“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ให้อภัยฉัน…”
คุณป๋าก้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ฉันมองตามแผ่นหลังของคุณป๋าแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก ตอนนี้ฉันรู้แล้ว รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
ฉันไม่กล้าหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างมันเงียบมาก ไม่มีเสียงอะไร คุณป๋าบอกให้ฉันรีบหนีไป แต่ฉันจะไม่หนี ฉันจะรออยู่ในรถ
ทะ ทำไมถึงไม่มีเสียงอะไรเลยนะ หรือกำลังเจรจากันอยู่ แต่อย่างพี่เบสน่ะหรอจะยอมเจรจาดีๆ คงไม่มีทาง
หรือว่าฉันควรเปิดประตูลงไปจากรถดี ไม่!! ฉันจะรอคุณป๋า
ฉันนั่งอยู่ในรถท่ามกลางความเงียบประมาณห้านาทีได้ จนเริ่มเอะใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้สงสัยอะไรมาก ประตูรถก็ถูกเปิดออก ทำเอาฉันสะดุ้งร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง พร้อมกับหลับตาปี๋
“เมเบล นี่ฉันเอง”
สะ เสียงของคุณป๋า ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นคุณป๋าจริงๆ จึงโผล่เข้ากอด
“จัดการพี่เบสได้แล้วใช่มั้ยคะ เรารอดแล้วใช่มั้ย…” ฉันร้อ
