“ปล่อย เดี๋ยวพี่ดินมาเขาจะเข้าใจผิด”
“ไม่!! ฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นกับมันแน่” คุณป๋าตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ไม่ยอมอย่างนั้นหรอคะ ?” สายตาของฉันมองใบหน้าของคุณป๋าพลางแกะมือตัวเองออกจากการจับกุม “มีสิทธิ์ใช้คำนั้นหรือไง!!”
“ใช่ฉันไม่มีสิทธิ์”
“รู้ตัวแล้วก็อย่ามาล้ำเส้นหนูแบบนี้สิคะ!!” ในที่สุดฉันก็ดึงแขนของตัวเองออกจากการจับกุมของคุณป๋าได้สำเร็จ
“…ฉันยอมเธอแล้วจริงๆ อย่าทำแบบนั้น กลับไปกรุงเทพกับฉันเถอะนะเมเบล”
“ถ้าถึงเวลาหนูจะกลับไปเองค่ะ ไม่ต้องมาบังคับ!!” ฉันเดินไปที่ประตูห้อง กำลังจะเปิดประตูแต่คุณป๋ากลับดึงร่างของฉันสวมกอดจากทางด้านหลังแน่น
ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร ยืนตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นปล่อยให้คุณป๋ากอดอยู่อย่างนั้น ส่วนคุณป๋าก็เอาแต่ร้องไห้สะอื้นเบาๆ หยดน้ำตาขอบคุณป๋ามันไหลลงมาบนไหล่ของฉันจนเปียกชุ่มไปหมด
“…เธอจะทำแบบนั้นต่อหน้าฉันจริงๆ หรือยังไง”
หลังจากที่เราต่างเง
