิชชาคิ้วขมวด นึกว่าจะเม้าท์มอยกันซะอีก ไม่ได้เจอกันต้องสองสามปี เพราะต่างคนก็ต่างมีหน้าที่
“งั้นเหรอคะ ไม่เป็นไร คุณจิตราเอาเอกสารการเปิดตัวลิปสติก แล้วก็ชุดที่พรีเซ็นเตอร์ต้องใส่มาให้พิ้งดูหน่อยค่ะ”
พอเห็นว่าเพื่อนกลับไปแล้ว พิ้งก็กลับมานั่งทำงานตามปกติ แต่ก็แปลกใจนิดหน่อยที่เพื่อนทำไมรีบกลับ
โจฮัน
“นายครับ ทางอิตาลี่แจ้งวันนัดเจรจาซื้อขายอาวุธมาแล้วนะครับ เป็นวันที่10เดือนหน้าครับ ”
โจฮันเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร ดวงตาคมดุหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนถามลูกน้องเสียงเรียบ
“ที่ไหน”
“เวโรนาครับนาย”
เขาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังคิดอย่างรอบคอบ
“แจ้งกลับไปว่าได้ ส่งคนของเราไปเตรียมความพร้อมรอด้วย”
“รับทราบครับ”
ลูกน้องรีบรับคำก่อนออกจากห้องไป
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตครับนาย”
ไม่นานนัก ลูกน้องอีกคนก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามาทันที เพื่อรายงานความเคลื่อนไหวงานที่ได้รับมอบหมาย
“ว่าไง”
โจฮันเงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนโต๊ะ ดวงตาคมสบเข้ากับลูกน้องคนใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ แต่เต็มไปด้วยความสนใจในแววตา
“คุณพิ้งเธอไปทำงานตามปกติครับนาย”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเรียบเฉยจ้องไปยังเบื้องหน้า
“หึ!!อึดดีหนิ นึกว่าจะนอนซมเป็นไข้ซะอีก”
เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“นายว่าไงนะครับ”
ลูกน้องถามขึ้นหลังได้ยินเจ้านายพึมพำ
“เปล่า!!ไปได้แล้ว จับตาดูเธอต่อไป ”
เขาสั่งลูกน้องเสียงดุ ก่อนก้มลงดูเอกสารตรงหน้า เพราะต้องรีบเคลียร์อะไรหลายๆอย่าง หลังมีเป้าหมายต้องเดินทางในเดือนหน้า
“เฮ้อ!!!”
หลังทำงานเสร็จ เขาวนนวดที่ขมับเบาๆ
“คาลอส ”
เสียงเข้มเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านหน้า
“ครับนาย ”
ลูกน้องสาวเท้ายาวเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“เตรียมรถ วันนี้ฉันจะกลับคฤหาสน์”
ลูกน้องก้มหัวเล็กน้อย
“ได้ครับนาย ”
คฤหาสน์ตระกูลคาร์เนอร์
“นายโจฮันสวัสดีครับ ”
พอรถเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์ ผู้คนวันนี้ดูแปลกตาไป มันดูครึกครื้นผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก
จนคิ้วหนาขมวดมุ่นเป็นปม
“ เดี๋ยว ที่นี่ทำอะไรกัน ทำไมดูวุ่นวายแปลกๆ”
โจฮันถามลูกน้องที่กำลังจะเดินไปที่รถอย่างเร่งรีบ
“ก็นายโจเซฟน่ะสิครับ แพ้ท้องแทนนายหญิง อยากกินของเปรี้ยวอยากกินนู่นนี่เยอะแยะไปหมด
นี่ผมก็กำลังจะไปซื้อมะม่วงครับ เมื่อเช้าก็บอกว่าอยากกินมะยม ทั้งแม่บ้านทั้งคนขับรถต้องหาซื้อหาทำตามใจนายทุกอย่างเลยครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับนาย!”
ลูกน้องรายงานด้วยใบหน้าจริงจังแต่น้ำเสียงเร่งรีบ ก่อนจะหมุนตัววิ่งไปที่รถแทบไม่รอคำตอบ เพราะรู้ดีถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียว นายโจเซฟมีหวังสาดอารมณ์แน่นอน
โจฮันยืนฟังอยู่เงียบๆก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ
“ขนาดนั้นเชียว”
เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะมองตามหลังลูกน้องอย่างครุ่นคิด
“ปกติผู้หญิงท้องก็ต้องเป็นผู้หญิงป่ะที่แพ้ หน้าตาอย่างโหดแพ้ท้องแทนเมีย เสียชื่อมาเฟียหมด”
“หึ!”
เขาแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปยังห้องรับแขกใหญ่ของบ้าน ที่ตอนนี้ถูกปรับให้กลายเป็นมุมพักผ่อนของว่าที่คุณพ่อที่อาการน่าเป็นห่วงกว่าแม่เด็กเสียอีก
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง เสียงพูดคุยเบาๆ ก็ดังขึ้น พร้อมกลิ่นสมุนไพรจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ
“อืม ฮึก กลิ่นนี้มัน”
โจฮันชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
โจเซฟ พี่ชายสุดเยือกเย็นของเขา กำลังซบหน้าลงกับไหล่ของภรรยาตัวเอง อลิชา
ซบแบบแนบแน่น สูดดมเหมือนขาดไม่ได้ บางจังหวะก็ขมวดคิ้ว บางทีก็หลับตาพริ้ม แต่ไม่ทันไร
“อึก แหวะ!”
เขาหันหน้าออกอ้วกทันที ลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่แถวนั้นรีบวิ่งหาถังขยะ กับอ่างรองอ้วกกันจ้าละหวั่น
“เร็วๆๆ เอาอันที่สะอาดมา!”
อลิชาเอามือแตะหลังสามีเบาๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่ก็อดถอนหายใจไม่ได้
“เฮีย ดมหนูแล้วก็อ้วก หนูว่านอนดีกว่าไหม”
“ไม่ได้อ้วกเพราะหนู แต่เฮียคลื่นไส้อยู่แล้ว” โจเซฟตอบเสียงแหบก่อนจะฟุบหน้าลงกับไหล่เดิมอีกครั้ง “อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี แต่ก็อยากจะอ้วก เฮ้อ”
โจฮันยืนมองอยู่เงียบๆ ขอบตาพี่ชายเขาดำคล้ำจนน่าใจหาย เสื้อผ้าหยับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ต่างจากปกติราวกับคนละคน
เขาหลุดหัวเราะออกมาในลำคอแบบกลั้นไม่อยู่
“โห นี่ผมมาผิดบ้านรึเปล่า เฮียคนเดิมหายไปไหน หึๆ”
ทุกคนในห้องหันขวับมามอง โจเซฟชะงัก หันมาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีแรงจะด่าอะไร ได้แต่กอดอลิชาแน่นขึ้น
“ ถ้าไม่เคยโกหกหุบปากไปเลย นายไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน ”
โจฮันกลั้นขำสุดตัวส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาอีกฝั่ง
“ครับ ไม่แซวแล้วก็ได้ แต่ถ้าเมียผมท้องเมื่อไหร่ ผมจะไม่เป็นแบบนี้เด็ดขาด เชื่อเลย”
โจเซฟปรายตามองน้องชายแล้วพึมพำเบาๆ
“ ฉันจะคอยดู ถึงตอนนั้นแล้วค่อยพูด”
- Writer
