“ต้องเป็นมันแน่ๆ” คุณป๋าที่สังเกตการมาสักพักพูดขึ้น
“ทะ ทำยังไงดีคะ” มือไม้ของฉันมันสั่นไปหมด เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันเลวร้ายแบบนี้
“ฉันจะขับรถเข้าไปในเมือง” คุณป๋าหันหน้ามาสั่ง “เธอปรับเบาะเอนลงไปให้สุด แล้วนอนลงไปห้ามลุกขึ้นนั่ง”
“ตะ แต่จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะคะ”
“ทำตามที่ฉันสั่ง ปรับเบาะแล้วนอนลงไปซะ!!” คุณป๋าตวาดสั่งเสียงกร้าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง
ฉันค่อยๆ ปรับเบาะให้เอนลงแล้วนอนราบลงไปติดกับเบาะรถตามที่คุณป๋าสั่ง ในตอนนี้ฉันไม่ควรที่จะอคติหรือต่อปากต่อคำอะไรทั้งนั้น
ในตอนนี้ในใจมันเต็มไปได้ความหวาดกลัว กลัวว่าคนที่ตามมาจะเป็นพี่เบส ถึงคุณป๋าจะบอกว่าใช่พี่เบสแน่ๆ แต่ฉันก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อไปเต็มร้อย
แต่ถ้าเกิดเป็นพี่เบสขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง คะ คุณป๋าจะไม่เป็นอันตรายใช่มั้ย แล้วฉันล่ะ ฉันจะตายหรือเปล่า
มันกลัวทุกอย่างจริงๆ ทั้งที่ตอนแรกฉันปากเก่ง ทั้งที
