ไปทำธุระอะไรตั้งเป็นอาทิตย์บ้านช่องไม่รู้จักกลับ ทำตัวเป็นคนโสดไปได้ หรือลืมไปแล้วว่าตัวเองแต่งงาน
"แล้วเขาไปไหนล่ะครับ"
"เมียแกไม่ได้บอกเหรอ?" คุณหญิงพิมพรที่นั่งฟังมาสักพักถามกลับ
"ก็บอกแค่ว่าไปทำธุระ แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหนและจะกลับเมื่อไร” หรือบอกเขาก็จำไม่ได้ ตอนนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจฟัง คิดว่าเธอจะไปแค่วันเดียว “แต่จะบอกหรือไม่บอกผมก็ไม่ใส่ใจอยู่แล้ว ไม่กลับมาเลยยิ่งดี"
"เหลืออีกแค่ปีกว่ายังไงก็ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน" คนเป็นแม่พูดเสียงเรียบ
ทว่าคนฟังกับชะงักงัน มือที่กำลังตักข้าวต้มหยุดนิ่ง อยู่ๆก็รู้สึกขัดใจกับคำพูดของมารดาขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้งที่เขาควรจะยินดีกับมัน
อีกแค่ปีกว่า...
ถ้าเป็นเมื่อสามสี่เดือนก่อน เขาคงโพล่งออกไปแล้วว่าโคตรนาน อยากให้ถึงวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันเร็ว
เผลอแป๊บเดียวเขาเป็นคนที่แต่งงานมาหกเดือนแล้ว ชีวิตที่ผ่านมาหกเดือนมันก็ไม่ไ
