ฉันดึงมือออกจากการจับกุมของคุณป๋า แล้วพูด “ไร้สาระ!!”
“ฉันพูดจริงๆ”
“ออกไปได้แล้วค่ะ ขวางหูขวางตา!!”
“มีอะไรให้ฉันช่วยทำมั้ย ?” คุณป๋าทำเป็นหูตึงไม่ได้ยินที่ฉันไล่
“ช่วยออกไปจากบ้านค่ะ !!”
เสียงผ่อนลมหายใจของคุณป๋าดังออกมาให้ได้ยิน “ก็ได้ๆ ฉันออกไปก็ได้”
พูดจบคุณป๋าก็เดินคอตกออกไปจากบ้าน ส่วนฉันก็รีบเดินไปล็อกประตูทันที เพราะกลัวว่าคุณป๋าจะเข้ามาในบ้านอีก
เฮ้อ…!!
ฉันนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง จู่ๆ มันก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมา อยากจะหนีหายไปจากตรงนี้ ไปที่ไหนก็ได้ ที่ที่ไม่มีคุณป๋า
ฉันรู้ดีกว่าการหนีหน้ามันไม่ใช่ทางออก แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าในตอนนี้เลย มันทำให้แผลที่กำลังหายดีเป็นรอยขึ้นมาอีกครั้ง
วันนี้ฉันอยู่ในบ้านทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะไม่อยากต้องไปพูดกับคุณป๋า แต่ฉันก็แอบดูนะว่าคุณป๋ากำลังทำอะไร แอบดูตรงหน้าต่างน่ะ แต่มองดูเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หรือว่าจะถอดใจกลับไปแล้ว
ฉันค
