เกมรักร้ายนายมาเฟีย

-2-

-2-

สองเท้าเรียวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับถูกสาปให้เป็นหินยังไงยังงั้น ถึงจะเตรียมใจมาพร้อมเผชิญหน้ากับเขาแล้ว แต่ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปเธอไม่ได้เตรียมใจที่จะมาพบเจอกับเขาเร็วขนาดนี้

"คุณปลายต้องการอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงของเมดสาวทำให้ปลายฟ้าและเจ้าของบทสนทนาในห้องหันมายังต้นเสียงเป็นตาเดียว

"เอ่อ มาเอาน้ำค่ะเดี๋ยวฟ้าไปเอาเอง ขอบคุณนะคะ" ปลายฟ้าหันไปตอบเมดสาวอย่างสุภาพก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทางห้องครัวโดยไม่ได้หันไปมองเจ้าของบทสนทนาในห้องรับแขก

"เดี๋ยวกูมา" ทันทีที่ร่างบางเดินลับไป เจวานก็รีบวางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะ จนคริสเตียนส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของเจวาน

"เออ จะทำอะไรก็เบาๆ หน่อยเดี๋ยวเมียกูตื่น" คริสเตียนพูดดักคออย่างรู้ทัน เจวานเพียงแต่ยักไหล่เป็นคำตอบให้เท่านั้น

สองเท้าแกร่งก้าวเดินตามร่างบางมายังห้องครัวก่อนจะยืนพิงขอบประตูมองหญิงสาวดื่มน้ำอยู่เงียบๆ

"ว้าย!! " ปลายฟ้ากรีดร้องเสียงดังลั่นห้องครัวเมื่อหันมาเจอร่างหนายืนพิงอยู่ตรงขอบประตู

"ไม่เจอกันนานขวัญอ่อนจังเลยนะ"

"..." ปลายฟ้าได้แต่ข่มอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ในใจ

"ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ"

"..."

ปลายฟ้าเลือกที่จะไม่ตอบแล้วเดินเบี่ยงตัวหลบร่างหนาที่ยืนพิงขอบประตูอยู่ออกไป แต่ก็ช้ากว่าที่แขนเรียวถูกมือหนาคว้าเอาไว้ได้ทัน

"จะให้ฉันบอกว่าเธอลืมมันแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ" เจวานก้มใบหน้าคมคายลงมากระซิบข้างๆ แก้มนวลอย่างจงใจให้ใบหน้าเสียดสีกัน

"..."

"หึ"

ความเงียบของปลายฟ้าสร้างความอยากเอาชนะในใจของเขาได้เป็นอย่างดี

'เงียบให้ได้ตลอดแล้วกัน'

เจวานคิดในใจก่อนจะใช้แรงกระตุกแขนเรียวให้เซมายืนอยู่ตรงหน้าโดยมีท่อนแขนแกร่งอีกข้างประคองไว้ไม่ให้ล้ม ก่อนที่ริมฝีปากบางจะถูกทาบทับด้วยริมฝีปากหนาอย่างหยาบโลน

"อื้อ!!! " ร่างบางพยายามขืนตัวออกจากพันธนาการของมาเฟียหนุ่ม แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้

ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่นจนห้อเลือดเพราะไม่ต้องการให้เรียวลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็กตามอำเภอใจ

"อื้อ!!! "

ริมฝีปากบางเผยอออกอย่างลืมตัวเมื่อถูกมือหนาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างแรงจนคนตัวเล็กเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด ทำให้มาเฟียหนุ่มใช้โอกาสนี้ในการสอดแทรกเรียวลิ้นหนาเข้าไปควานหาความหวานจากโพรงปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ ชุดนอนสายเดี่ยวถูกดึงร่นลงมาจนเผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยบราเซียร์สีเนื้อ เจวานละริมฝีปากหนาออกจากริมฝีปากบาง ก่อนจะใช้เรียวลิ้นชื้นตวัดเลียรอยเลือดจากริมฝีปากบางอย่างละเมียดละไม สายตาคมก้มมองต่ำไปยังหน้าอกอวบอิ่มอย่างหยาบคาย บ่งบอกถึงความต้องการของมาเฟียหนุ่มในตอนนี้ได้เป็นอย่างดีทำให้ปลายฟ้าเริ่มได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง

พลั่ก!!

"โอ๊ย!! นี่เธอ!! " เจวานร้องเสียงหลงเมื่อถูกชันเข่าเข้าที่จุดสงวนเต็มๆ เปา

"อย่ามาทำตัวเลวๆ แบบนี้กับฉันอีก! " ปลายฟ้าตวาดลั่นอย่างไม่เกรงกลัว

"เลวเหรอรู้รึยังว่าฉันเลวได้ขนาดไหนถึงกล้าพูดคำนั้นออกมา"

"ฉันรู้ว่านายมันเลวมากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ใช่ฝ่ายที่หนีอีกต่อไป เชิญเล่นเกมบ้าๆ ของนายไปคนเดียวเถอะ" ปลายฟ้าพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะรีบจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่แล้วเดินออกมาจากห้องครัวทันที

"คิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นก็หนีไปเถอะ เพราะเกมของเรามันพึ่งเริ่มเท่านั้น! " เจวานตะโกนตามหลังร่างบางด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้ยินถ้อยคำที่ถูกพ่นออกมาจากปากของคนที่เธอเกลียดที่สุด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนความเจ็บปวดที่เขาเคยมอบให้เธอมันก็ไม่เคยจางหายไป ยิ่งเธอพยายามหนีมากเท่าไหร่ ก็รู้ดีว่าไม่สามารถหนีปีศาจร้ายอย่างเขาได้ แต่การเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายอย่างเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเหมือนกัน