ภัทรกลับมาถึงเพนต์เฮาส์แล้วรีบแตะรหัสเพื่อเข้าห้องอย่างเร่งรีบ และทันทีที่ก้าวขาเข้าห้องเขากลับพบกระเป๋าของเอมที่วางอยู่ ถัดออกไปเป็นบางร่างที่กำลังรั้งสายกระเป๋าขึ้นไปคล้องไหล่บางเตรียมพร้อมที่จะออกไปจากตรงนี้แล้ว
“เอม” ภัทรก้าวหาคนตัวเล็กทันที ทั้งที่เห็นอยู่ว่าในห้องไม่ได้มีแค่เธอเท่านั้น แต่มีพ่อกับแม่เขาอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
“จะไปไหน เอมเก็บเสื้อผ้าทำไมครับ” ภัทรถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งเห็นขอบตาของเธอบวมช้ำบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้อย่างหนักมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ตาม
“เอมจะไปจากที่นี่ค่ะ เอมจะไม่อยู่กับคุณที่นี่แล้ว”
“หมายความว่ายังไง ไม่ได้นะครับเอม ผมไม่ยอมให้เอมไปไหนทั้งนั้นนะ”
“แล้วทำไมเอมจะไปจากคุณไม่ได้คะ ในเมื่อสำหรับคุณแล้วเอมไม่ได้มีความหมายอะไรเลย”
“ไม่นะเอม มันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะครับ” ภัทรรั้งข้อมือเล็กเอาไว้แน่น
“ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันเป็นแค่
