มนนัทธ์ธรขยับริมฝีปากขบเม้มกันเบาๆ เธอไม่ได้ถามถึงข้อเสนอที่ว่าคืออะไร ทว่าก็คงเป็นข้อเสนอที่พิชญุตม์ปฏิเสธไม่ได้ เหมือนเธอในเวลานี้ที่เริ่มลังเลให้กับข้อเสนอตรงหน้า
สองปีแลกกับเงินสิบล้าน
ไม่ต้องถามว่ามันมากหรือน้อย
มันเป็นจำนวนเงินที่เธอรู้ดีว่าต่อให้ดิ้นรนทำงานหนักทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ก็ไม่มีทางที่เธอจะหาเงินจำนวนนี้ได้ แค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาศจับต้องมันหรือเปล่า
มันคือจำนวนเงินที่มาก แต่ทว่าเธอก็ยังไม่สามารถให้คำตอบได้
“แล้ว...” คนพูดกัดปากตัวเองเบาๆ ก่อนคลายออก “ถ้าหนูไม่รับข้อเสนอนี้จะถูกไล่ออกไหม?”
“หื้อ? ไล่ออก?” คนอายุมากกว่ายิ้มเอ็นดู “ไม่หรอก ต่อให้เราปฏิเสธเราก็ยังสามารถทำงานที่นี่ได้จนกว่าตลาดนี้จะไม่มี”
“คะ? คุณหญิงจะปิดตลาด?”
“ป้าพูดเผื่อเอาไว้น่ะ แต่ถ้าถึงวันนั้นป้าก็ยินดีที่จะหางานใหม่ให้ ถ้าเราอยากให้ช่วยก็บอกได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
“เรื่องนั้น...หนูขอ
