ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~
เสียงสัญญาณจากประตูหน้าห้องส่งผลให้ร่างบางที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้จากกระป๋องฟ๊อกกี้เอี้ยวตัวกลับไปมองยังประตูเล็กน้อย ค่อนข้างแปลกใจเพราะหากคนที่อยู่หน้าห้องคือเจ้าของเพนต์เฮาส์เขาก็น่าจะเข้ามาเลยโดยไม่จำเป็นต้องรอให้เธอไปเปิดประตูให้
แต่ในเมื่อมีคนมา จะให้เธออยู่เฉยโดยไม่ออกไปดูมันก็ไม่ใช่ สุดท้ายจำต้องวางกระป๋องในมือแล้วตรงไปที่ประตูแทน
แกร๊ก~
วินาทีแรกที่เผลอสบตาส่งผลให้เอมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยอมยกมือไหว้แต่โดยดี
“พอดีว่าคุณภัทรไม่อยู่น่ะค่ะ คุณเข้ามานั่งรอด้านในก่อนไหมคะ”
“ฉันรู้ว่าตาภัทรไม่อยู่ และที่มาวันนี้ก็ตั้งใจมาคุยกับเธอ”
“คุยกับเอมเหรอคะ” คุณเครือฟ้าสบตากับเด็กที่บุตรชายของท่านเลี้ยงดูก่อนจะถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ท่านก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่มันก็จำเป็นจริงๆ
ภายในห้องชุดรับรองแขกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เอมวางน้ำดื่มลงตรงหน้าคุณแม่ของคุณภ
