“กูดมอร์นิ่งค่ะคุณย่าขา” น้องเพิร์ลตัวอวบที่อยู่ในวงแขนปะป๊ะหันไปยิ้มแป้นแล้นทักทายคุณย่าขาที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“กูดมอร์นิ่งจ้ะหลานสาวคนสวยของย่า วันนี้น้องเพิร์ลใส่ชุดอะไรน้า?”
“ชุดเจ้าหญิงเอลซ่าสีพิงค์ค่ะ ปะป๊าซื้อให้น้องเพิร์ล จ๋วยๆ”
“จ้ะ สวย น้องเพิร์ลของย่าใส่อะไรก็สวยใส่อะไรก็น่ารัก”
“น้องเพิร์ลจ๋วยเหมือนแม่แม่ ปะป๊าพูดว่าแม่แม่จ๋วย”
“หื้อ? พ่อพูดเมื่อไหร่กัน มั่วแล้วเรา” พิชญุตม์แย้งหลังวางเจ้าตัวอวบลงที่นั่งสำหรับเด็ก ซึ่งเป็นที่นั่งประจำตำแหน่งของเจ้าตัวที่หัดกินข้าวเองมาได้พักใหญ่
“ปะป๊ะพูดทู้กวัน บอกว่ามนจ๋วย”
คำพูดของเจ้าตัวอวบทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามหันหน้ามองกันตาปริบ มนนัทธ์ธรต้องรีบเก็บความเขิน บอกให้ลูกสาวตัวอวบทานข้าว
“น้องเพิร์ลกินข้าวได้แล้วลูก ถ้าหนูไม่รีบกินเดี๋ยวปะป๊าแย่งกินนา” ได้ฟังจากปากสามีเองก็ออกบ่อย ทว่าไม่มีครั้งไหนจะทั้งเขินและทำตัวไม่รู้เหมือนครั้งน
